Spread the love en help Indignatie
ICC – Tenzij Trump het op een manier temt die Biden niet kon, kan Israël alleen maar de wereldwijde commerciële en militaire reikwijdte van Washington verzwakken.
Het is inmiddels zes lange maanden geleden dat hoofdaanklager Karim Khan bij de kamer van vooronderzoek van het Internationaal Strafhof (ICC) een verzoek indiende om arrestatiebevelen uit te vaardigen voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, voormalig minister van Defensie Yoav Gallant en drie Hamas-leiders, van wie er inmiddels minstens twee dood zijn.
In die tijd zijn er minstens 9.000 Palestijnen meer omgekomen in Gaza door de hevige bombardementen en aanhoudende hongersnood van Israël. Het totale officiële dodental nadert de 45.000. Volgens berekeningen van The Lancet kan het aantal nog vele malen hoger liggen .
Dat het zes maanden duurde voordat de drie rechters van de raadkamer een beslissing namen over deze kwestie, terwijl de gemiddelde wachttijd twee maanden bedraagt , is een bewijs van de ongekende druk waaraan het Hooggerechtshof voor internationaal recht is blootgesteld.
Daarentegen duurde het slechts drie weken voordat het ICC arrestatiebevelen uitvaardigde voor de Russische president Vladimir Poetin en Maria Aleksejevna Lvova-Belova, de Russische commissaris voor de rechten van het kind.
De druk op deze drie dappere rechters kwam uitsluitend van landen die beweren te strijden voor een op regels gebaseerde wereldorde.
De Amerikaanse president Joe Biden leidde de aanval op het ICC en het internationale recht door Khans kandidatuur onmiddellijk te veroordelen als “schandalig”.
“En laat me duidelijk zijn: wat deze aanklager ook mag beweren, er is geen gelijkwaardigheid – geen enkele – tussen Israël en Hamas. We zullen altijd achter Israël staan tegen bedreigingen van zijn veiligheid,” zei Biden in mei. Merk op dat dit werd gezegd voordat er een eerlijk proces was toegestaan.
Het is geen wonder dat de hoofdaanklager zelf nu met ontslag wordt geconfronteerd vanwege beschuldigingen van seksueel wangedrag , die nu aan een extern onderzoek worden voorgelegd.
Het hof sanctioneren
In subtielere pogingen om de arrestatiebevelen uit te schakelen, betoogde het VK , onder andere, aanvankelijk opnieuw een kwestie die al was opgelost door het ICC met betrekking tot de jurisdictie van het hof over wat er gebeurt in de bezette gebieden. Het VK betoogde dat het als gevolg van de Oslo-akkoorden , ondertekend in de jaren negentig maar nooit geïmplementeerd, dat niet deed.
Dat argument is inmiddels ingetrokken door de regering van premier Keir Starmer. Bij het laten vallen van het bezwaar van het Verenigd Koninkrijk tegen het ICC-proces zei een woordvoerder van Starmer: “We zijn heel duidelijk geweest over het belang van de rechtsstaat en de onafhankelijkheid van de rechtbanken, zowel nationaal als internationaal.”
We zullen zien.
In de VS, dat het Statuut van Rome niet heeft ondertekend, ligt een wetsvoorstel voor bij het Congres om druk uit te oefenen op het ICC. Het wetsvoorstel om het hof te straffen voor de arrestatiebevelen is niets minder dan een grove politieke poging om een gerechtelijk proces te intimideren, maar 42 Democraten in het Huis van Afgevaardigden stemden voor. Het Witte Huis was ertegen en een Senaat onder leiding van de vertrekkende Democratische leider Chuck Schumer moet het nog aannemen.
Maar senator John Thune, die meerderheidsleider van de Senaat wordt wanneer Donald Trump volgend jaar opnieuw president wordt, heeft beloofd het ICC te zullen goedkeuren .
Wat de VS is gaan vertegenwoordigen is de wet van de jungle, waar goed en kwaad kneedbaar zijn, de speelbal van de machtigen
“Als het ICC en zijn aanklager hun schandalige en onrechtmatige acties om arrestatiebevelen tegen Israëlische functionarissen uit te vaardigen niet terugdraaien, moet de Senaat onmiddellijk wetgeving over sancties aannemen, zoals het Huis van Afgevaardigden al op bipartizane basis heeft gedaan”, schreef Thune een paar dagen geleden op X (voorheen Twitter).
Deze druk op de drie rechters werd bijna ondraaglijk. Een van hen, de Roemeense magistraat Iulia Motoc, vroeg vorige maand om gezondheidsredenen om het panel van drie rechters te verlaten. Ze werd vervangen door de Sloveense ICC-rechter Beti Hohler.
Ondanks dit alles, ploegden deze dappere rechters door en vaardigden de arrestatiebevelen uit . Ze verdienen alle lof, want zij – niet de Bidens van deze wereld – vertegenwoordigen een op regels gebaseerde orde die is gebouwd op de suprematie van het internationale recht.
Wat de VS is gaan vertegenwoordigen is de wet van de jungle, waar goed en fout kneedbaar zijn, de speeltjes van de machtigen. Niettemin kwam een typische reactie op het ICC van een Democraat, Senator John Fetterman, die op sociale media postte : “Geen standpunt, relevantie of pad. Fuck that,” en voegde er een emoji van de Israëlische vlag aan toe.
Minderheid van één
Dit is geheel in lijn met het feit dat de VS een minderheidsfraude pleegt en onlangs een veto heeft uitgesproken bij de VN-Veiligheidsraad tegen een onvoorwaardelijk en onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza. Dit is de vierde keer in de 13 maanden durende oorlog dat de VS dit doet.
Majed Bamya, de Palestijnse gezant bij de VN, zei in een krachtige verklaring : “Er is geen recht op massamoord op burgers. Er is geen recht om een hele burgerbevolking te laten verhongeren. Er is geen recht om een volk met geweld te verplaatsen en er is geen recht op annexatie. Dit is wat Israël doet in Gaza. Dit zijn haar oorlogsdoelen. Dit is wat het uitblijven van een staakt-het-vuren het toestaat om te blijven doen.”
Kort daarna bombardeerden Israëlische gevechtsvliegtuigen een woonblok nabij het Kamal Adwan-ziekenhuis in het belegerde noorden van Gaza, waarbij minstens 66 mensen omkwamen.
De VS spraken hun veto uit ondanks dat ze slechts twee dagen eerder door hun bondgenoot waren vernederd. Twee weken na Trumps verkiezingsoverwinning op 5 november bekritiseerde Netanyahu herhaaldelijk Bidens oordeel in een toespraak tot de Israëlische Knesset.
“De VS had bedenkingen en stelde voor dat we Gaza niet zouden binnengaan,” zei Netanyahu. “Ze hadden bedenkingen over het binnengaan van Gaza-Stad, Khan Younis, en, het meest kritisch, ze waren fel tegen de toegang tot Rafah.
“President Biden vertelde me dat als we naar binnen gaan, we alleen zullen zijn,” voegde hij toe. “Hij zei ook dat hij de levering van belangrijke wapens aan ons zou stoppen. En dat deed hij. Een paar dagen later verscheen [de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony] Blinken en herhaalde dezelfde dingen en ik vertelde hem – we zullen vechten met onze nagels.”
Dit zijn de laatste weken van wat de geschiedenis in zal gaan als een van de beruchtste presidentschappen in de Amerikaanse geschiedenis.
Bidens zwakte als hij als een echte wereldleider moest optreden, maakte dat zijn Republikeinse voorgangers, zoals Ronald Reagan en George HW Bush, in vergelijking daarmee werden gezien als steunpilaren van moreel gedrag.
Partner in crime
De lat in de hall of shame lag al op een dieptepunt toen Biden vier jaar geleden aantrad, na een Trump-presidentschap dat zorgvuldig alle voorwaarden had vastgelegd voor de explosie die zou volgen. Maar Biden wist nog dieper te zinken in zijn management van Israëls oorlog tegen Gaza .
Eén passage in het ICC-oordeel maakt de Amerikaanse verantwoordelijkheid voor het bloedbad dat in Gaza heeft plaatsgevonden bruut duidelijk. De kamer merkte op dat Israël weliswaar de verzoeken van de VN-Veiligheidsraad, de secretaris-generaal van de VN, staten en overheids- en maatschappelijke organisaties over de humanitaire situatie in Gaza negeerde, maar wel reageerde op druk van de VS.
“De Kamer merkte ook op dat beslissingen om humanitaire hulp aan Gaza toe te staan of te verhogen vaak voorwaardelijk waren”, aldus het hof. “Ze werden niet genomen om te voldoen aan de verplichtingen van Israël onder het internationaal humanitair recht of om ervoor te zorgen dat de burgerbevolking in Gaza voldoende zou worden voorzien van goederen in nood. In feite waren ze een reactie op de druk van de internationale gemeenschap of verzoeken van de Verenigde Staten van Amerika. In ieder geval waren de verhogingen van humanitaire hulp niet voldoende om de toegang van de bevolking tot essentiële goederen te verbeteren.”
Met andere woorden, Netanyahu verbond de stop op de levering van essentiële goederen en humanitaire hulp niet alleen openlijk aan de doelen van de oorlog; hij stelde de levering van voedsel afhankelijk van de druk die op hem werd uitgeoefend.
“De Kamer vond daarom gegronde redenen om aan te nemen dat de heer Netanyahu en de heer Gallant strafrechtelijk verantwoordelijk zijn voor de oorlogsmisdaad van uithongering als methode van oorlogsvoering”, aldus het hof.
Deze bevinding maakt de VS specifiek tot partner in de misdaden van Netanyahu.
Het belang van de arrestatiebevelen van het ICC kan niet genoeg worden benadrukt. Het hof heeft geen handhavingsbevoegdheden. Het vertrouwt op lidstaten om verdachten te arresteren en over te dragen.
Deze bevelen werpen dus de handschoen neer voor elk van de 124 staten die partij zijn bij het Statuut van Rome. En de vraag die dit oproept aan elk land, dat nu door het internationale recht verplicht is deze bevelen te handhaven en uit te voeren, is een simpele: “Gelooft u in het internationale recht of in de wet van de jungle?”
De strop strakker maken
Voor sommige landen in het Zuiden is het beantwoorden van een dergelijke vraag geen enkel probleem, maar voor andere landen wel.
Het zal met name een enorme uitdaging vormen voor het Verenigd Koninkrijk en alle Europese landen die de ruggengraat vormen van de steun voor Israëls aanval op de bevolking van Gaza en die voortdurend hun veto hebben uitgesproken over oproepen voor een onmiddellijk staakt-het-vuren.
Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Italië hebben allemaal betoogd dat Israël het recht heeft om de oorlog tegen Gaza voort te zetten in naam van zelfverdediging. Ze hebben in eigen land grote campagnes gevoerd om protesten te criminaliseren, eerst als antisemitisch en later als terrorisme.
De bevelen verstevigen de strop van de wereldopinie en het internationale recht om de nek van Israël
De juridische uitdaging voor deze landen is echter aanzienlijk. De ICC-bevelen gelden niet alleen voor de twee genoemde Israëlische leiders. De bevelen kunnen binnenlandse rechtszaken tegen andere burgers van Israël in gang zetten, met name burgers met een dubbele nationaliteit in Europese landen, omdat de rechtbank heeft vastgesteld dat er misdaden zijn gepleegd.
“Iedereen die betrokken is bij het plegen van de misdaden kan op nationaal niveau, maar ook op internationaal niveau, voor de rechter worden gebracht”, vertelde Triestino Marinello, een internationale mensenrechtenadvocaat die Palestijnse slachtoffers vertegenwoordigt bij het ICC,
Er is weinig kans dat Netanyahu of Gallant de politieke wil van Starmer op de proef stellen door het Verenigd Koninkrijk of een ander land te bezoeken waar deze arrestatiebevelen kunnen worden uitgevaardigd.
Maar zou Starmer, als voormalig directeur van openbare vervolgingen, vervolgingen toestaan van Britse staatsburgers met een dubbele nationaliteit die hebben deelgenomen aan de misdaden waarvan het ICC nu heeft vastgesteld dat ze in Gaza hebben plaatsgevonden? Dat is een veel scherpere test van de vastberadenheid van het VK om het internationale recht te handhaven.
Zelfs als er niets gebeurt, trekken de bevelen de strop van de wereldopinie en het internationale recht om Israëls nek strakker aan. Dit kan alleen maar zijn wereldwijde isolement vergroten.
Als Netanyahu en Gallant een blik werpen op de website van het ICC en de ruim vijf dozijn andere verdachten , dan zijn zij geen goed gezelschap voor Israëlische leiders die zichzelf tot de westerse wereld rekenen.
Dan zijn er Omar al-Bashir, de voormalige president van Soedan ; Joseph Kony, de Oegandese leider van het Leger van de Heer; Sergei Shoigu, de voormalige Russische minister van Defensie; en natuurlijk Poetin zelf.
Verdubbelen
Instinctief is de reactie van de Israëlische coalitieregering geweest om de inzet te verdubbelen. De Israëlische minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben Gvir noemde de beslissing van het hof van begin tot eind antisemitisch en zei dat Israël op het ICC moest reageren door de annexatie van de Westelijke Jordaanoever aan te kondigen.
De nieuwe regering van Trump zal dit wellicht steunen, maar Trump zelf zou er eerst eens goed over na moeten denken voordat hij zomaar wat roept.
Als hij inderdaad trouw is aan zijn woord om “Amerika op de eerste plaats te zetten”, zou Trump er verstandig aan doen om afstand te nemen van de roekeloze acties van een pariastaat. Anders zou hij gewoon Bidens geriatrische voorbeeld kunnen volgen door Israël de VS mee de goot in te laten sleuren.
Trump, de oer-pragmaticus, moet beseffen dat als hij Israël Iran laat aanvallen , de Westelijke Jordaanoever laat annexeren en Gaza opnieuw laat bezetten, hij alle lucratieve handels- en vastgoedtransacties waar hij naar verlangt bij de wederopbouw van de regio, kan vergeten.
Vanaf nu kan Israël, tenzij het op een manier wordt getemd die Biden niet kon, alleen maar Washingtons wereldwijde commerciële en militaire bereik verzwakken. Het kan het niet versterken, laat staan als pijler ervan fungeren.
Israël is voor zijn Amerikaanse partner een slechte commerciële gok geworden.
Ondanks alle evangelische bluf en het geld van Miriam Adelson , de Israëlisch-Amerikaanse miljardair achter zijn presidentiële campagne, betwijfel ik ten zeerste of de ultra-seculiere en ultra-transactionele Trump dit niet al inziet.
