Het is in ieder geval duidelijk dat Wallace zichzelf feitelijk niet als een misbruiker ziet, maar als een onschuldig slachtoffer. Hij is ook niet de enige. “Fuck it, iemand moet het zeggen”, kwam de trotse antifeminist tussenbeide Brendan O’Neill. “Er is meer liberale media-woede geweest over Gregg Wallace die Kirsty Wark een vuile grap vertelde dan ooit tevoren tijdens de jarenlange schending van blanke arbeidersmeisjes door bendes.”
“Wallace ziet zichzelf eigenlijk niet als een misbruiker, maar als een onschuldig slachtoffer.”
Naast de zelfmedelijdende toon is wat zowel Wallace als O’Neill verenigt hun verwijzing naar klasse. Wallace heeft zichzelf zeker altijd graag afgeschilderd als een man van het volk, een brutale kerel uit Peckham die op 15-jarige leeftijd de school verliet. Niet minder opvallend is dat de presentator dit beruchte imago vaak heeft uitgespeeld. Hij geeft openlijk toe dat hij mensen ‘klonteert’: in 2013, rond dezelfde tijd als de beruchte ‘scherpe’ opmerking, geslagen een man omdat hij zijn vriendin zou hebben aangeraakt.
Wat de waarheid van dit zelfbeeld ook mag zijn, Wallace’s insinuatie is in ieder geval dat chique vrouwen het slachtoffer zijn van gezouten mannen. Dit is klassiek verdeel en heers, en God weet dat Groot-Brittannië voldoende klassenangst (en seksisme) kent om sommigen te overtuigen. “Het is niet gebeurd of het waren onschuldige grappen”, zo verwoordde een mannelijke poster, terwijl een andere de “vrouwen op oudere leeftijd” die alleen maar op zoek waren naar aandacht, afwees.
De waarheid is echter dat Wallace zich misschien wentelt in zijn Freddie Starr-stijl, maar dat het een stijl is die veertig jaar geleden al uit de mode raakte. Dat Wallace luie grappen over vrouwen kon maken zo laat als 2014, toen hij beweerde Meesterkok een baan was waarvoor een mannelijke gastheer ‘vereist’, zegt veel meer over hem dan over zijn aanklagers.
Als Wallace’s klassengebonden verdediging bovendien deel uitmaakt van een lange traditie van mannelijk chauvinisme – dat vrouwen gewoon meer zouden moeten glimlachen; dat ze zouden moeten genieten van de knipoogjes en het wolfsfluitje – de uiteindelijke implicatie is net zo verraderlijk: dat seksuele intimidatie ofwel plezierig is voor de beoogde vrouwen, ofwel dat het er gewoon nooit mee is begonnen. Als je niet lacht, of het wegwuift, ben je preuts. Als je klaagt, ben je een balbrekende teef. Hoe dan ook, de overtredende man heeft nooit de schuld.
Er is hier nog een laatste ironie. Nog afgezien van de verschrikkelijke druk op vrouwen om een rictusglimlach te forceren wanneer een dinosaurus een duw-stoot-knipoog-knipoog maakt, een grens overschrijdt en hun eigenwaarde schendt, werkt Wallace’s klassenverdediging gewoon niet op zijn eigen voorwaarden. .
