Dit Is Amerika INDIGNATIE AI & Politiek

Amerika – Hoewel in de begindagen, heeft de tweede Trump-regering bewezen aanzienlijk radicaler te zijn dan de eerste. Een president die in zijn eerste termijn de middelen en de bestuurlijke expertise miste om de macht van zijn ambt te gebruiken om de Amerikaanse politiek te transformeren, lijkt nu in staat en gretig om de donkerste fantasieën van zijn critici te vervullen.Met de hulp van een kliek loyalisten, met name de Zuid-Afrikaanse miljardair Elon Musk, is Trump zijn presidentiële macht gaan gebruiken om het proces van het vernietigen van bepaalde instellingen van de administratieve staat te beginnen, met name die welke doelwitten zijn geworden in de cultuuroorlog, zoals het ministerie van Onderwijs .

Daarnaast heeft hij bewezen meer dan bereid te zijn om normen en zelfs wetten te breken. Op het moment van schrijven heeft hij zevenennegentig uitvoerende bevelen uitgevaardigd – zesentwintig op zijn eerste dag in functie alleen. En half maart trotseerde zijn regering een gerechtelijk bevel en deporteerde honderden Venezolaanse staatsburgers naar een Salvadoraanse gevangenis.

Vooral voor academici als ik is het huiveringwekkend dat de regering-Trump Badar Khan Suri heeft gearresteerd , een Indiase student die lesgeeft aan de Georgetown University met een studentenvisum, omdat hij “ actief Hamas-propaganda verspreidde en antisemitisme promootte op sociale media”, evenals Mahmoud Khalil , een houder van een green card en leider van de pro-Palestijnse protestbeweging van vorig jaar aan de Columbia University.

Trumps angstaanjagende acties hebben begrijpelijkerwijs bezorgdheid gewekt bij liberalen en linksen — en zelfs bij sommige conservatieven . Als de eerste termijn van de president, waarin zijn grootste prestatie een enorme belastingverlaging voor de rijken was, nauwelijks afweek van de praktijken van doorsnee Republikeinen, lijkt zijn tweede termijn gemotiveerd door een verlangen om de Amerikaanse staat en samenleving te transformeren.

Wat onduidelijk blijft, is in hoeverre Trumps antidemocratische gedrag een breuk met de constitutionele orde van de Verenigde Staten vertegenwoordigt. Debatten over dit onderwerp binnen de publieke sfeer draaiden grotendeels om de vraag of Trump 2.0 een wending richting fascisme belichaamt.

Terwijl degenen die over fascisme praten op eervolle wijze gemotiveerd worden door een verlangen om te begrijpen wat er gaande is, verhult het gebruik van de term zowel de aard als de inzet van het huidige moment. Er zit een fundamentele waarheid in het hart van het Trumpisme die vergelijkingen met het Europese fascisme moeilijk vol te houden maakt. Simpel gezegd, Trump en zijn aanhangers bouwen voort op lang bestaande Amerikaanse tradities en gebruiken de normale instrumenten van de Amerikaanse overheid om de democratie te ontmantelen.

Trumpisme is geen buitenlandse import. Het is duidelijk van eigen bodem. En als links het nu en in de toekomst wil bestrijden, moeten we ons richten op het transformeren van de diep Amerikaanse bronnen van het autoritarisme van de president.

Op dit punt stellen lezers zich misschien de voor de hand liggende vraag: Wie geeft erom wat we Trump en Trumpisme noemen? Is dit niet gewoon zinloos intra-intellectueel vechten?

Inderdaad, op verschillende punten hebben waarnemers het fascistische debat bekritiseerd omdat het weinig meer is dan een navelstarende academische oefening, een decadent voorbeeld van wetenschappelijke ontkoppeling in een tijdperk waarin de regering-Trump heel echt menselijk lijden veroorzaakt. Maar deze kritiek, hoewel begrijpelijk, mist de kern. Iets benoemen is het diagnosticeren, en een ziekte diagnosticeren is een remedie identificeren.

Een onjuiste politieke diagnose zal onvermijdelijk leiden tot ineffectieve weerstand. Als een patiënt aan een hartaandoening lijdt, maar een arts hem diagnosticeert met een aambei, dan zal de patiënt uiteindelijk sterven. Iets soortgelijks zou gezegd kunnen worden over democratie.

Verdedigers van de bewering dat Trump een fascist is, hebben de neiging om te vertrouwen op vijf argumenten. Hoewel deze bijna altijd zijn aangevoerd vanuit een diepe bezorgdheid voor de morele eisen van het heden, interpreteren ze ons moment toch verkeerd en keren ze zich dus tegen het type politiek dat in staat is de Republikeinse aanval op de democratie te weerstaan.

Ten eerste beweren sommige verdedigers van de fascistische these dat de analogie op zinvolle wijze de processen belicht die zich vandaag de dag voordoen. Maar de context van het interbellum in Europa verschilt zo veel van die van de Verenigde Staten in de jaren 2010 en 2020 dat dergelijke analogieën verhullen wat er gaande is. We leven niet in de nasleep van een wereldoorlog waarin massale sterfte leidde tot sociale ontwrichting en de opkomst van nieuwe politieke ordes.

Bendes van jonge veteranen met gevechtservaring zwerven niet door onze straten. Een krachtige communistische beweging vormt geen bedreiging voor gevestigde kapitalistische belangen. Onze verschillende economische neergangen staan ​​niet gelijk aan de hyperinflatie die we in heel Europa na de oorlog hebben ervaren.

Ten tweede beweren anderen dat er geen noodzaak is om naar Europa te kijken om de vergelijking met fascisme te maken, omdat de Verenigde Staten hun eigen fascistische tradities hebben waarop Trump en zijn cohorten vertrouwen. Om dit argument te onderbouwen, wijzen mensen op de vele racistische, xenofobe en zelfs eliminatieaspecten van de Amerikaanse geschiedenis, van het “three-fifths-compromis” in de Amerikaanse grondwet, waarin tot slaaf gemaakte mensen werden geteld als ” three-fifths of a person for purposes of representation and taxation”; tot de praktijk en erfenis van slavernij; tot de gedwongen verwijdering en genocide van inheemse volkeren; tot de Ku Klux Klan; tot Jim Crow; tot redlining; tot Japanse opsluiting tijdens de Tweede Wereldoorlog; tot militaristische politie en verder.

Voor voorstanders van de Amerikaanse fascistische these bewijzen deze ontwikkelingen allemaal dat er een ononderbroken lijn van fascisme is die teruggaat tot de oprichting van de natie.