De ineenstorting van het Assad-regime in Syrië heeft het machtsevenwicht in de oorlog tussen Rusland en Oekraïne niet veranderd. Het lijdt geen twijfel dat de oorlog in Oekraïne, na de dood van honderdduizenden mensen, door middel van onderhandelingen zal eindigen, net zoals deze twee jaar geleden had kunnen eindigen. Het verschil is dat Oekraïne nu waarschijnlijk niet alleen de Krim zal verliezen, maar ook een groot deel van de Donbas-regio. Alleen een grotere, directe westerse militaire interventie kan deze uitkomst waarschijnlijk voorkomen, en dit zou aanzienlijke risico’s met zich meebrengen.
Het is inmiddels duidelijk dat Oekraïne de oorlog niet gaat winnen. De NAVO heeft Oekraïne voor vele miljarden dollars aan geavanceerde wapens geleverd, waaronder Patriot-raketten, HIMARS- en ATACMS-raketten, Abrams-tanks, F-16-vliegtuigen en nu Storm Shadow-raketten. Niets van dit alles heeft tot een succesvol Oekraïens offensief geleid. In plaats daarvan is het conflict een uitputtingsslag geworden die meedogenloos de Oekraïense mankracht en NAVO-arsenalen uitput. Een natie van ongeveer 35 miljoen mensen met een BBP van ongeveer 180 miljard dollar kan niet hopen een natie met een bevolking van 150 miljoen en een BBP van 2 biljoen dollar te verslaan. De harde realiteit is dat Oekraïne evenveel kans heeft om Rusland te verslaan als België om Duitsland te verslaan, ongeacht hoeveel westerse wapens ze krijgen.
De val van Assad is niet noodzakelijkerwijs een teken van Russische zwakte. In 2016 heeft de Russische luchtmacht, en niet de grondtroepen, het Syrische leger geholpen de controle over het land te behouden. In 2024 ontbond een gedemoraliseerd Syrisch leger zonder slag of stoot. Nu Assads eigen leger zich ontbond, kon de Russische luchtmacht weinig meer doen om hem te redden. Op dit moment blijven de twee Russische bases in Syrië in Russische handen en is hun toekomst onduidelijk. Wat echter duidelijk is, is dat Poetin zijn ogen op Oekraïne heeft gericht, waar Russische troepen zoveel mogelijk grondgebied blijven innemen voordat eventuele onderhandelingen beginnen.
Evenmin zullen economische sancties de uitkomst van de oorlog veranderen. Vanaf 2022 legden de westerse landen Rusland het meest uitgebreide sanctieregime op sinds de Tweede Wereldoorlog. In totaal werden enkele duizenden sancties opgelegd aan Russische individuen, bedrijven en overheidsinstellingen. Dit veroorzaakte in 2022 slechts een milde recessie, die snel werd omgedraaid. In plaats van in te storten is de Russische economie snel gegroeid. Het Russische bbp groeide in 2023 met 3,6% en zal dit jaar naar verwachting in hetzelfde tempo groeien. Ironisch genoeg hebben de Russen het beter gedaan dan degenen die de sancties hebben opgelegd. In 2023 groeide de Amerikaanse economie slechts met 2,5%, terwijl de Duitse economie feitelijk kromp, en de EU als geheel met minder dan 1% groeide.
We moeten ook bedenken dat het niet verliezen van de oorlog veel belangrijker is voor het Russische volk en de Russische leiding dan voor Groot-Brittannië. De Russen geloven dat ze een overlevingsoorlog voeren tegen een corrupt, goddeloos en onverbiddelijk Westen. Toen Leopard-tanks in Oekraïne aankwamen, luidden de krantenkoppen in Moskou “Duitse tanks opnieuw op Russische bodem”. Iedere Russische ouder die een zoon heeft verloren aan een Duitse tank of een Britse raket eist nu overwinning en wraak. Sterker nog, als Rusland wordt verslagen, zal president Vladimir Poetin politiek gezien niet overleven – hoe meer Poetin vreest te verliezen, hoe meer hij zal escaleren. Als hij uit de macht valt, zal hij niet worden vervangen door liberale democraten, maar door nog hardere Russische nationalisten.
De rechtvaardigingen voor Groot-Brittannië om Oekraïne te steunen zijn altijd twijfelachtig geweest, maar werden zelden in twijfel getrokken. In plaats daarvan hebben de jingoïstische media consequent de risico’s onderschat, terwijl ze steun voor de oorlog aanmoedigden op basis van drie veronderstellingen: de invasie van Rusland was niet uitgelokt; Oekraïne is een democratische, al lang verenigde natie die het waard is om te verdedigen; en Oekraïne kan de oorlog winnen. Elk van deze aannames is ernstig gebrekkig.
De waarheid is dat Rusland werd geprovoceerd. Waarom, zo vragen de Russische leiders zich af, moet een puur defensief bondgenootschap zijn ledenbestand uitbreiden? Wat is er mis met de formele Oekraïense neutraliteit, vergelijkbaar met die waarin het Oostenrijkse Staatsverdrag van 1955 voorziet? Waarom gaf de NAVO Oekraïne lang vóór de Russische invasie een breed scala aan wapens, training en inlichtingen?
Oekraïne in de NAVO zou de Amerikaanse marine in Sebastopol en Amerikaanse raketten op 480 kilometer van Moskou betekenen. Voor een land dat zijn veiligheid lange tijd heeft gebaseerd op het ruilen van ruimte voor tijd, is dat een probleem. Maar sinds het einde van de Koude Oorlog heeft de NAVO zestien nieuwe leden toegevoegd, is zij 1600 kilometer dichter bij Moskou gekomen en heeft zij herhaaldelijk haar bereidheid geuit om Oekraïne als nieuw lid te verwelkomen. De logica van Moskou’s bezorgdheid zou duidelijk moeten zijn voor iedereen die bekend is met Amerika’s eigen reactie op Sovjetraketten op Cuba.
De Russische leiders hebben herhaaldelijk hun zorgen duidelijk gemaakt. Twintig jaar geleden adviseerde de Amerikaanse ambassadeur in Moskou de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice dat: “De Oekraïense toetreding tot de NAVO de slimste van alle rode lijnen is voor de Russische elite (niet alleen voor president Vladimir Poetin). In ruim tweeënhalf jaar van gesprekken met belangrijke Russische spelers, van knokkels in de donkere uithoeken van het Kremlin tot de scherpste liberale critici van Poetin, heb ik nog niemand gevonden die Oekraïne in de NAVO allesbehalve als een directe uitdaging voor de Russische veiligheid.”
Westerse inlichtingendiensten waarschuwen ons dat als Poetin nu niet wordt tegengehouden, zijn volgende stap een invasie van West-Europa zou kunnen zijn. Zouden dit dezelfde inlichtingendiensten kunnen zijn die ons vertelden dat Saddam Hoessein een atoombom aan het bouwen was? Of wie vertellen ons dagelijks hoe de slecht opgeleide, slecht uitgeruste en overbelaste Russen binnenkort zullen worden verslagen? In ruim twee jaar tijd zijn de Russen er niet in geslaagd Charkov te veroveren, laat staan Kiev. De EU alleen al heeft drie keer zoveel inwoners als Rusland, en tien keer het bbp. Met de Verenigde Staten erbij wordt de militaire ongelijkheid tussen de NAVO en de Russische Federatie overweldigend, behalve op het gebied van kernwapens. Het idee dat Poetin van plan is Europa binnen te vallen is gewoon dwaas.
Dan is er nog de vraag of Oekraïne de moeite waard is om te verdedigen. Oekraïne is bepaald geen bloeiende democratie. Het is eerder een corrupte eenpartijstaat, met uitgebreide perscensuur. Oppositiepartijen zijn geschorst. De godsdienstvrijheid is beperkt. Het is jonge mannen verboden het land te verlaten. Zelfs vóór de oorlog veroordeelde het Amerikaanse Congres formeel Oekraïense nationalistische groeperingen zoals de Azov Brigade als “blanke supremacistische neonazi’s”.
Het moderne Oekraïne is ook al lang geen historische, geografische of taalkundige eenheid. De Russischsprekende oostelijke en zuidelijke regio’s werden in 1922 door de bolsjewistische leider Vladimir Lenin bij Oekraïne gevoegd, met name om Oekraïne minder Oekraïens te maken. De Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov voegde de overweldigende etnisch Russische Krim pas in 1954 bij bestuurlijk fiat toe aan Oekraïne. In tegenstelling tot Canada, dat manieren vond om Engelstalige protestanten en Franstalige katholieken tot één natie te laten samensmelten, slaagde Oekraïne er niet in het pluralisme te omarmen. Oekraïense nationalistische regeringen in Kiev verwierpen een federaal model met autonomie voor Russischtalige regio’s. Ze verwierpen de oproepen om in het hele land twee officiële talen aan te nemen en gingen zelfs zo ver dat ze het gebruik van het Russisch in administratieve en commerciële aangelegenheden verboden, zelfs in overwegend Russischsprekende gebieden. Als gevolg hiervan identificeren veel etnische Russen en Russischtaligen die in het land wonen zich niet met het Oekraïense nationalisme en hebben dat ook nooit gedaan.
De recente inzet van de geavanceerde Britse Storm Shadow-raketten in de oorlog in Oekraïne betekent een aanzienlijke escalatie in de verstrekking van westerse militaire hulp aan Kiev. Het heeft de Britse betrokkenheid bij Oekraïne versterkt, maar het heeft de enorme opmars van Rusland naar het westen niet vertraagd. Belangrijker nog is dat het Groot-Brittannië’s conflict met Rusland heeft geïntensiveerd. Moskou begrijpt dat Storm Shadows, in tegenstelling tot eerdere wapens die aan Oekraïne zijn geleverd, directe buitenlandse betrokkenheid vereisen bij hun richt- en begeleidingsprocedures. Voor sommige Russen betekent dit dat Groot-Brittannië en Rusland al in oorlog zijn. De mogelijkheid dat deze situatie uit de hand loopt door misrekeningen is wat voormalig minister van Defensie Donald Rumsfeld een “gebeurtenis met een lage waarschijnlijkheid en een grote impact” zou noemen.
https://unherd.com/2023/08/how-mbs-wins-friends-and-influences-people/[/su_unherd_related]
Sinds het einde van de Koude Oorlog heeft Rusland zwaar geïnvesteerd in kernwapens; Tegenwoordig beschikt het land over ongeveer 10% meer kernkoppen dan de Verenigde Staten. Sommige hiervan kunnen worden gemonteerd op hypersonische raketten waartegen geen effectieve verdediging bestaat; anderen reizen met onbemande onderzeeërs die zijn ontworpen om kuststeden te overspoelen met enorme radioactieve vloedgolven. De Russische Sarmat-raket heeft het equivalent van 600 Hiroshima-bommen aan boord.
Dergelijke wapens zijn nooit gebruikt en hun effect op de bevolking en het klimaat is onbekend. Wat echter zeker is, is dat een moderne nucleaire uitwisseling niet zou lijken op die van de Tweede Wereldoorlog. Het vergelijken van de huidige kernwapens met de bommen die op Japan zijn gevallen, is hetzelfde als het vergelijken van een Mini met een Tesla. Eén enkele Sarmat zou Londen en de thuislanden kunnen ontvolken. Staat er iets op het spel voor Groot-Brittannië in Oekraïne om het nemen van zo’n enorm risico te rechtvaardigen?
Iedereen die zich werkelijk zorgen maakt over het Oekraïense volk zou moeten willen dat deze oorlog zo snel mogelijk eindigt. Het land heeft al 20% van zijn grondgebied verloren. Bijna een derde van de bevolking is gevlucht of ontheemd. Duizenden anderen zijn omgekomen en een groot deel van de infrastructuur ligt in puin. De situatie doet denken aan Vietnam, waar dorpen platgebrand werden om ze te ‘redden’ van de communisten. En toch is de prijs van vrede betaalbaar. Er kan over onderhandeld worden op basis van de positieve beginselen van Oekraïense neutraliteit, financiering voor wederopbouw en zelfbeschikking voor etnische Russen.
Dit zou ook in het belang van Groot-Brittannië zelf zijn. Moet de schatkist de pensioenen van Oekraïense ambtenaren betalen als Britse gepensioneerden hun brandstofvergoeding zijn kwijtgeraakt? Bovendien biedt de geschiedenis veel voorbeelden van landen die slaapwandelend oorlogen ingaan die veel destructiever blijken te zijn dan verwacht. Groot-Brittannië ging de Eerste Wereldoorlog in om België te verdedigen en de Tweede Wereldoorlog om Polen te verdedigen. Het lanceren van Storm Shadow-raketten om Oekraïne te verdedigen zal Rusland niet verslaan, maar het zou wel eens een nieuwe confrontatie kunnen veroorzaken die veel groter is dan aanvankelijk werd voorzien. Na met succes de Cubaanse rakettencrisis te hebben bezworen, waarschuwde president John F. Kennedy ervoor Rusland nooit meer te dwingen te kiezen tussen nationale vernedering en een nucleaire oorlog. We moeten zijn advies opvolgen.
a.appcomments { achtergrond: #FFF; rand: 1px effen #446c76 !belangrijk; lettertypefamilie: benton-sans,sans-serif; lettertypegewicht: 600; lettertype: normaal; lettergrootte: 12px; kleur: #446c76 !belangrijk; opvulling: 12px 50px; teksttransformatie: hoofdletter; letterafstand: 1,5px; tekstversiering: geen; breedte: 100%; weergave: blok; tekst uitlijnen: centreren !belangrijk; }
