DEI was een nieuwe bureaucratische vorm die in 2020 door paniekerige liberalen werd gecreëerd. Credit: Getty
De bruisende Apple-show Verbreking toont een groep kantoordrones die vastzitten in een celhel genaamd Lumon Industries. Het is een werkplekdrama waarin verdacht weinig wordt onthuld over het daadwerkelijke werk van hoofdpersoon Mark Scout (gespeeld door Adam Scott) en zijn collega’s. Het lijkt een Sisyphean-taak om willekeurige getallen te sorteren, maar we hebben geen idee waarom, en zij ook niet. Doet een van deze mensen, gebogen over schermen, iets nuttigs?
Velen van ons hebben zich hetzelfde afgevraagd over de tienduizenden adviseurs en papierschuivers die ingebed zijn in het Amerikaanse ‘diversiteit, gelijkheid en inclusiviteit’-complex. Volgens gegevens verzameld door het onderzoeksbureau Coresignal waren vorig jaar bijna 43.000 mensen werkzaam in DEI-gerelateerde functies, tegen 35.000 in 2022. Dat betekent dat Amerika op koers lag om de komende tijd meer DEI-specialisten te hebben dan commerciële piloten (56.000). jaar.
Maar we weten wat piloten doen. Wat doen DEI-apparatchiks precies de hele dag? Anno Domini 2025? Misschien komen we er binnenkort achter.
Vorige week vaardigde president Trump zijn eigen soort ontslag uit. Op 22 januari werden federale DEI-werknemers “met onmiddellijke ingang” op betaald administratief verlof geplaatst. Als gevolg hiervan worden velen op een ongelegen moment teruggegooid in de particuliere economie. DEI-initiatieven hadden al veel steun opgeleverd de C-Suite en tussen rang in bestand werknemers in de afgelopen twee jaar; de particuliere sector zou binnenkort net zo goed een doodlopende weg voor DEI kunnen zijn als de overheid.
Ik wil niet luchthartig klinken over massaontslagen. Je baan verliezen is rotzooi, en het uitroeien van DEI uit de regering is een missie die Team Trump met de ijver van McCarthy op zich heeft genomen. Het kan te diep snijden. Met het decreet van Trump werd ook het bevel van Lyndon B. Johnson uit 1965 ingetrokken, waarbij de Equal Employment Opportunity Commission werd opgericht. Het EEOC kreeg de taak om onwettige discriminatie op het werk te voorkomen “zonder rekening te houden met ras, huidskleur, religie of nationale afkomst” in de private en publieke sector; het beëindigen ervan kan tal van negatieve gevolgen hebben, bedoeld of niet.
“Amerika was op weg om meer DEI-specialisten te hebben dan piloten van commerciële luchtvaartmaatschappijen.”
Maar het punt is: de moderne DEI-staat is geen rechtvaardige bloei van de tientallen jaren oude burgerrechtenbeweging; het is een vier jaar oude tumorachtige uitloper van paniekerige progressieve paranoia over identiteitspolitiek. LBJ en MLK zouden waarschijnlijk grinniken als ze wisten dat de belangrijkste missie van de hedendaagse DEI-afdelingen niet economische herverdeling is, maar het druk uitoefenen op de taal en omgangsvormen van hoger opgeleide professionals.
DEI is een relatief nieuwe bureaucratische vorm die in de zomer van 2020 door de verlichte liberalen van de witteboordenwereld is uitgevonden (wie zegt dat Amerika niets nieuws meer kan uitvinden?). Na de moord op George Floyd in Minneapolis was er een duizelingwekkend moment waarop iedereen leek te vragen: ‘Wat kan I doen om racisme te stoppen”? Of preciezer: “Hoe kan de Best Buy-keten van elektronicawinkels racisme stoppen”?
De sleutelklas in bestuurskamers, universiteitscampussen en niet-gouvernementele organisaties in het hele land reageerde op de enige manier die zij kenden: door nieuwe onzinbanen te creëren.
De antropoloog David Graeber bedacht in 2018 de kernachtige uitdrukking ‘onzinbanen’ om de wedergeboorte van het middeleeuwse feodalisme in de moderne zakenwereld te beschrijven, met dezelfde neiging om eindeloze hiërarchieën van heren, vazallen en bedienden te creëren. Bullshit-banen zijn het tegenovergestelde van ‘shit-jobs’ die onevenredig veel arbeiders zijn, per uur worden betaald en door de lijfeigenen worden uitgevoerd. Onzinbanen worden doorgaans bezet door hogeropgeleide heren. Ze krijgen een salaris, soms genereus, maar hebben weinig sociaal nut. Graeber zei dat ze “een vorm van betaald werk zijn die zo volkomen zinloos, onnodig of verderfelijk is dat zelfs de werknemer het bestaan ervan niet kan rechtvaardigen”.
Hoe langer je functietitel is, en hoe moeilijker het is om aan een vreemde uit te leggen wat je doet, hoe groter de kans dat je baan overbodig wordt. Zo gaat het ook met DEI-‘experts’ die zijn ingehuurd om de werkplek te verrijken met diversiteit en gelijkheid – dat laatste is een vage term die zelfs Bernie Sanders de hand opstak toen hem werd gevraagd definiëren.
Hoe vol zitten DEI-banen precies?
De taxonomie van Graeber deelt onzinbanen in vijf categorieën in: Flunkies, Goons, Duct Tapers, Box Tickers en Taskmasters. DEI-banen zouden voor alle vijf denkbaar geschikt kunnen zijn.
Denk aan Flunkies (werknemers wier doel het is om hun superieuren het gevoel te geven dat ze belangrijk zijn) en Goons (degenen die anderen misleiden namens hun werkgevers). Sinds de opkomst van DEI kunnen leidinggevenden die in de media hun anti-racisme-initiatieven bekritiseren eenvoudigweg vaag gebaren naar hun DEI-flunkies uit het middenmanagement en weglopen. De Goons zijn degenen die mysterieus maken wat ze doen via de duistere kunst van public relations. Merken zouden slecht gedrag, zoals het ontmantelen van vakbonden, kunnen behangen door de indruk te wekken dat ze opkomen voor sociale rechtvaardigheid, zelfs als ze niet helemaal zeker weten wat dat betekent of wat er daarna komt na al dat aanzien.
Ik zeg dit als voormalig Goon. In 2022 deed ik wat contractwerk voor een klein reclamebureau dat was ingehuurd om DEI-gerelateerde antiracistische campagnes te voeren. Het bedrijf werd geleid door een zwarte vrouw, die een groot deel van het creatieve werk uitbesteedde aan freelancers zoals ik. Er was iets bitter ironisch aan het feit dat je een heteroseksuele blanke man was wiens taak het was om wakkere posts op sociale media te ontwerpen – onder meer voor Pfizer – over het belang van het vieren van Juneteenth. Maar die baan was het soort ophef dat helpt verhullen dat de hele DEI-wereld rook en spiegels is.
Hetzelfde geldt voor de mensen die Graeber als “Box tickers” beschouwde: zij die de schijn wekken dat er iets nuttigs wordt gedaan, terwijl dat nadrukkelijk niet het geval is. Gaat uw bedrijf een vakbond organiseren of uw werknemers betere gezondheidszorg bieden? Nee, maar wat dacht je van het promoten van een Queer BIPOC Awareness Day? Toen ik in 2023 verslaggever was over het openbare schoolsysteem van Atlanta, was ik verbaasd over het feit dat het district 3,5 miljoen dollar per jaar uitgaf aan DEI. Als uw studentenpopulatie voor 72% uit zwarten bestaat, wat betekent het dan om deze te diversifiëren? Waren blanke en Aziatische kinderen ‘ondervertegenwoordigd’? Niemand kon het mij vertellen. Bovendien kon driekwart van de leerlingen van de Atlantische openbare scholen niet eens lezen op niveau. Maar waarom zou je kinderen leren lezen als je kunt? “Inheemse stemmen verheffen” in plaats van?
Op dezelfde manier zijn ‘Taskmasters’ de onzinkunstenaars die extra werk creëren voor degenen die het niet nodig hebben, en dat is wat DEI het beste lijkt te doen. Vier jaar lang hebben witteboordenkantoormedewerkers dezelfde zelfserieuze seminars over voornaamwoorden en ‘onbewuste vooroordelen’ doorstaan, en moesten ze doen alsof ze zich bekommerden om zelfingenomen ‘bewustzijnsdagen’ met slogans over sociale rechtvaardigheid. Het was allemaal gebaseerd op de theorie dat de manier om racisme te verslaan is om te allen tijde hyperbewust te zijn van ras – het ruwe equivalent van te horen krijgen dat je opdringerige gedachten over de mogelijkheid van de dood moet behandelen door naar een begraafplaats te verhuizen. Het is dus geen verrassing dat een groeiend aantal onderzoek laat zien dat DEI diversiteit ondermijnt in plaats van versterkt.
Tot overmaat van ramp voor werkloze DEI-professionals heeft het Amerikaanse bedrijfsleven bezuinigd alle onzin banen onlangs, te midden van een golf van consolidatie, de opkomst van kunstmatige intelligentie en het groeiende besef dat veel externe werknemers en middenmanagers niet veel waarde toevoegden. Zal er dus op andere terreinen voldoende vraag zijn naar iemand in pak die de strenge Robin DiAngelo “White Fragility”-steungroepen kan leiden of passief-agressieve e-mails kan schrijven aan degenen die de term “zwangere vrouwen” gebruiken in plaats van “bevallende mensen” op Slack? Dat is een gok van iedereen.
In de Obama-tijd kregen degenen wier harde werk werd uitbesteed of geautomatiseerd, te horen dat ze moesten ‘leren coderen’ en zich bij de informatie-economie moesten aansluiten. Maar nu de arbeiderssector dat wel is heetmisschien is het tijd om tegen ex-DEI-werknemers te zeggen: leer hameren.
