De verkrachtingszaak van Pelicot onthulde niet een groep monsters, maar een cultuur die het misbruik van vrouwen mogelijk maakt

De veroordeling van Dominique Pelicot en 50 andere mannen voor de zware verkrachting van zijn vrouw Gisèle Pelicot, gepleegd gedurende jaren van afschuwelijk geweld, is schokkend. Hun proces onthulde dat Dominique Pelicot mannen rekruteerde om zijn vrouw te verkrachten terwijl ze in coma lag, nadat ze door hem was verdoofd.

Gisèle Pelicot is een symbool van kracht en moed geworden, nadat ze bij aanvang van het proces afstand deed van haar recht op anonimiteit. Daarmee richtte ze de aandacht volledig op haar aanvallers.

Maar hoewel de details van deze misdaden extreem zijn, kunnen we er alleen volledig van leren als we accepteren dat we door Dominique Pelicot als een monster te beschrijven, een bredere cultuur bagatelliseren die geweld tegen vrouwen mogelijk maakt.

We moeten nu het idee van “uitzonderlijke monstruositeit” dat geassocieerd wordt met Dominique Pelicot, uitdagen. Zijn misdaden zijn uitgebreid, afschuwelijk en inderdaad monsterlijk. De gevaren van het karakteriseren van zijn daden als die van een bijzonder afwijkend “monster” zijn echter dat we de alomtegenwoordigheid van het geweld van mannen tegen vrouwen bagatelliseren.

Seksuele intimidatie en geweld hebben een onevenredig grote invloed op het leven van vrouwen en meisjes. Het bestaat op wat een ” continuüm ” wordt genoemd, dat seksueel schelden, ongewenste aanrakingen, flitsen, online intimidatie en trolling, seksueel misbruik en verkrachting omvat.

Je zou kunnen stellen dat seksueel geweld de laatste tijd steeds zichtbaarder is geworden, vanwege de opkomst van online bewegingen die de wijdverbreidheid ervan willen benadrukken, zoals The Everyday Sexism Project, #MeToo en Everyone’s Invited.

Deze platforms hebben bewustzijn verspreid over de manier waarop geweld tegen vrouwen en meisjes wordt uitgevoerd. Ze geven een stem aan getuigenissen van meisjes en vrouwen over hoe ze hun eigen gedrag , beweging en taal aanpassen en beperken om de impact van seksuele intimidatie en geweld in de openbare ruimte te voorkomen of te beperken.

Decennia van onderzoek tonen aan dat mannengeweld tegen vrouwen wijdverspreid is en in verschillende contexten voorkomt. Het gebeurt op de werkplek, op scholen, universiteiten, in ziekenhuizen en thuis.

De National Police Chief’s Council en College of Policing ontdekten dat geweldsmisdrijven tegen vrouwen en meisjes in Engeland en Wales tussen 2018 en 2023 met 37% zijn toegenomen. Uit het Crime Survey for England and Wales blijkt dat meer dan driekwart van de vrouwen aangeeft zich na zonsondergang zeer onveilig te voelen in de openbare ruimte vanwege het risico op geweld.

Wereldwijd wordt geschat dat één op de drie vrouwen seksueel geweld heeft meegemaakt. We moeten ervan uitgaan dat dit een onderschatting is, aangezien meer dan 80% van de slachtoffers in Engeland en Wales alleen al hun ervaringen niet bij de politie meldt.

Geweld tegen vrouwen en meisjes is daarom niet uitzonderlijk of wordt alleen gepleegd door een paar problematische individuen. Onderwijsonderzoek toont aan dat seksuele intimidatie en geweld alomtegenwoordig zijn op scholen, hogescholen en universiteiten.

Recente reviews laten zien dat bijna een kwart van de jonge meisjes van 7-12 jaar heeft aangegeven seksuele intimidatie van jongens te ervaren, inclusief ongewenste aanrakingen . En 92% van de meisjes van 13-18 jaar heeft te maken gehad met geseksualiseerde en seksistische scheldpartijen.

Werk van mijn collega’s en mij op universiteiten en scholen laat zien hoe seksuele intimidatie verkeerd wordt begrepen, gerechtvaardigd en zelfs genormaliseerd. Het idee dat het probleem beperkt is tot een paar “rotte appels” prevaleert boven een begrip van gendergeweld als ingebed in de cultuur van zoveel instellingen.

Gerespecteerde, gerespecteerde en machtige mannen zijn onderzocht en vervolgd voor seksuele intimidatie en geweld tegen jongere mannen, meisjes en vrouwen, soms decennialang. De taal die vaak wordt gebruikt om hen te beschrijven is dat ze “monsters” zijn – dat ze “kwaadaardig” of “ziek” zijn.

Ze worden afgeschilderd als ongewoon of als bijzonder problematisch. Maar hoe kan het dat dit bijzonder monsterlijke of ongewone mannen zijn, terwijl geweld tegen vrouwen en meisjes zo wijdverbreid is?

Beginnen bij het begin

Een primaire risicofactor voor gendergerelateerd geweld is genderongelijkheid. Met andere woorden, contexten die genderongelijkheid zijn, of waarvan de culturen genderongelijkheid ondersteunen of versterken, zijn vruchtbare grond voor seksuele intimidatie en geweld.

Onderzoekers beginnen zich af te vragen wat het is aan scholen en universiteiten, bijvoorbeeld, dat zulke praktijken in zulke mate mogelijk maakt. Hoe creëren of ondersteunen deze instellingen genderongelijkheid, en creëren ze daarom culturen waarin gendergerelateerde intimidatie en geweld plaatsvinden? En hoe worden zulke culturen gevestigd en in stand gehouden in andere sectoren van de samenleving?

We weten dat verwachtingen over hoe jongens en meisjes zich wel en niet zouden moeten gedragen, genderongelijkheid onderbouwen. Van jonge mannen wordt verwacht dat ze dominant, machtig en in controle zijn, terwijl jonge vrouwen wordt geleerd om onderdaniger, sociaal aantrekkelijker en passiever te zijn. Deze verwachtingen worden geproduceerd, versterkt en gehandhaafd in gezinnen en sociale instellingen, zoals scholen.

Bewijs suggereert dat sommige jongeren traditionele gendernormen beginnen uit te dagen . Maar de maatschappelijke controle op deze normen blijft krachtig. Verwachtingen worden vaak verteld alsof ze deel uitmaken van de essentiële aard van jongens en meisjes.

Om organisatieculturen die gendergerelateerd geweld mogelijk maken, uit te dagen, moeten we uitgaan van de systemische aard van genderongelijkheid en de manieren waarop dit zich uit in alledaagse handelingen en interacties. Het is van vitaal belang dat we begrijpen hoe ‘laddish’ gedrag, waaronder vormen van seksuele intimidatie, ontstaat en hoe het zo wijdverspreid kan worden.

Deze daden worden niet alleen door “monsters” begaan. Het is geen gedrag dat beperkt is tot bepaalde mannen of bepaalde omgevingen. Het wordt geproduceerd in een bredere culturele context die genderongelijkheid ondersteunt en dit gedrag normaliseert.

Hoewel Dominique Pelicots misdaden extreem en afschuwelijk zijn, konden ze alleen plaatsvinden in een maatschappij die minder extreme vormen van gendergerelateerd geweld toestaat. Het is een harde waarheid om onder ogen te zien, maar Pelicot is geen uitzondering.