Spread the love en help Indignatie
De autorisatie van de regering-Biden voor Oekraïne om Amerikaanse langeafstandswapens te gebruiken om diep in Russisch grondgebied toe te slaan, markeert een nieuwe en gevaarlijke escalatie in de oorlog tussen de VS en de NAVO tegen Rusland. De zet, slechts twee dagen later gevolgd door Oekraïense aanvallen met de wapens, onderstreept de onverbiddelijke drang van de VS en NAVO-machten om het conflict te intensiveren, ongeacht de catastrofale gevolgen.
Oorlog – Dinsdag viel Oekraïne een militaire basis in Bryansk aan, 110 mijl binnen de Russische grens, met behulp van door de VS geleverde ATACMS-raketten. Er zijn tegenstrijdige berichten over hoeveel raketten er zijn afgevuurd en hoeveel daarvan zijn neergeschoten door Russische verdedigingssystemen.
Dezelfde dag meldde The Guardian dat het Verenigd Koninkrijk het voorbeeld van de VS zou volgen door zijn langeafstandsraketten te laten gebruiken om diep in Rusland aan te vallen. “We moeten de steun voor Oekraïne verdubbelen,” verklaarde de Britse minister van Defensie John Healy. De Britse premier Keir Starmer zei, buiten de G20-top in Brazilië, dat de “onverantwoordelijke retoriek van Rusland … onze steun voor Oekraïne niet zal afschrikken.”
De Franse president Emmanuel Macron verwelkomde de aankondiging van de Verenigde Staten en noemde het “een goede beslissing” en een passend antwoord op de inzet van Noord-Koreaanse troepen in Rusland. “Rusland is de enige macht die een escalerend besluit nam … het is echt deze breuk die leidde tot het besluit van de VS”, zei Macron op de G20-top.
In de Europese media wordt druk gediscussieerd over de noodzaak voor het Europese imperialisme om een assertievere en agressievere rol te spelen in de oorlog tegen Rusland, indien nodig onafhankelijk van de Verenigde Staten.
De regering-Biden en de NAVO-machten zijn zich er terdege van bewust dat de actie om Oekraïne toestemming te geven om langeafstandswapens te gebruiken om Rusland aan te vallen, vergeldingsmaatregelen van de regering-Poetin zal uitlokken. Ze overschrijden willens en wetens een “rode lijn” waarvan Poetin had aangegeven dat die zou leiden tot een militaire reactie, inclusief het mogelijke gebruik van kernwapens.
De beslissing van de regering-Biden om Oekraïne toestemming te geven voor het gebruik van langeafstandswapens vond plaats minder dan twee weken na de Amerikaanse presidentsverkiezingen en slechts 60 dagen vóór de machtsoverdracht aan de nieuwe regering-Trump.
Van de kant van Biden is er ongetwijfeld sprake van een element van het creëren van “feiten op de grond” om de situatie zo agressief mogelijk te pushen. Het Witte Huis was van plan om de aanvallen op Rusland in september aan te kondigen, maar besloot uiteindelijk om de aankondiging te doen na een verwachte overwinning van vicepresident Kamala Harris, in een campagne die geen melding maakte van de dreigende plannen voor een enorme escalatie.
De verkiezing resulteerde in de overwinning van Donald Trump, die zich demagogisch opwierp als criticus van de oorlog in Oekraïne. Vorige week ontmoetten Biden en Trump elkaar in het Witte Huis, waarbij beide mannen een “soepele overgang” beloofden, en de discussies achter de schermen waren gericht op Oekraïne. Het is opmerkelijk dat Trump, die tientallen keren per dag berichten plaatst op zijn socialemediaplatform, helemaal niets heeft gezegd over de ATACMS-autorisatie of het gebruik ervan door Oekraïne.
In september, als reactie op berichten dat de VS binnenkort langeafstandsaanvallen op Russische steden zou toestaan, schetste Poetin voorgestelde wijzigingen in de Russische nucleaire doctrine. De Russische president zei dat “agressie tegen Rusland door een niet-kernwapenstaat, maar met de deelname of steun van een kernwapenstaat, beschouwd moet worden als een gezamenlijke aanval op de Russische Federatie.”
Dinsdag, na de Oekraïense aanval op Bryansk, ondertekende Poetin een nieuw document over de nucleaire strategie, dat de drempel voor het gebruik van kernwapens door Rusland als reactie op aanvallen op zijn grondgebied aanzienlijk verlaagt, inclusief aanvallen “met conventionele wapens, als een dergelijke agressie een kritieke bedreiging vormt voor hun soevereiniteit en/of territoriale integriteit.”
Op grond van de eerdere uitspraken van Poetin en de nieuwe doctrine die de Russische Federatie heeft aangenomen, zou Rusland potentieel kunnen reageren op de NAVO-aanval met een escalatie in Oekraïne, aanvallen op Amerikaanse bases in Europa of Europese militaire doelen, andere vormen van ‘asymmetrische oorlogsvoering’ of zelfs met het gebruik van een kernwapen.
Wat de reactie ook is, de VS en de NAVO-machten zijn bereid de consequenties te riskeren. De tendens is om de oorlog meedogenloos te escaleren. De vraag moet worden gesteld: wat is de volgende fase van de escalatie van de oorlog? Hoe snel zullen de NAVO-wapens op Moskou neerdalen? Zullen de NAVO-troepen worden ingezet?
Maandag vertelde de minister van Buitenlandse Zaken van Estland, Margus Tsahkna, aan de Financial Times dat hij de Europese mogendheden steunt die “boots on the ground” in Oekraïne inzetten. Hoewel het werd opgeworpen in de context van een mogelijke “vredesdeal” die door Trump is ontworpen, is het voorstel voor directe inzet van de NAVO in het conflict herhaaldelijk opgeworpen, met name door de Franse president Macron eerder dit jaar.
De regering-Biden probeert, met de steun van de Europese mogendheden, een reeks stappen te zetten die de oorlog intensiveren, waardoor verdere escalatie des te waarschijnlijker wordt. En een aankomende regering-Trump, die niet minder toegewijd is aan het meedogenloze nastreven van de Amerikaanse wereldwijde hegemonie, zal net zo agressief zijn in het voeren van oorlogen over de hele wereld.
De oorlog tussen de VS en de NAVO tegen Rusland is op zichzelf al een onderdeel van een escalerende wereldoorlog, waartoe ook de aanhoudende genocide in Gaza, de Israëlische bombardementen op Libanon en de dreiging van oorlog tegen Iran behoren, en het zich ontwikkelende conflict met China, dat het centrale aandachtspunt van Trump is.
De escalatie van de oorlog vindt plaats te midden van een toenemende politieke crisis in alle imperialistische machten, de wending naar dictatoriale vormen van heerschappij en de immense escalatie van de aanval op de arbeidersklasse. De oligarchen zijn vastbesloten om de hele maatschappij ondergeschikt te maken aan de oorlog. Het is de internationale arbeidersklasse die gemobiliseerd moet worden, op basis van een socialistisch programma, om de afdaling naar de Derde Wereldoorlog te stoppen.
