Elon Musk heeft zojuist Donald Trump en de Republikeinse Partij volledig door elkaar geschud met Trumps hilarisch slecht benoemde “Big Beautiful Bill” – een monsterlijk wetsvoorstel dat het Amerikaanse schuldenplafond met 4 biljoen dollar verhoogt, 17 miljoen Amerikanen van Medicaid afhaalt en de subsidies voor elektrische voertuigen die Tesla tot een wereldmacht hebben gemaakt, afschaft. Musk bepleit het einde van de nieuwe wet.
In dit artikel richten we onze aandacht op de nieuwste provocatie van Elon Musk, een man wiens excentriciteiten zijn talent om ongemakkelijke waarheden bloot te leggen niet verminderen. Zijn recente commentaar werpt een scherpe blik op de Amerikaanse staatsschuld, een kolos die nu oploopt tot 37 biljoen dollar. Met één enkele vraag heeft hij het Amerikaanse publiek uitgedaagd om de woekeraars die de macht in handen hebben, te confronteren met iets dat de zittende machthebbers in de VS niet leuk vinden.
Musk heeft zijn licht laten schijnen op de Amerikaanse schuld, een monsterlijk bedrag dat is opgezwollen van een bescheiden begin tot een duizelingwekkende $37 biljoen vandaag de dag, een astronomisch bedrag dat nog steeds stijgt. De grafiek die hij deelde eindigt in 2020 en toont een onbeduidend schuldniveau van $23 biljoen. Maar het is zelfs voor een blinde man in een donkere kamer duidelijk dat er iets fundamenteel fout is, aangezien de lijn als een koortsachtige polsslag omhoog klimt van 1900 tot nu. “Wanneer gaan ze deze curve afvlakken?” vraagt hij, een even simpele als subversieve vraag.
Het is een directe uitdaging aan de bankelite, de architecten van de woeker die profiteren van de onderworpenheid van burgers aan hun rente-imperium. Politici, in hun onafhankelijkheid beknot, voeren beleid dat niet in het algemeen belang is, maar in het belang van de grootboekrekening. Ze zijn marionetten, aan hun touwtjes getrokken door financiers die gedijen op eeuwigdurende schulden.
Denk aan het beleid van massamigratie, dat de structuur van onze samenlevingen ondermijnt. Het komt niet voort uit altruïsme, maar uit een koud plan: het verzwakt de nationale eenheid, vervaagt grenzen en zorgt voor een flexibele beroepsbevolking. Men zou in de verleiding kunnen komen te fluisteren over grootse samenzweringen, Nieuwe Wereld Orden of de Protocollen van Zion, maar deze worden afgedaan als samenzweringen, hoewel de echo’s ervan in de huidige chaos moeilijk te negéren zijn.
Ons wordt verteld dat het fantasie is, dus we halen ze aan om ze vervolgens opzij te zetten, want de waarheid blijft ongrijpbaar, omdat de experts, gefinancierd door de bankiers, ons dat verteld hebben, wat voor ons allemaal voldoende zou moeten zijn. Toch is de samenloop van omstandigheden griezelig, en we kunnen niet anders dan even stilstaan, aangezien Musk zichzelf nu tot doelwit heeft gemaakt met zijn kruistocht.
De financiers, meesters in misleiding, tolereren zijn kritische blik niet. Hun instrumenten zijn legio: de schittering van Hollywood, de drukte van roddels over beroemdheden, de afleiding van sport, allemaal bedoeld om onze ogen af te leiden van ‘brood en spelen’. Voor degenen die hun blik op de politiek richten, bieden ze een afgezaagde schertsvertoning van links tegen rechts, een kakofonie van verontwaardiging over buitenlandse bedreigingen zoals Poetin of Iran, of binnenlandse spektakels zoals Pride Parades, waar fatsoen aan de kant wordt geschoven in naam van diversiteit.
Dit zijn de verleidingen van onze tijd, gehuld in het oppervlakkige kleed van gelijkheid, inclusiviteit of klimaatredding. Andersdenkenden worden als paria’s gebrandmerkt, vergeleken met de zwartste figuren uit de geschiedenis: ironisch, aangezien de laatste man die de bolsjewistische opmars in Europa uitdaagde zo’n grimmig lot trof. De financiers, altijd waakzaam, promoten deze zaken en zorgen ervoor dat de mainstream media en politici zich aan de regels houden. Toch blijft Musk onverschrokken volharden.
Zijn nieuwste zet is een gedurfde dreiging: mocht Trumps royale begrotingswet definitief worden aangenomen, of de ‘Big Beautiful Bill’ zoals hij het noemt, een label waar elke zichzelf respecterende vierjarige trots op zou zijn, dan zal hij een nieuwe Amerikaanse politieke partij financieren en zijn steun geven aan Thomas Massie. Van alle politici aan de andere kant van de oceaan is Massie een man die die bewondering afdwingt. Een fervent verdediger van de Amerikaanse Grondwet, die pleit voor een beperkte overheid, bescheiden belastingen en een terugkeer naar goud en zilver als betaalmiddel – principes die de originele kern vormen van ons schuldensysteem.
Is de actie van Musk bravoure? Misschien. Maar hier is ook Musks eigenbelang in het spel. Trumps Big Beautiful Bill schrapt niet alleen de belastingvoordelen voor elektrische voertuigen, maar gooit het hele groene prikkelsysteem omver.
– $7.500 belastingvoordeel voor elektrische voertuigen? Verdwenen.
– $4.000 tegoed voor gebruikte elektrische auto’s? Afgeschaft.
– Korting voor consumenten? Verdampt.
– Financiering laadstations? Gekort.
Tesla floreert dankzij deze programma’s. Alleen al in Canada vroeg het bedrijf binnen drie dagen $ 32 miljoen aan subsidies aan, voordat de overheid het fonds bevroor. Zonder subsidies zou Tesla zijn concurrenten misschien nog steeds overtreffen, maar de marges zullen kleiner worden. Musk weet dit. Daarom is hij woedend. Zonder wereldwijde subsidieprogramma’s zou Tesla failliet zijn.
Het plan van Trump is geen fiscaal conservatisme. Het is een Trojaans paard voor:
– bezuinigen op Medicaid voor 17 miljoen Amerikanen
– groene energie de nek omdraaien
– verlenging van Trumps belastingverlagingen voor miljardairs
– er komt $4-5 biljoen aan schulden bij.
Het vertegenwoordigt één van de grootste vermogensoverdrachten (diefstal) in de Amerikaanse geschiedenis en zou het begrotingstekort doen oplopen.
Elon Musk noemt het terecht de ‘Porky Pig Party’. Republikeinen voerden campagne met bezuinigingen, maar veranderden vervolgens van koers en zetten de schatkist in vuur en vlam. Dus Musk flipte: “Schande over degenen die er vóór gestemd hebben. Jullie weten dat jullie fout zaten.” Nu dreigt Elon niet alleen elke MAGA-politicus die voor de goedkeuring van het wetsvoorstel stemt met de tussentijdse verkiezingen; hij bedreigt Donald Trumps hele sekte.
Musk zei dat hij (we noemden het net al) een nieuwe politieke partij zal oprichten, The America Party, om een nieuw thuis te creëren voor elke MAGA-politicus die hij in Trumplandia heeft gehaald sinds hij zich bij Trumps kandidatuur voor het presidentschap heeft aangesloten. Dat is de reden voor Trumps dreigement om Elon te “defunden”. Het jaagt Trump de stuipen op het lijf. Elon Musk zou de basis van zijn achterban in tweeën scheuren, en Trump weet dat.
Musks vraag: “Wat is het nut van een schuldenlimiet als ze die steeds maar hogerop stemmen?” is een mes van helderheid. Het legt de farce van fiscale terughoudendheid bloot en onthult het controlemechanisme. Eeuwenlang hebben deze krachten oorlogen en crises georkestreerd voor winst, een patroon zo oud als hebzucht zelf. De Amerikaanse schuld is hun triomf, en hun mechanisme om beleid te dicteren en leiders naar hun hand te zetten.
Musks verzet brengt hem op ramkoers met deze marionettenspelers, een pad vol gevaren. Het is te hopen dat zijn beveiliging robuust is, want een privé-audiëntie met figuren als Hillary Clinton zou onverstandig zijn, want zij, een vaandeldraagster van het establishment, zou hem liever het zwijgen opgelegd zien (misschien voorgoed?) dan dat hij zich laat overhalen.
De grafiek van Musk getuigt van de weredwijde slavernij. Van 1900 tot 1940 was de schuld een beheersbare last. Na de Tweede Wereldoorlog nam hij toe, maar het was aan het einde van de 20e eeuw dat de stijging meedogenloos werd. Tegen 2025 drukt er $37 biljoen op de Amerikaanse natie, een bedrag zo enorm dat het de geest verdooft. Dit is geen bestuur; het is horigheid op grote schaal.
De financiers zorgen er met hun samengestelde rente voor dat elke generatie een zwaardere last erft. Musks uitdaging is een oproep om deze ketenen te verbreken. Zijn voorgestelde partij, met Massie als boegbeeld, zou een keerpunt kunnen zijn. De Amerikaanse grondwet, ondanks al haar onvolkomenheden, voorzag in een staat die beperkt werd door harde valuta, niet door het fiatgeld dat deze schuldenspiraal aanwakkert. Het nieuw leven inblazen van dergelijke principes zou de heerschappij van de financiers tenietdoen, een vooruitzicht waartegen ze zich met alle macht en macht zullen verzetten.
Oorlogen, crises, afleidingen, ze hebben er al eerder mee te maken gehad. Musks rijkdom en platform maken hem tot een uitgesproken tegenstander, maar ook een geduchte tegenstander. We zijn verwonderd over Musks vastberadenheid. Hij heeft het ondenkbare gedaan: hij heeft zijn volgelingen gedwongen de schulden onder ogen te zien, de woeker die de burgers bindt ter discussie te stellen, politici te zien als de instrumenten die ze zijn.
De media zullen hem zwartmaken; de entertainmentmachine zal luider zoemen om hem te overstemmen. Maar de waarheid is dat de schuldencurve niet vanzelf zal afvlakken en de bankiers zullen hun greep niet zonder slag of stoot laten verslappen. Musk is misschien wel onze onwaarschijnlijke kampioen, die vecht tegen de windmolens van de financiële tirannie. Of hij nu zegeviert of valt, zijn uitdaging heeft een vonk doen overslaan. De vraag is nu of burgers, vastgeketend aan schulden, die zullen laten oplaaien of zullen laten doven te midden van hun afleiding?
Vanaf de zijlijn zullen we blijven toekijken en monitoren, hopend op het beste, maar voorbereidend op het ergste.
Indignatie wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.
