Het is geen toeval dat dezelfde partij die vrouwen het eigendomsrecht over ons lichaam ontneemt, een verkrachter steunt; lichamelijke autonomie omvat net zo goed het recht om seks te weigeren als het recht om beslissingen te nemen over onze eigen baarmoeders. Het is onderdeel van dezelfde strijd, en de weerlegging van die strijd is onderdeel van dezelfde verachtelijke bewering van bezit. Jij bent niet de eigenaar van je lichaam; zij wel; jouw lichaam, hun keuze.
Deze heropleving van de verkrachtingscultuur is overigens een enorme waarschuwing voor de vermeende uitzonderingen voor verkrachting in recente abortusverboden op staatsniveau. Stel je voor dat je je verkrachting bewijst aan een land en justitie die zojuist in neonrood, wit en blauw hebben laten zien hoezeer het verkrachting goedkeurt, maar hoe weinig het ertoe doet. Het is een onmogelijk verzoek, geëist van degenen die het minst in staat zijn om het te vervullen; belediging en verwonding ineen.
Bij deze verkiezingen beloofde een verkrachter vrouwen te “beschermen” of we dat nu “leuk vinden of niet.” Het was een referendum over onze lichamelijke autonomie. En het antwoord kwam terug: vrouwen die nee zeggen, zijn hier niet welkom.
Tenminste, 2024 is niet 2016 , toen ik nog tot in mijn diepste wezen geschokt kon worden door dit feit van mijn land. Er brak iets in mij die vreselijke verkiezingsnacht acht jaar geleden, en het litteken ging dicht. Het was een groot deel van de reden dat de overwinning zo verwoestend aanvoelde: ik was zo kort geleden verkracht, en toen koos de natie een verkrachter, en zijn claque genoot van de tranen die ze hadden veroorzaakt.
Kamala Harris heeft in haar campagne herhaaldelijk Trumps geschiedenis van seksueel misbruik van vrouwen aangekaart en ik voelde dat deel van mij — zo lang bedekt door een grote litteken van woede en angst dat ik het niet meer kon voelen — weer open begon te gaan, terwijl mijn woede en pijn werden weerspiegeld en gehoord vanaf die podia in het hele land.
En toen maakte het helemaal niets meer uit. Opnieuw. Als er al iets was, dan was het wel dat hij een verkrachter was die hem hielp winnen.
De soevereiniteit van vrouwen over ons lichaam is een bedreiging voor degenen die ons willen bezitten. Het erkennen van seksueel misbruik is een bedreiging voor een patriarchale orde. En nog veel meer scherpe sociologische inzichten, daar ben ik zeker van, die momenteel begraven liggen onder een vloedgolf van gloeiendhete pijn.
De nacht van mijn verkrachting, inmiddels lang geleden, blijft op vreemde momenten bij me terugkomen: als ik die menigte en die toespraken op tv bekijk, ja, maar ook als ik op mijn achtertrap zit en de dode bladeren elkaar achterna zie rennen. Het blijft maar terugkomen omdat het voelt alsof wat die nacht vertegenwoordigt, is vastgelegd als een nationale ethiek. En ik voel dat ik nu doe wat ik toen deed: afstand nemen van mijn lichaam, verdwijnen.
Een muur van innerlijk glas optrekken die zo dik is dat ik niet meer hoef te voelen wat me is aangedaan, en de overweldigende goedkeuring van tientallen miljoenen van mijn landgenoten van wat er met mij is gebeurd, en met Trumps slachtoffers, en met talloze miljoenen anderen. Er is iets uniek ontmoedigends aan het feit dat je hele land verklaart dat je het niet waard bent om als mens te worden beschouwd, en dat het schenden van je lichaam niet alleen onbelangrijk is, maar zelfs normatief, zelfs noodzakelijk.
Het is geen toeval dat dezelfde partij die vrouwen het eigendomsrecht over onze lichamen ontneemt, een verkrachter steunt. Het is onderdeel van dezelfde strijd, en de weerlegging van die strijd is onderdeel van dezelfde verachtelijke bewering van bezit. Jij bent niet de eigenaar van je lichaam; zij wel; jouw lichaam, hun keuze.
En dan moet je wakker worden en doorgaan met je leven alsof er toen niets met je is gebeurd en er nu niets is dat het verstoffelijkt; alsof wat er met je is gebeurd geen asvlek op je voorhoofd is. En om dat te doen, moet je een deel van jezelf dichtbranden. Het bloed eraf snijden. De delen van jezelf wegbranden die ooit het meest pijn deden. Wat je nog meer wegsnijdt in het proces — welk vermogen tot empathie, beleefdheid, onschuld, welke diepte van woede je anders zou kunnen bereiken — is minder belangrijk dan overleven in een land dat je net weer heeft verteld dat je een last bent of erger.
Er wordt nu van alles met de vinger gewezen. En natuurlijk ben ik het ermee eens dat de Democratische Partij een totale revisie kan gebruiken, en er moet nog veel gebeuren om onszelf op oorlogspad te krijgen. Maar op dit moment voel ik alleen maar verwoesting.
Het schrijven van dit stuk was moeilijker dan ik had verwacht. Ik ben zelden of nooit verlegen om woorden, maar om het te schrijven moest ik het litteken openrijten en de wond weer blootleggen, mijn beschermende pantser afdoen. Ik moest je vertellen wat er met me is gebeurd, zelfs indirect. Ik vertel het nu niet voor degenen die dergelijke verhalen — die we gedwongen worden om publiekelijk opnieuw te vertellen om te bewijzen dat we menselijk zijn — al tot irrelevantie hebben veroordeeld. Ik vertel het voor andere mensen die dezelfde of soortgelijke dingen hebben meegemaakt en die zich nu volkomen alleen voelen.
En dus moet ik nu die binnenkamer waar de duisternis leeft, openen, het in mijn bloedbaan laten luchten. Laat het me voeden met de woede en empathie die ik nodig heb om ervoor te zorgen dat niet alleen ik, maar ook anderen de komende jaren zullen overleven. Omdat het ertoe moet doen: wat er met mij is gebeurd, en met zoveel anderen, en wat ik niemand anders nog eens zou willen laten doorstaan. Zelfs al is het maar met mij. Zelfs al is het maar met jou. Zelfs al is het maar met één persoon die zich, door deze kleine woorden te lezen, misschien minder alleen voelt in de verdrinkende poel van deze specifieke pijn.
