Hoe gaat een groothertog – de echte, brede soort, niet de handenschuddende, ceremoniële moderne soort – om met gekozen staatshoofden die hem beledigen? Tot zijn verdriet is Keir Starmer bezig dit uit te zoeken. Sinds Starmer Musk afgelopen zomer ontevreden maakte over zijn gedrag tijdens de Southport-rellen, heeft Musk de achtervolging ingezet een escalerende woordenoorlogdie onlangs werd geïntensiveerd toen Musk een campagne begon ter versterking van het aanhoudende schandaal over verkrachtingsbendes.
Musk’s verklaringen dat Starmer zou in de gevangenis moeten zittenEn peilingen over de vraag of de VS ‘het Britse volk moeten bevrijden van hun tirannieke regering’, hebben Downing St er nu toe aangezet terug te slaan op zijn ‘leugens en desinformatie”. De parelkoppeling in Westminster is zodanig dat (volgens tegen Nicholas Watt van de BBC) hebben zijn “opruiende opmerkingen” geleid tot “absolute horror op het hoogste niveau van de regering” en zouden zelfs de veiligheidsrelatie tussen Groot-Brittannië en de VS kunnen bedreigen.
Tot nu toe hebben de tegenvallers in de gebruikelijke diplomatieke registers echter niet het gewenste effect gehad. Een postmoderne groothertog met een Amerikaans paspoort en meer geld dan het bruto binnenlands product van Finland test zijn politieke gewicht tegen een democratisch gekozen, maar alom gehate leider van een staat die zo disfunctioneel is dat hij alleen in staat is de orde te handhaven door de etnische meerderheid van het land te onderwerpen aan koloniale machtspolitiek. -stijl repressie. En deze leider heeft nu ontdekt dat het handboek van de moderne Britse politiek geen advies bevat over hoe de ontmoeting te overleven.
“Een postmoderne groothertog test zijn politieke gewicht tegen een democratisch gekozen, maar alom gehaat leider van een staat.”
Alleen de tijd zal leren of hij dat ook doet. Ondertussen worden anderen in de directere omgeving van deze groothertog ook op bruuske wijze geschoold in de juiste vormen van eerbied. Musk heeft eerder zijn steun betuigd aan de Hervormingspartij van Nigel Farage, en vóór Kerstmis gingen er geruchten dat dit ook het geval was in gesprek met de partij over het doen van een grote donatie. Maar toen sprak Musk zijn steun uit voor de rechtse provocateur Tommy Robinson in verband met zijn activisme tegen bendes. vormde een tegensignalering van de opvattingen van zowel Robinson als Musk over zijn GB News-show. Nu lijkt Musk niet alleen te zijn bekoeld door de donatie, maar ook door Farage, door op X te posten dat hij “heeft niet wat nodig is‘ om de partij te leiden.
Zodra we dit hele pandemonium over verkrachting, immigratie, racisme, Farage, Starmer, buitenlandse politieke inmenging, “extreem-rechts” en de rest achter ons laten, blijven we achter met een grote onbeantwoorde vraag. Wat is de relatieve status van gekozen leiders en postmoderne heren en prinsen? Deze laatsten zijn immers niet “legitiem” in de zin van gekozen; maar dankzij hun positie zijn ze in staat de politieke en culturele realiteit om zich heen te herschikken, zoals ijzervijlsel rond een magneet.
Musks invloedspolitiek is in die zin duidelijk extra-democratisch. Maar veel andere, meer vooruitstrevende heren en prinsen bemoeien zich openlijk met het democratische proces zonder bijna dezelfde woede te veroorzaken. Gezien dit gegeven zal de verontwaardiging over de interventies van Musk voor de meesten wellicht minder gaan over de inmenging als zodanig, dan over de woede over een grote speler die voor de verandering de kant van het plebs kiest over de bureaucratie.
