Spread the love en help Indignatie
Latijns-Amerika en het Caribisch gebied – De progressieve regionale stroming, de “Pink Tide,” zou in 2024 beter “troubled waters” genoemd kunnen worden. De vloed was in 2023 al afgenomen vergeleken met de stijging in 2022, toen deze werd gesteund door grote overwinningen in Colombia en Brazilië. Toen waren progressieve alternatieven aan de macht gekomen ter vervanging van mislukte neoliberale beleidsmaatregelen. Sindsdien hebben ze moeten regeren onder omstandigheden die ze geërfd hebben, maar niet door henzelf zijn veroorzaakt.
Latijns-Amerika – Brazilië’s ” zelfmoordveto ” in augustus, dat Venezuela en Nicaragua uitsloot van de BRICS-handelsalliantie, was een teken van triangulatie tussen de VS en regionale loyaliteiten. De actie beviel Washington waarschijnlijk wel, maar verbrijzelde een toch al verscheurde progressieve eenheid in de regio.
Brazilië, samen met Colombia en Chili, vertegenwoordigen respectievelijk de eerste, vierde en vijfde grootste regionale economieën, die allemaal wankelen. Hun linkse presidenten – Boric van Chili, Petro van Colombia en Lula van Brazilië – staan respectievelijk op herverkiezing in december 2025, mei 2026 en oktober 2026. Ze hebben allemaal geen parlementaire meerderheden in eigen land, ondervinden sterke rechtse oppositie en hebben een groeiende rechtse evangelische bevolking, wat hun vooruitzichten problematisch maakt. Met zulke precaire posities is het riskant om de hegemonie van het noorden uit te dagen.
De linkse Claudia Sheinbaum, die progressieve vooruitzichten een boost gaf, werd in oktober de eerste vrouwelijke president van Mexico met een overweldigende 60% van de stemmen en een coalitie met een parlementaire meerderheid van 73%. Mexico vertegenwoordigt de op één na grootste regionale economie en is een uitstekende voorstander van regionale eenheid.
Grootmachten concurrentie
De VS projecteert zijn militaire aanwezigheid in de regio verder, en is daarmee veruit de grootste bron van militaire hulp, benodigdheden en training. Er is veel inkt gevloeid over de wederkomst van Donald Trump. Hij zal waarschijnlijk de bipartizane en steeds agressievere projectie van de Amerikaanse macht in de regio en, inderdaad, wereldwijd, zoals vastgelegd in Bidens National Security and National Military strategy-documenten, handhaven.
In dit 201e jaar van de Monroe Doctrine probeert Washington de groeiende invloed van China in de regio, en in mindere mate die van Rusland en zelfs Iran, in te dammen .
China staat nu op de tweede plaats na de VS wat betreft regionaal handelsvolume. Het Belt and Road Initiative omvat nu 21 van de 26 in aanmerking komende landen in de regio. De door China gedomineerde BRICS- handelsalliantie, waarvan Brazilië een oorspronkelijk lid is, breidde zich dit jaar uit toen Bolivia en Cuba zich aansloten als “partnerlanden”.
China is voorzichtig geweest met militaire betrokkenheid in wat de VS al lang als zijn invloedssfeer beschouwt. Rusland is dat minder, en heeft Venezuela, Cuba en Nicaragua tot strategische partners verklaard .
Washingtons oplossingen aan de aanbodzijde
Regionale uitdagingen zijn onder andere drugshandel en migratie. Washington’s oplossingen zijn om de bronnen aan te pakken en de oorzaken te negeren.
Typisch voor de mentaliteit van binnen de Beltway is dat Will Freeman van Foreign Affairs de “verwaarlozing” van de regio door Washington de schuld geeft van deze problemen, terwijl het tegenovergestelde het geval is met de wijdverbreide Amerikaanse inmenging en sancties tegen Venezuela, Cuba en Nicaragua.
Bovendien hebben de Yankees de regio nooit “verwaarloosd”, zoals blijkt uit de vele door de VS gesteunde couppogingen . De onoplettendheid van de corporate pers voor het Globale Zuiden moet niet verward worden met een imperialistisch project dat perfect in staat is om te multitasken.
Migratie
Volgens Reuters deed de Amerikaanse president Biden verschillende pogingen om migratie te beperken en overtrof hij Trump in het aantal deportaties . Hoewel hij Trumps record overtrof, heeft voormalig president Obama nog steeds de titel van “deporter in chief”.
Washington trad op tegen bedrijven die migranten naar Nicaragua vlogen, waar sommige landen zoals Cuba visumvrije toegang hebben, door sancties te dreigen of op te leggen. Nicaragua werd ten onrechte beschuldigd van het “handelen” in migranten.
Biden verwelkomde desalniettemin meer opgeleide of ondernemende migranten onder zijn ‘humanitaire voorwaardelijke invrijheidstelling’-programma, dat toestemming geeft om de VS binnen te komen en twee jaar te werken. Het werd aanvankelijk aangeboden aan Venezolanen, maar werd later uitgebreid naar mensen uit Haïti, Cuba en Nicaragua, met meer dan een half miljoen aankomsten eind 2024.
De belofte van de Amerikaanse president-elect Trump van massale deportaties is een zorg voor de vele landen in de regio waar emigratie een probleem is. De praktische aspecten van de implementatie zijn formidabel, inclusief de vraag of landen akkoord gaan met het ontvangen van terugkeerders. Aanzienlijke aantallen terugkeerders zouden destabiliserend kunnen zijn in een land als Honduras, waar geldovermakingen 26% van het BBP uitmaken en de armoedeniveaus hoog zijn.
De andere pandemie – illegale drugs
De rol van de VS en haar Drug Enforcement Administration is in de meeste landen in de regio problematisch. Washingtons trouwste bondgenoten blijken herhaaldelijk grote drugsdealers te zijn. De voormalige Hondurese president Juan Orlando Hernández zit nu in een Amerikaanse federale gevangenis op beschuldiging van drugsbezit.
De corporate pers in de VS brengt voortdurend sensationele berichten over drugsbaronnen in Latijns-Amerika, maar vreemd genoeg geen enkele aan de Amerikaanse kant van de grens. Hoe kan het dat de VS de grootste consument is, maar we horen niets over kartels die de drugs thuis distribueren?
“De onuitgesproken waarheid die vrijwel alle partijen in de oorlog tegen drugs kennen”, aldus The Nation, “ is dat de netto stroom van drugs waarschijnlijk niet zal veranderen zolang de consumptie in de VS blijft groeien.” Dit benadrukt de misvatting van oplossingen aan de “aanbodzijde” terwijl de vraagzijde wordt genegeerd.
Politieke tegenpolen Nicaragua en El Salvador hebben succes gehad met het onder controle houden van drugsgerelateerd geweld. El Salvador hanteert “la mano dura” (de ijzeren vuist), terwijl Nicaragua gebruikmaakt van gemeenschapsgerichte politie. De twee landen hebben een van de laagste moordcijfers in de regio.
Ondertussen heeft buurland Costa Rica een ongekende toename van drugsgerelateerd geweld gezien. Mexico, Brazilië, Ecuador, Colombia, Honduras en Guatemala hebben allemaal hun legers moeten inzetten in grote operaties om de controle over gevangenissen en/of delen van hun nationale territoria te onttrekken aan drugskartels.
Wat er overblijft
Bij gebrek aan een wereldwijd socialistisch blok moeten landen die streven naar socialisme zich op de internationale kapitalistische markt begeven. Daar zijn ze kwetsbaar voor economische oorlogsvoering die is ontworpen om hun politieke leiderschap omver te werpen. De steeds strengere Amerikaanse sancties tegen Cuba, Venezuela en Nicaragua zijn ontworpen om ervoor te zorgen dat het socialisme niet slaagt; om alle mogelijke alternatieven voor de gevestigde imperiale orde in de wieg te leggen.
Terwijl Washington wellicht probeert om sociaaldemocratieën te accommoderen door middel van coöptatie, staat er niets anders dan regimeruïne op het programma voor de staten die expliciet streven naar socialisme. De ontnuchterende realiteit is dat landen die streven naar socialisme, vechtend om te overleven, zich terugtrekken en gedwongen worden om neoliberale remedies te omarmen .
China, Rusland en Iran bieden levensondersteuning, maar halen niet het niveau van de socialistische solidariteit van de voormalige USSR.
Biden verlengde in november de Amerikaanse sancties tegen Nicaragua door opnieuw te verklaren dat het een “ongebruikelijke en buitengewone bedreiging voor de nationale veiligheid” was. Nicaragua heeft slechts 3% van zijn budget toegewezen aan het leger, terwijl een volledige 61% is bestemd voor sociale voorzieningen , met name de volksgezondheid.
Voor de 32e keer in zoveel jaar werd de Amerikaanse blokkade van Cuba in oktober veroordeeld door de Algemene Vergadering van de VN. Biden legde nog meer sancties op en zette Trumps vermelding van Cuba als staatssponsor van terrorisme voort . Het leven is gewoon zwaar in Cuba onder de Amerikaanse belegering en wordt steeds zwaarder. Dit heeft geleid tot ongekende niveaus van migratie.
Links in Bolivia wordt verteerd door een interne oorlog tussen voormalig president Evo Morales en zijn voormalige minister van Financiën en huidige president Luis Arce, terwijl de economie abrupt achteruitgaat . Presidentsverkiezingen staan gepland voor juli volgend jaar, en de vooruitzichten voor links om aan de macht te blijven lijken steeds somberder.
In 2022 verving de linkse Hondurese president Xiomara Castro de neoliberalen die aanvankelijk aan de macht kwamen in de door de VS gesteunde staatsgreep van 2009. Castro zelf is mogelijk de volgende in de rij voor een door de VS gesteunde staatsgreep. Castro erfde veiligheidstroepen die in de VS waren opgeleid, corruptie, drugsgeweld en een zwakke economie. Ze probeert de controle over het land terug te winnen van binnenlandse en buitenlandse bedrijfstroepen in ” maffiastijl “, voordat ze in 2026 herkozen wordt.
De cruciale rol van Venezuela
De leidende linkse rol van Venezuela is cruciaal in de regio. Als bijvoorbeeld de linkse regering van Venezuela zou vallen, zou de toekomst van met name Lula in Brazilië en Petro in Colombia – beide landen die een gemeenschappelijke grens met Venezuela delen – onzeker zijn.
Tegen de schijnbaar onoverkomelijke Amerikaanse blokkade heeft de Venezolaanse president Nicolás Maduro een opmerkelijke economische ommekeer geleid met een van de hoogste BBP- groeicijfers op het halfrond. Driekwart van het nationale budget is nu toegewezen aan sociale programma’s. Toch hebben de meest kwetsbaren er het minst van geprofiteerd, wat het doel is van de Amerikaanse sancties.
President Maduro werd in juli herkozen voor een derde termijn. Maar de VS en haar bondgenoten hebben een campagne gevoerd om de verkiezingen te delegitimeren als onderdeel van hun grotere regime-change-inspanningen. Washington bemoeide zich actief met de verkiezingen en steunde de extreemrechtse kandidatuur van de politiek onbekende Edmundo González. Vier maanden later benoemde de VS González tot “president-elect”. Nu in vrijwillige ballingschap in Spanje, dreigt González terug te keren om in januari te worden ingehuldigd, te midden van angst voor Amerikaanse militaire interventie.
De VS heeft Venezuela omsingeld met bases in Colombia (een NAVO “global partner”) en een US Security Cooperation Office in Guyana. Offshore heeft de VS bases in de Nederlandse koloniale bezittingen Aruba en Curaçao en een overeenkomst om troepen naar Trinidad en Tobago te sturen in het geval van een “conflict” in Venezuela.
Een jaar geleden werd het betwiste Essequibo-gebied tussen Venezuela en Guyana een internationaal brandpunt. Het Amerikaanse Southern Command voerde gezamenlijke luchtoperaties uit met Guyana. Wat in essentie een landroof door een oliemaatschappij door ExxonMobil is, verstoort de regionale eenheid en is een Trojaans paard voor Amerikaanse militaire inmenging.
Wat is juist
Op regionaal en mondiaal niveau is een populistisch rechts ontstaan, een symptoom van het falen van het neoliberalisme en het onvermogen van sociaaldemocratieën om een effectief alternatief te bieden.
Javier Milei nam een jaar geleden het presidentschap van Argentinië op zich, een “ droomoverwinning ” voor Washington.
De extreemrechtse enfant terrible liet zijn campagnedreigementen varen om de economie te dollariseren, de centrale bank te vernietigen en de betrekkingen met China te verbreken. Maar hij heeft leiding gegeven aan een radicaal privatiseringsprogramma, de uitgaven aan publieke voorzieningen drastisch teruggebracht en de munteenheid gedevalueerd. Dit heeft geleid tot een armoedepercentage van 53% , het hoogste in 30 jaar. De kruisvaarder tegen de ‘linkse cultuur’ heeft de inflatie enigszins ingedamd en heeft een goedkeuringscijfer van iets minder dan 50% in de op één na grootste economie van Zuid-Amerika.
De president van El Salvador, Nayib Bukele, heeft de burgerlijke vrijheden met voeten getreden in een draconische aanpak van bendes, terwijl hij een precaire economie beheert. Hij geniet astronomische goedkeuringscijfers . Daarentegen is de niet-gekozen president van Peru, Dina Boluarte, het meest impopulaire staatshoofd ter wereld, die voorzit over een economie in een zware recessie.
De Ecuadoraanse president Daniel Noboa, uit de rijkste familie van het land , is van plan om daar Amerikaanse militaire bases toe te staan. Noboa doet in februari mee aan de herverkiezingen, waar hij in de peilingen nek-aan-nek staat met de linkse Luisa González. Noboa versloeg González bij de vorige verkiezingen, maar zijn goedkeuringscijfers kelderen vanwege aanhoudende veiligheids- en energiecrises en een stagnerende economie. Het is geen verrassing dat de VS zich bemoeit met de verkiezingen.
Een betere wereld is mogelijk
De opzettelijk mislukte staat Haïti is hoe een alternatieve toekomst eruit zou kunnen zien onder Yankee-weldadigheid. Pogingen onder leiding van de VS om Haïti te controleren hebben het land in puin achtergelaten. Activist Seth Donnelly beschrijft de “genocide in slow motion” daar.
Een progressievere wereld zal waarschijnlijk multipolair zijn . Het ontwikkelt zich langzaam in Latijns-Amerika, aarzelend en met tegenslagen, waarvan vele te wijten zijn aan het Amerikaanse imperialisme. Washingtons “op regels gebaseerde orde”, verre van ordelijk, wordt wereldwijd bedreigd, en nergens dichterbij dan in Latijns-Amerika.
