Spread the love en help Indignatie
Belastingen – Een nieuwe analyse van de Tax Foundation werpt onbedoeld ook licht op de nutteloosheid van het ‘aangepaste bruto-inkomen’ als indicator voor het werkelijke economische inkomen van miljardairs.
Belastingen – De in Washington, DC gevestigde Tax Foundation fungeert al lang als een apologist voor Amerika’s diepste zakken. Analisten bij de Foundation hebben ons jarenlang verzekerd dat onze rijkste mensen veel meer betalen dan hun eerlijke belastingaandeel — in het licht van een realiteit waarin onze rijkste mensen hun aandeel in de rijkdom die alle Amerikanen creëren, agressief laten groeien.
Afgelopen augustus gaf het ministerie van Financiën van de regering-Biden opdracht voor een nieuw onderzoek dat documenteerde hoe weinig van hun vermogen de rijkste Amerikanen daadwerkelijk aan belasting betalen. Vorige maand reageerde de Tax Foundation met een voorspelbare kritiek. Onze superrijken, zo benadrukt deze nieuwe analyse van de Tax Foundation, betalen nog steeds “superbedragen aan belasting.”
Maar belastinggegevens, zo blijkt uit het onderzoek dat ambtenaren van het ministerie van Financiën afgelopen zomer publiceerden, vertellen een heel ander verhaal.
Deze studie van het ministerie van Financiën, geleid door een academisch team met onder meer de zeer gerespecteerde economen Emmanuel Saez en Gabriel Zucman, belichtte een breed scala aan statistieken over de inkomens van de 183,7 miljoen Amerikaanse belastingbetalers en de belastingen die zij in 2019 betaalden.
Het rapport besteedde speciale aandacht aan hoeveel belasting de meest welvarende mensen in het land dat jaar betaalden, waarbij deze belastingbetalers werden onderverdeeld in vermogenscategorieën variërend van onze rijkste 10 procent tot onze rijkste 0,001 procent. Om nog dieper te graven, gebruikte het rapport jaarlijkse Forbes 400-gegevens om vergelijkbare statistieken te berekenen voor de huishoudens die op de nog hogere vermogenstop van ons land zitten.
En wat liet het Treasury-rapport zien? Op die top betaalde de rijkste 0,0002 procent van het land — een groep die qua omvang ongeveer overeenkomt met de Forbes 400 — in 2019 federale en staatsbelastingen die gelijk waren aan minder dan 1 procent van hun vermogen. De rijkste van Amerika’s rijken, de top 0,00005 procent van de belastingbetalers, betaalden in federale en staatsbelastingen een bedrag dat gelijk was aan slechts 0,75 procent.
Al deze rijken betaalden natuurlijk ook wat buitenlandse belastingen. Maar de rijkste van Amerika’s rijken betaalden, zelfs na het meenemen van deze buitenlandse belastingen, nog steeds minder dan 1 procent van hun vermogen aan belasting, zoals deze grafiek van de statistieken van het ministerie van Financiën laat zien.
De zojuist gepubliceerde reactie van de Tax Foundation op de Treasury-gegevens betwist de juistheid van geen van deze cijfers. De Tax Foundation beweert in plaats daarvan dat het Treasury-rapport bevestigt dat de rijken van Amerika “meer dan een derde van hun jaarlijkse inkomen betalen aan federale belastingen en meer dan 45 procent wanneer staats- en lokale belastingen worden meegerekend.”
De Tax Foundation voegt toe dat de totale belastingdruk op de superrijken van het land, als je de betaalde buitenlandse belastingen meerekent, kan oplopen tot “meer dan 60 procent van hun jaarinkomen.”
Het sleutelwoord hier: inkomen. De Treasury-studie, zo beweert de Tax Foundation, “classificeert belastingbetalers volgens een schatting van hun vermogen in plaats van hun inkomen, met de bedoeling om aan te tonen dat de rijken heel weinig belasting betalen.” De rijken, zo concludeert de Foundation, “worden niet te weinig belast in verhouding tot hun jaarinkomen.”
Deze bewering van de Tax Foundation roept een aantal voor de hand liggende vragen op: Welke maatstaf moeten we gebruiken om te bepalen of onze rijkste mensen een passend bedrag aan belasting betalen? Als onze rijkste mensen, nadat ze hun belastingen hebben betaald, nog steeds zien dat hun persoonlijke vermogen groeit met een hogere groeisnelheid dan het totale vermogen van het land, betalen deze rijken dan hun “eerlijke belastingaandeel”?
De jaarlijkse Forbes 400 is misschien wel de beste plek om ons antwoord op die vraag te beginnen. Tussen 2014 en 2024 steeg de rijkdom van de Forbes 400 van $ 2,29 biljoen naar $ 5,4 biljoen. Dat komt neer op een jaarlijkse groei van 8,96 procent, exclusief belastingen en kosten voor levensonderhoud. In dezelfde periode groeide de totale Amerikaanse huishoudrijkdom jaarlijks met 6,8 procent, van $ 79,94 biljoen naar $ 154,39 biljoen.
Bij die groeicijfers van 2014-2024 zou het aandeel van de nationale rijkdom dat de Forbes 400 bevat elke 35 jaar verdubbelen. In de afgelopen 42 jaar is het aandeel van de Forbes 400 in de nationale rijkdom zelfs nog sneller gegroeid, bijna verviervoudigd in die periode van meer dan veertig jaar.
De rijkdom van onze rijkste mensen kent geen natuurlijke limiet. Als het Congres niet op een gegeven moment de belasting die onze ultra-rijken betalen als percentage van hun rijkdom verhoogt, zouden onze kleinkinderen wel eens in een land kunnen leven waar onze rijkste 0,01 procent de helft van de rijkdom van ons land in handen heeft, vijf keer zoveel als hun huidige aandeel.
Welk belastingniveau zou nodig zijn om te voorkomen dat de Amerikaanse rijkdom zich zo razendsnel concentreert? Om de kloof te dichten tussen de groeivoet van de rijkdom van de rijkste Amerikanen en de algehele groei van de totale rijkdom van ons land, zouden de huidige gecombineerde federale en staatsbelastingen voor degenen aan de top substantieel moeten stijgen, ten minste verdrievoudigen.
Geen van deze cijfers zou een verrassing moeten zijn. We weten al tientallen jaren van de onderbelasting van Amerikaanse miljardairs, een realiteit die berust op wat misschien wel het meest flagrante gebrek in het Amerikaanse belastingstelsel is: “aangepast bruto-inkomen”. De Internal Revenue Code gebruikt deze “AGI” als uitgangspunt voor het berekenen van de verschuldigde federale inkomstenbelasting. Maar “aangepast bruto-inkomen” — voor Amerika’s rijkste belastingbetalers — is en blijft een volkomen betekenisloos getal.
Denk aan 2019, het jaar dat de Treasury-studie afgelopen augustus het meest benadrukte. De S&P 500-aandelenindex steeg dat jaar met 30 procent tussen de opening van de handel in januari en de laatste handelsdag in december. Voor Amerikanen op de economische top van ons land was dat een prachtig jaar. Deze rijken halen bijna al hun inkomsten uit hun investeringen.
Naarmate we op de economische ladder stijgen, volgt de vermogensgroei van de ultrarijken een duidelijk patroon: het economische inkomen – dat wil zeggen, het tempo van vermogensgroei – van de hoogste groep neemt toe naarmate de omvang van de groep kleiner wordt.
Tussen 2014 en 2024 steeg bijvoorbeeld de rijkdom van de 92 rijkste Amerikanen van $ 1,4 biljoen naar $ 3,4 biljoen, een sprong die zich vertaalt naar een jaarlijkse groei van iets meer dan 9 procent. In dezelfde periode groeide de rijkdom van de resterende 308 in de Forbes 400 met een snelheid van 8,82 procent. Ter vergelijking: in 2019 bedroeg het gemiddelde aangepaste bruto-inkomen van de top 92 belastingbetalers en de volgende 275 belastingbetalers 1,66 procent en 3,11 procent van hun gemiddelde rijkdom.
Met andere woorden, hoe hoger we op de welvaartsladder komen, hoe hoger de groeisnelheid van de welvaart, zoals we zouden verwachten. Maar het gecorrigeerde bruto-inkomen, uitgedrukt als percentage van de welvaart, neemt af. Voor de rijkste Amerikanen heeft het gecorrigeerde bruto-inkomen geen enkele relatie met het werkelijke economische inkomen. Elke schatting van het inkomen die, zoals de AGI doet, het inkomen van de 92 rijkste Amerikanen op slechts 1,66 procent van hun welvaartspercentages plaatst, is in wezen nutteloos.
Om dit beeld nog scherper te maken, denk aan de belastingverhoging voor de rijkste 367 Amerikanen die nodig zou zijn om de toename van hun aandeel in de rijkdom van ons land te bevriezen. Om een verdere toename van de concentratie van de rijkdom van het land te voorkomen, zou een algehele verhoging van het belastingtarief dat onze top 367 betaalt, nodig zijn tot meer dan 150 procent van hun gecorrigeerde bruto-inkomen. Als we hun totale belastingtarief zouden beperken tot slechts 100 procent van hun gecorrigeerde bruto-inkomen, zou hun aandeel in de rijkdom van het land blijven toenemen.
Waar laat dat ons? Om de rijken te belasten, vertrouwen we momenteel op een inkomstenbelasting op basis van het aangepaste bruto-inkomen als ons primaire voertuig. Dat werkt niet. Als we een eerlijke belastingheffing op de rijken willen bereiken, moeten we AGI afschaffen en een maatstaf voor inkomen ontwikkelen die hun werkelijke economische inkomen nauwkeurig weergeeft. Anders moeten we vermogen rechtstreeks belasten.
Bob Lord , universitair hoofddocent aan het Institute for Policy Studies, is momenteel senior vice-president belastingbeleid bij Patriotic Millionaires.
