“Het is veelzeggend dat de vermeende privé-inspanningen van Gaiman de vreemde duisternis van zijn eigen slechterik weerspiegelen.”
Mansons eigen kijk op de zaak is iets eenvoudiger: in een opgegraven interview, vertelde hij Rollende steen: “Ik houd helemaal niet van verkrachting… Ik geef er de voorkeur aan een vrouw af te breken tot het punt waarop ze geen andere keus hebben dan zich aan mij te onderwerpen.” In deze ongelooflijke verdediging zegt Manson dat hij geen verkrachter kan zijn omdat hij er niet in geïnteresseerd is; hij geeft de voorkeur aan andere methoden om vrouwen “geen keus” te laten. Het maakt niet uit dat dit precies hetzelfde lijkt te zijn.
Het magnetisme van metal- of gothic-scènes voor onhandige en kwetsbare jonge meisjes is op zichzelf al fascinerend en kent parallellen binnen de BDSM. In beide gevallen lijken vrouwen zich tot deze subculturen aangetrokken vanwege hun vage beloften om progressief en alternatief te zijn, een toevluchtsoord voor de gemarginaliseerden en een manier om de duisternis te verwerken. De tourbusaanklager Bianca spreekt over een gevoel van verwantschap met andere tieners bij Manson’s shows, die altijd problemen hadden, uit ‘gebroken gezinnen’. Er is een soortgelijke gebrokenheid met zwarte lippenstift bij Gaiman-fans die, net zo gehypnotiseerd als die van Manson, werden gegrepen door zijn op nerds gerichte schijnbare sexyheid, beschreven in de Gier stuk als een “voorliefde om zich in het zwart te kleden, een bos weerbarstig zwart haar en een erotische kracht die auteurs van stripboeken en fantasy-romans zelden bezitten”. “Vrouwen zouden opdagen [Gaiman’s] signeersessies gekleed in de uitgebreide Victoriaans-gotische kledij van zijn personages en smeek hem om hun borsten te signeren”, wordt ons verteld. Eén “viel op haar knieën en huilde”. Gaimans blik – die van de slapharige, zachtaardige intellectueel – gecombineerd met zijn uitgesproken feminisme maakte, als de beschuldigingen waar zouden blijken, allemaal deel uit van de daad en straalde een zekere effete onschadelijkheid uit.
Een wereld die zich bezighoudt met het oppervlakkig bestempelen van mannen als “giftig”/”alfa” en “veilig”/”zoet” ontwapent vrouwen tegen het feit dat knappe nerds vaak de slechtste van het stel zijn, geplaagd als ze zijn door de lange schaduw van tieneronhandigheid en afwijzing. Veel van deze mannen beschouwen zichzelf als buiten de dynamiek van “vrouwen en hun verkrachters”; verkrachters zijn hypermannelijke pestkoppen, maar tedere loverboys of slungelige verschoppelingen zouden dat nooit doen. Manson daarentegen springt uit de bladzijden van een Gaiman-roman – een gemene Sadeiaanse karikatuur. Dit wil niet zeggen dat Warner de wrede kern van het sadisme belichaamt, maar eerder de platheid van zijn grootse beweringen over het doorbreken van taboes en seksuele verfijning. Als het publieke gezicht van Gaiman bestond uit liefdadigheidsinstellingen voor kinderen en stripboeken, dan was het evenzeer verzonnen: beide mannen waren, in het licht van hun respectieve beschuldigingen, verdrietige, ouder wordende clowns wier kostuums een beschamende eetlust opwekten. In het geval van Manson schuilt er een diepe leegte, een gevoel van ellendige onmacht, in zijn bedoeling om te shockeren omwille van de shock, en in dat van Gaiman, in zijn simplistische verlangen naar progressieve bijval.
Marilyn Manson is op zijn beurt sowieso niet meer schokkend: de provocateurs van de jaren twintig gaan meer over schunnige vrouwelijke seksualiteit dan over mannelijk geweld (sta mij toe onze lezers voor te stellen aan de 21-jarige rapper Ceechnyaa, die internationale bekendheid verwierf met de regel “Ik houd die man achter in de bus vast”). Maar de erfenis van die gothic-seksfreaks uit de jaren negentig is nog steeds rijk, en de cultus van gewelddadig satanisme heeft nog steeds een grote aantrekkingskracht onder jonge gekken.
Vorige week nog was er een 19-jarige internetforum-nerd genaamd Cameron Finnigan gevangengezet voor het aanmoedigen van een meisje om zelfmoord te plegen voor de camera als onderdeel van een Hitler-aanbiddende satanische sekte die verband houdt met de Orde van de Negen Hoeken. Diezelfde groep had de 18-jarige Danyal Hussein geïnspireerd om de zusjes Bibaa Henry en Nicole Smallman in 2021 in een park in Londen te vermoorden. De uitgangspunten van de Orde, die bij een korte blik suggereren dat Ariërs de Melkweg overnemen in een galactisch imperium, zijn veelzeggend. op maat gemaakt voor sci-fi sukkels. Leden worden aangemoedigd daden van geweld en mensenoffers te plegen als onderdeel van een spirituele inspanning; het is geen toeval dat dit resoneert met Mansons uitgesproken doel om “moraal en seksualiteit te overstijgen”. De O9A, zoals het bekend staat, heeft decennialang verschillende metalgroepen geïnspireerd, vooral onder provinciale Euro-goths, en satanische esthetiek ligt meer in het algemeen ten grondslag aan metal als genre, al was het maar vanwege het parelmoerpotentieel.
Het sadisme blijft dus de boventoon voeren – en is net zo gevaarlijk voor vrouwen als het ooit is geweest. De bakermat van BDSM zijn niet de met cellofaan bedekte ‘speelkamers’ op op toestemming gerichte seksfeesten met kaartjes. De echte gevolgen van sadisme spelen zich af in stille hoekjes, verlaten gebouwen, internetfora, scharnierdata die verkeerd zijn gegaan. Ze spelen zich af achter gesloten deuren – en vrouwen raken echt gewond.
In een schadelijke “seks-positieve” cultuur die steeds meer de opwinding van mannen bevoorrecht boven de veiligheid van vrouwen en meisjes, is de enige oplossing deze: we moeten terugkeren naar stringentie op de eenvoudigste eisen, en kinky/casual-seks-apologen overboord gooien. Verstik me niet, sla me niet, maak me niet bang, gebruik me niet. Wees intolerant, prikkelbaar en niet cool, als dat je veiligheid biedt. Een systeem waarin het prima is om een meisje dat je via een app ontmoet te wurgen, of (naar verluidt) een meisje dat je jonge zoon oppast, te laten braken tijdens fellatio en het vervolgens op te likken, is niet een systeem dat op afstand feministisch is, zelfs niet met dat gouden kaartje, ‘enthousiaste toestemming’. Het verdoezelen van dat feit, en het vaag houden van de grenzen tussen uitbuiting en experimenteren, is essentieel voor roofzuchtige mannen als ze vrouwen tot zwijgen willen blijven intimideren.
