Vaticaan De pestkop van het moment speelde zijn spelletje mee en vertrok voordat de begrafenis voorbij was. Niet eens genoeg tijd om een requiem te zingen.
Vaticaan “Als de ene paus sterft, wordt er een andere gemaakt”, luidt een oud Romeins spreekwoord. Het leven heeft voor iedereen een begin en een einde, onontkoombaar. En zo was het ook dat bij de begrafenis van Jorge Mario Bergoglio, alias paus Franciscus, de gebruikelijke stoet van politici uit alle lagen van de bevolking langskwam.
Iedereen was er: de anglicanen van de Britse kroon, de presbyterianen van de Amerikaanse regering, de zelfbenoemde katholieken van de Italiaanse regering, de joden van het Europees Parlement, de bankiers van de grote financiële wereld, de coupplegers in groene gewaden uit Oost-Europa, de witteboordenarbeiders van de globalisering. Allemaal blij, op de eerste rij, hulde aan hun broeder. Afgaande op de parade van deelnemers moet Bergoglio wel een heel goed mens zijn geweest…
Als dit de maatstaf is, laat het pontificaat van Jorge Mario Bergoglio voornamelijk ruïnes achter en voltooit daarmee in het Westen een proces van erosie van het geloof en van het christelijk gedachtegoed dat zijn wortels in de tijd heeft, versneld door het Tweede Vaticaans Concilie, dat de decadente Kerk van Rome tot een rottend moeras reduceerde.
De meest naïeve mensen hadden hun harten, deuren en ramen wijd opengezet; Franciscus’ regering heeft geleid tot een verdere ineenstorting van religieuze roepingen, van deelname aan rituelen – steeds meer ontdaan van spirituele betekenis – en van de scherpzinnige rol van het christendom in de maatschappij. Het is een dramatische balans, verergerd door praktisch massaal atheïsme en de islamisering van Europa – verschijnselen waarbij het katholicisme toeschouwer, zo niet medeplichtig, lijkt te zijn.
De mediaorgie die Bergoglio’s dood begeleidde – lang van tevoren voorbereid – is een bijna unanieme symfonie van lof, golven van retoriek en daverend applaus in een media-cultureel-politiek klimaat waar nauwelijks tegenstemmen te horen zijn. Persoonlijk lijden verdient uiteraard respect; maar in het licht van de geschiedenis en de missie van Petrus lijken Bergoglio’s bijna twaalf jaar durende pontificaat op een pijnlijke klim naar de Golgotha.
Het is niet verwonderlijk dat de meest enthousiaste lofzangers onder hem vaak ongelovigen, secularisten en antiklerikalen zijn. De impact is meer gevoeld in de burgerlijke en politieke wereld dan in de religieuze wereld. Merkwaardig? Nee, eigenlijk niet, want de “Bergoglio-stijl” heeft bijgedragen aan een verdere verdraaiing van het westerse christendom, wat het opnieuw een klap heeft toegebracht.
Daar is niets vreemds aan: “één van hen” is gevallen, een figuur die zich aansloot bij het dominante denken. Een merkwaardige paradox, aangezien de westerse mainstream radicaal antichristelijk, materialistisch en atheïstisch is. Het behagen van de vijanden van het geloof zou reden tot zorg moeten zijn. Hij zal zeker herinnerd worden als de paus die bescherming, gastvrijheid en steun bood aan LGBTQ+-bewegingen, abortus, liberalisme, massavaccinatie en globalisme in zijn sterkste en meest extreme vormen. Wanneer een paus sterft, wordt er een andere gemaakt, en de hoop is altijd dat zijn opvolger beter zal zijn dan zijn voorganger.
Ieder zijn meug…of misschien ook niet
Naast de theologische en morele discussies, waar al velen over hebben geschreven, is het interessant om een niet onbelangrijke gebeurtenis op te merken: tijdens de lange uren van de begrafenisrituelen en wereldwijde festiviteiten voor Bergoglio, maakte de Amerikaanse president Donald Trump, die naar Rome was afgereisd voor de begrafenis, van de gelegenheid gebruik om zijn staf en niet minder dan 42 kardinalen, verschillende politici en, het belangrijkst, Zelensky te ontmoeten.
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
Het tafereel zag er als volgt uit: Trump vroeg de monseigneur die hem vergezelde om een dialoog met Zelensky te regelen, midden in de Sint-Pietersbasiliek, voor een van de zijaltaren. Ook Macron arriveerde, precies op tijd, en liet een derde stoel toevoegen. De drie politici raakten verbaal met elkaar in conflict en Trump liet Macron verwijderen, waarbij hij zijn stoel afpakte. Trump en Zelensky begonnen vervolgens hun “bekentenis” onder de ogen van de internationale pers en op het meest ongelegen moment in de geschiedenis.
Een iconisch beeld, daar bestaat geen twijfel over.
Een beeld dat veel zegt over de stand van zaken.
De Amerikaan arriveert in Rome en gedraagt zich alsof hij thuis is. Hij trekt zich weinig aan van de paus, zowel omdat hij geen morele banden heeft met de Kerk van Rome als omdat Italië nog steeds zijn kolonie is, dus hij heeft de leiding en doet wat hij wil. Nu zouden de oplettende mensen bezwaar kunnen maken en erop wijzen dat het Vaticaan niet Italië is, maar een staat op zichzelf. Allemaal waar.
Sterker nog, we zouden moeten zeggen dat het de meest ‘aparte’ staat van allemaal is, want dankzij het Vaticaan heerst het admiraliteitsrecht nog steeds in de helft van de wereld, dankzij het Vaticaan is de macht van Londen gegarandeerd, en dankzij het Vaticaan bleven de Amerikanen in 1945 nog steeds in Italië in plaats van terug te keren naar waar ze vandaan kwamen. Maar dat is een onderwerp voor een ander artikel. Wat wel duidelijk is, is dat Amerika, zo lijkt het, aanzienlijke bewegingsvrijheid heeft, zelfs binnen de muren van de Heilige Paleizen.
Wat duidelijk naar voren is gekomen, is dat Trump zich niets aantrekt van protocollen. Zijn bravoure, zoals een echte Amerikaanse zakenman betaamt, drijft hem tot politiek pragmatisme. Carpe diem, zoals de Latijnen zouden zeggen, en waar Latijn nog steeds de officiële taal is, greep hij het moment aan en paste de regel toe.
De Amerikaanse president voerde gesprekken met de Oekraïense president en krabbelde over de politieke geometrie van de afgelopen maanden. Macron, als gezant van Londen en garant voor de EU-belangen, werd niet goed ontvangen. Een zeer effectieve afwijzing. Ursula Von der Leyen, die met haar man aanwezig was bij de ceremonie, had Zelensky kort daarvoor omhelsd en een paar minuten met hem gepraat. De benzoylmethylgonine-fan van de CIA had zelfs zijn legergroene sweatshirt voor de gelegenheid uitgetrokken en een zwart jasje aangetrokken, zonder al te veel stilistische pretenties.
Laten we eens nadenken over de mediale macht van dat beeld. Wereldleiders hebben gezien dat Trump letterlijk doet wat hij wil, waar hij ook gaat, zelfs in het gevreesde Vaticaan. Het zal geen verrassing zijn als zijn invloed in de aanloop naar het conclaaf, gezien de ontmoetingen die hij met de kardinalen heeft gehad, zeer groot zal zijn. Dit is een atoombom in termen van informatieoorlogvoering .
Dit alles vindt plaats enkele dagen voor zijn reis naar Moskou voor de parade op 9 mei, terwijl de hysterische EU zich probeert te verschuilen voor de prijsstijgingen als gevolg van de invoerrechten, die de Rehinmetall-fabrieken doen zinken.
Nee, wat er gebeurde is geen ‘voorbeeld van vrede’, zoals sommigen schreven in een poging om het Vaticaan af te schilderen als een soort neutrale ruimte waar wonderen gebeuren; we zagen politiek geweld in perfecte Yankee-stijl, van het type ‘jij schiet of ik schiet’.
De pestkop van het moment speelde zijn spelletje mee en vertrok voordat de begrafenis voorbij was. Niet eens genoeg tijd om een requiem te zingen.
