De eerste opperrechter van het Hooggerechtshof, John Jay, zou begrip hebben gehad voor de miljardairs die in paniek raakten sinds Zohran Mamdani afgelopen dinsdag de Democratische voorverkiezingen voor burgemeester van New York won. “Degenen die het land bezitten, zouden het moeten besturen,” hield Jay vol . Maar nu zijn oligarchen, die gewend zijn aan dergelijk bestuur, woedend dat de kapitalistische hoofdstad van het land het gevaar loopt mensen te dienen in plaats van megawinsten.
Ondertussen is de euforie onder progressieven extra gepast, omdat de overwinning van de Mamdani-campagne werkelijk een overwinning van de bevolking was, dankzij de actieve inzet van 40.000 vrijwilligers . In een stad waar het aantal geregistreerde Democraten zes keer zo groot is als het aantal Republikeinen, zou de Democratische nominatie normaal gesproken een vrijwel gegarandeerde overwinning in de algemene verkiezingen zijn.
Maar de krachten van de oligarchie die zich nu mobiliseren, zouden de bewering kunnen ontkrachten dat “Mamdani’s brede aantrekkingskracht de totale ineenstorting van het establishment van de Democratische Partij vertegenwoordigt.”
Het is bepaald niet zeker dat er zo’n ineenstorting gaat plaatsvinden.
Op het eerste gezicht lijkt Andrew Cuomo’s besluit om als “onafhankelijke” op de stembiljetten voor de herfst te blijven staan, terwijl de zittende burgemeester Eric Adams hetzelfde doet, een voorbode van een splitsing van de anti-Mamdani-stemmen. Maar Cuomo heeft nog steeds een aanzienlijke aanhang in de verkiezingen.
En de corrupte Adams – die een deal sloot met president Trump om immigranten op wrede wijze te verraden en wiens aanklacht door Trumps ministerie van Justitie werd verworpen – heeft geen betere ethiek dan de in ongenade gevallen voormalige gouverneur Cuomo. Gefinancierd door rijke donateurs, zou het duo een soort pact kunnen sluiten, waarbij de een zijn volgelingen opdraagt zich achter de ander te scharen voordat de verkiezingen deze herfst beginnen.
Hoe dan ook, een belangrijke context van de komende verkiezingsstrijd is dat de hel geen woede kent die zo groot is als de woede van de macht van het bedrijfsleven.
Een socialemedia-uitspraak van hedgefondsmanager Bill Ackman (met een vermogen van ruim $ 9 miljard) was zo verdomd heftig dat activisten en kiezers er zo vreselijk tegenin waren gegaan. Ackman beschreef zichzelf als “een aanhanger van president Trump” en sprak tegelijkertijd een vurige wens uit “om de Democratische Partij van zichzelf te redden”. Mamdani’s beleid, schreef Ackman woensdagavond laat, “zou rampzalig zijn voor New York. Socialisme hoort niet thuis in de economische hoofdstad van ons land.”
Maar Ackman koesterde de hoop dat de eigenaren van de stad New York de stad konden blijven besturen: “Belangrijk is dat er honderden miljoenen dollars aan kapitaal beschikbaar zijn om een concurrent van Mamdani te steunen, dat in één nacht kan worden samengesteld… zodat een goede alternatieve kandidaat geen tijd hoeft te besteden aan het werven van fondsen.
Dus als de juiste kandidaat morgen zijn of haar hand opsteekt, zal het geld binnenstromen. Ik weet zeker dat Mike Bloomberg zijn intellectuele eigendomsrechten zal delen en zijn volledige verkiezingsapparaat en -systeem aan de aspirant-kandidaat zal overdragen, zodat die al zijn of haar energie op de campagne kan richten.”
Een andere verongelijkte hedgefonds-multimiljardair, Daniel Loeb, hield het kort: “Het is officieel een hete communistische zomer.” Ook veel andere moguls hebben alarm geslagen. Maar onder al dat gezwets en gezwets zijn extreem rijke individuen druk bezig te bedenken hoe ze de bedreiging van democratie en sociale rechtvaardigheid kunnen overwinnen.
In de Empire State zijn er talloze manieren waarop het rijk kan terugslaan. De krachten die zich nu wraakzuchtig hergroeperen, omvatten de titanen van Wall Street, enorme vastgoedbelangen, pro-Israëlische groeperingen, de media, de anti-progressieve rijken en diverse lasteraars.
De afgelopen weken is de volstrekt onjuiste beschuldiging van antisemitisme tegen Mamdani geëscaleerd. Hij heeft een principieel en consistent standpunt ingenomen ten behoeve van de mensenrechten voor iedereen – en daarbij de Israëlische oorlog tegen Palestijnse burgers in Gaza veroordeeld – terwijl hij zich tegelijkertijd verzette tegen de roofzuchtige macht van het bedrijfsleven. Het is dan ook geen verrassing dat de machtigste Democraat van New York, de minderheidsleider in de Senaat Chuck Schumer, de vraag of hij Mamdani bij de algemene verkiezingen zal steunen, ontwijkt.
Schumers campagnekas is al decennialang gevuld, terwijl hij enorm is gecompenseerd door Wall Street. Hij is ook een fervent voorstander van Israël gebleven, ondanks de systematische etnische zuivering en genocide op het Palestijnse volk. Een paar maanden geleden verklaarde Schumer : “Het is mijn taak om links pro-Israël te houden.”
Wat er in 2021 in de op één na grootste stad van de staat gebeurde, is belangrijk om te begrijpen. De Democratisch-socialistische India Walton was de kandidaat van een grassrootscampagne die de partijtop verbijsterde tijdens de Democratische voorverkiezingen, toen ze de burgemeester van Buffalo, de vier termijnen zittende Byron Brown, versloeg.
Als Democratische kandidaat leek ze de algemene verkiezingen in de democratische stad te winnen. Maar een coalitie van woedende Democratische machthebbers en rijke Republikeinen, waaronder racisten en felle linkse haters, met hulp van een groot deel van de massamedia in de stad, spanden samen om haar zwart te maken en uiteindelijk ervoor te zorgen dat Brown als write-in kandidaat werd gekozen.
Afgelopen weekend vroeg ik India (nu collega bij RootsAction, waar ze senior strateeg is) hoe zij de campagne van Mamdani zag. “Het kijken naar de burgemeestersverkiezingen in New York City vanuit Buffalo afgelopen dinsdag gaf me een vertrouwd gevoel”, zei ze. “Toen ik de resultaten binnen zag komen, voelde ik een kriebel in mijn buik en een gevoel van peinzing.
Een gevoel van overweldigende vreugde en de angst dat het me zou worden afgenomen, ondanks mijn pogingen om eraan vast te houden. Ik kan me voorstellen dat Zohran, terwijl hij toekeek, ook een gevoel van vertrouwdheid voelde. In 2021 steunde Zohran Mamdani mijn kandidatuur voor burgemeester van Buffalo; ik was een onbekende kandidaat die het opnam tegen een zittende burgemeester die al zestien jaar regeerde, en de gangbare opvatting was dat het een onmogelijke race was om te winnen.
Nu, in 2025, heeft Zohran opnieuw de gevestigde orde omvergeworpen. Ik begin te denken dat populistisch beleid dat zich richt op werkende mensen een winnende strategie is.”
Die strategie jaagt nu angst aan in de harten van de onverzadigbare hebzuchtige miljardairs.
Indignatie wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.
