Dit creëert een mismatch tussen de psychologische drang naar status en rijkdom en de huidige omgeving. Ooit zou status sterk gecorreleerd zijn met het aantal kinderen dat we hadden, nu dwingt het ons ertoe de leeftijd waarop we trouwen en kinderen krijgen uit te stellen. Op hol geslagen concurrentie betekent dat we geen gevoel ervaren van afnemend rendement op onze investeringen in hen, waardoor we meer gaan investeren in de producten die we hebben in plaats van in een andere. Met andere woorden, onze psychologie vertelt ons dat elk kind steeds grotere investeringen nodig heeft om te kunnen ‘overleven’ in de huidige maatschappij, terwijl de adaptieve strategie in feite zou zijn om vijf gezonde, maar iets minder rijke kinderen te krijgen, in plaats van twee supersterke kinderen. elite. Dus hoewel mensen gelijk hebben als ze zeggen dat kinderen duurder zijn geworden, is het misschien nog belangrijker dat ze dat wel doen gevoel zoveel duurder dan ze in werkelijkheid zijn.
Dit kan ook verklaren waarom rijkere paren minder kinderen krijgen, aangezien de opportuniteitskosten van het krijgen van een extra kind veel groter zijn voor mensen in banen met meer macht dan voor mensen in lagerbetaalde banen. Als onze psychologie ons aanmoedigt om rijkdom en status na te streven, in plaats van alleen maar kinderen, dan lijkt het te werken zoals het bedoeld is. Een studie van de Zweden geboren tussen 1915 en 1929 ontdekte dat degenen die hun vruchtbaarheid het meest beperkten, vier generaties later de rijkdom van hun nakomelingen maximaliseerden – en dit effect was het sterkst voor individuen die toch al rijk waren.
“Misschien is het nog belangrijker dat kinderen zich veel duurder voelen dan ze in werkelijkheid zijn.”
De opkomst van de markteconomie versnelde de daling van de vruchtbaarheid ook op andere manieren. Om te beginnen heeft het de uitgebreide familienetwerken afgebroken die ooit een fundamenteel kenmerk van het menselijk leven waren. Deze brede netwerken van verwanten en helpers bij het nest zijn een van de redenen dat mensen meerdere afhankelijke kinderen tegelijk kunnen grootbrengen – in tegenstelling tot andere primaten, die zelden een tweede kind krijgen voordat het eerste voor zichzelf kan zorgen.
Kinderopvang is ook onverenigbaar met moderne vormen van werk. We praten vaak over het verleden alsof vrouwen niet werkten, terwijl dat natuurlijk wel het geval was. In veel jager-verzamelaars- en vroege boerengemeenschappen deden vrouwen veel aan verzamelen, voedselverwerking en koken, allemaal werk dat gedaan kon worden met een baby op de rug vastgebonden of met een toeziend oog op een peuter – in tegenstelling tot de hedendaagse werkplekken.
Hoe kunnen we dan de vruchtbaarheidscijfers verhogen? Eén ding is zeker: de pro-natalisten uit Silicon Valley die schreeuwen over de economische neergang en de dreigende sociale ineenstorting zullen waarschijnlijk niemand inspireren om meer kinderen te krijgen. Wie heeft ooit een kind gehad om het bruto binnenlands product te vergroten of de NHS te steunen? Waar is de vreugde daarin? Het is in ieder geval minder waarschijnlijk dat mensen kinderen krijgen als ze het gevoel hebben dat de wereld uiteenvalt.
Gezinsvriendelijke beleidsmaatregelen, zoals genereuzer ouderschapsverlof of ondersteuning voor kinderopvang, doen dat wel langzaam dalende vruchtbaarheidscijfers – maar ze worden zelden ongedaan gemaakt. Als we inderdaad slaven zijn van een psychologie die streeft naar status en te veel investeert in kinderen, dan is dit logisch. Zolang we onze kapitalistische omgeving als bijzonder competitief beschouwen, zullen we kleine gezinnen blijven hebben. Misschien kan alleen een grote maatschappelijke verandering, of een enorme hoeveelheid publiek geld, daar verandering in brengen. Uiteindelijk is misschien wel het meest verbijsterende van alles dat natuurlijke selectie geen psychologie kan ontwikkelen die datgene bereikt waarvoor ze bedoeld is: voortplanten.
