Spread the love en help Indignatie
Basisinkomen – De rijken worden astronomisch rijker, terwijl de armoedebestrijding tot stilstand is gekomen.
Basisinkomen – zit het met de huidige wereld van wijdverbreide armoede en ongekende rijkdom? Wat dacht je van een verhoging van de lonen van de slechtstbetaalde werknemers?
In oktober meldde de Wereldbank dat “8,5 procent van de wereldbevolking – bijna 700 miljoen mensen – vandaag de dag leeft van minder dan $ 2,15 per dag”, terwijl “44 procent van de wereldbevolking – ongeveer 3,5 miljard mensen – vandaag de dag leeft van minder dan $ 6,85 per dag”. Ondertussen “is de wereldwijde armoedebestrijding vrijwel tot stilstand gekomen”.
Begin 2024 merkte de liefdadigheidsorganisatie Oxfam International op dat sinds 2020 “148 topbedrijven $ 1,8 biljoen winst maakten, 52 procent meer dan het gemiddelde over 3 jaar, en enorme uitbetalingen deden aan rijke aandeelhouders.” In dezelfde periode “verdubbelden de vijf rijkste mannen ter wereld hun fortuinen meer dan van $ 405 miljard naar $ 869 miljard”, een toename van $ 14 miljoen per uur. Terwijl de zakelijke elites in Davos bijeenkwamen voor een gesprek over de wereldeconomie, waren alleen al 10 bedrijven $ 10,2 biljoen waard, meer dan het BBP van alle landen in Afrika en Latijns-Amerika bij elkaar.
De enorme economische ongelijkheid in de wereld “is geen toeval”, concludeerde een topfunctionaris van Oxfam. “De miljardairsklasse zorgt ervoor dat bedrijven hen meer welvaart verschaffen ten koste van iedereen.”
Hoewel er in de loop van de menselijke geschiedenis al ongelijkheden in inkomen en vermogen zijn geweest, zijn ze enigszins verzacht door verschillende factoren, waaronder vakbonden en – in moderne tijden – minimumloonwetten . Deze wetten zijn ontworpen om werknemers een basislevensstandaard te bieden en creëren een bodem waaronder de lonen niet mogen dalen. In 1894 werd Nieuw-Zeeland het eerste land dat een minimumloonwet invoerde en – onder druk van de arbeidersbeweging en de publieke opinie – volgden andere landen (waaronder de Verenigde Staten in 1938) het voorbeeld. Tegenwoordig heeft meer dan 90 procent van de landen ter wereld een of andere vorm van minimumloonwet van kracht.
Deze minimumloonwetten hebben een zeer positief effect gehad op het leven van werknemers. Het meest opvallende is dat ze een groot aantal loontrekkers uit de armoede hebben gehaald . Daarnaast hebben ze de bedrijfspraktijk van het verlagen van lonen (en dus het verlagen van productiekosten) om winstmarges te vergroten of om prijzen te verlagen en een groter deel van de markt te veroveren, ondermijnd.
Toch bood de groei van multinationale ondernemingen bedrijven de mogelijkheid om deze nationale wetten te omzeilen en hun arbeidskosten drastisch te verlagen door de productie van goederen en diensten te verplaatsen naar landen met lage lonen. Deze offshoring van banen en infrastructuur door ondernemingen nam halverwege de twintigste eeuw toe. In eerste instantie richtten multinationale ondernemingen zich op het uitbesteden van laaggeschoolde of ongeschoolde productiebanen, wat een negatieve impact had op de werkgelegenheid en lonen in geavanceerde industriële landen.
In de eenentwintigste eeuw nam de outsourcing van geschoolde banen, met name in financieel management en IT-activiteiten, echter dramatisch toe. Vanuit het oogpunt van het vergroten van de bedrijfswinsten was het immers verstandig om een Amerikaanse IT-medewerker te vervangen door een Indiase IT-medewerker tegen 13 procent van de kosten. Het resultaat was een steeds snellere race naar de bodem.
In de Verenigde Staten leidde deze export van voorheen goedbetaalde banen naar laagbetaalde, verarmde landen, gecombineerd met “vrijhandelsovereenkomsten”, een aanval van bedrijven en de overheid op vakbonden en conservatieve obstructie van elke verhoging van het belachelijk lage federale minimumloon ($ 7,25 per uur), tot een ramp. Het aandeel van de particuliere goederenproducerende banen met hoge lonen kromp sinds de jaren 60 van 42 naar 17 procent.
Steeds meer banen in de VS bevonden zich in de laagbetaalde dienstensector. Het is dan ook niet verrassend dat in 2023 naar schatting 43 miljoen Amerikanen in armoede leefden , terwijl nog eens 49 miljoen net boven de officiële armoedegrens leefden. Het is geen wonder dat er in dit land en vele andere landen die verstrikt zijn geraakt in de globalisering van bedrijven, een alarmerende opkomst was van rechtse demagogen die inspeelden op economische grieven, volkshaat en angsten.
Als de lonen in onderontwikkelde landen en in geavanceerde industriële landen geen gelijke tred houden met de enorme kapitaalaccumulatie door de rijkste mensen ter wereld en hun bedrijven, is één manier om deze situatie aan te pakken, voorbij te gaan aan de desintegrerende lappendeken van inspanningen om loonminimums te bereiken door individuele landen, en een wereldwijd minimumloon te ontwikkelen.
Een dergelijk loon kan verschillende vormen aannemen. De meest egalitaire omvat een minimumloon dat in alle landen hetzelfde zou zijn. Helaas lijkt dit niet praktisch, gezien de enorme variatie tussen landen in rijkdom en huidige lonen. In Luxemburg bijvoorbeeld is de gemiddelde jaarlijkse koopkracht per hoofd van de bevolking 316 keer die van Zuid-Soedan. Maar andere opties zijn haalbaarder, waaronder het baseren van het minimumloon op een percentage van het nationale mediane loon of op een complexere meting die rekening houdt met de kosten van levensonderhoud en de nationale levensstandaard.
In het afgelopen decennium en meer hebben vooraanstaande economen en andere specialisten gepleit voor een wereldwijd minimumloon, net als verschillende organisaties . Voor een geschikte entiteit om het in te stellen, hebben ze meestal verwezen naar de Internationale Arbeidsorganisatie , een VN-agentschap dat al lang werkt aan het vaststellen van internationale arbeidsnormen.
De voordelen van een wereldwijd minimumloon zijn duidelijk.
- Het zou miljarden mensen uit de armoede halen, waardoor ze een veel beter leven kunnen leiden.
- Het zou de prikkel voor bedrijven om hun activiteiten uit te besteden verminderen, omdat het de mogelijkheden van multinationals om goedkope arbeidskrachten in het buitenland te verkrijgen, zou beperken.
- Door banen in het thuisland te houden, zouden vakbonden in rijke landen hun leden kunnen behouden en bescherming kunnen bieden tegen ‘chantage door bedrijven’: de eis van het management dat vakbonden ofwel concessies aan contracten accepteren, ofwel zich voorbereiden op de verplaatsing van banen en productie door bedrijven naar het buitenland.
- Door de lonen in verarmde landen te verhogen, zou de door armoede veroorzaakte massa-migratie uit deze landen afnemen. Daarmee zouden rechtse demagogen in rijkere landen een van hun belangrijkste kwesties ontnomen worden.
Natuurlijk zouden hogere arbeidskosten in binnen- en buitenland de bedrijfswinsten verlagen en de groei van de rijkdom en macht van miljardairs beperken. Maar zouden dit niet ook positieve ontwikkelingen zijn?
