Want een van de tweede orde effecten ervan is het normaliseren van een parodisch model van relaties tussen de seksen, gepolariseerd tussen pure keuzevrijheid (typisch de mannelijke artiest, die zijn vrouwelijke partner vaak onderwerpt aan gewelddadige of vernederende handelingen) en een psychisch geëvacueerde, lege passiviteit die nu is samengevoegd. met ‘vrouwelijkheid’. Volgens dit model is vrouw zijn niet een onderscheidende manier om mens te zijn, maar een toestand van radicale psychische leegte en depersonalisatie van waaruit of waarmee een relatie onmogelijk is.
En voor zover dit model vervolgens de relaties en identificaties in de echte wereld vormgeeft, sluit het de mogelijkheid van relaties verder uit. Vrouwen die gevangen zitten in dit model omarmen hun eigen objectivering. De OnlyFans-pornoster Lily Phillips filmde bijvoorbeeld onlangs hoe ze plichtmatig werd gegangbangd gedurende een periode van 14 uur door 101 vreemden. Phillips leek haar eigen ervaring als object te omarmen: zij vertelde YouTube-documentairemaker Josh Pieters dat ze “slechts voor één ding goed was”, zich gedurende een groot deel van de stunt distantieerde en zich slechts vijf van de mannen kon herinneren die seks met haar hadden gehad. Mannen worden intussen aangemoedigd om geweld en overheersing uit te voeren – of nog duisterder verkenningen uit te voeren, zoals bij Pelicot en zijn medeverkrachters.
Andere mannen fetiseren deze parodische vrouwelijkheid opnieuw voor zichzelf, waarbij velen vervolgens beweren dat dit gewoon is wat vrouw zijn is. De transgenderschrijver Andrea Long Chu maakte dit argument beruchtwaarbij wordt voorgesteld dat vrouwelijkheid betekent dat je jezelf in een kader plaatst: “elke psychische operatie waarbij het zelf wordt opgeofferd om ruimte te maken voor de verlangens van een ander”. Chu erkent dat deze opvattingen en verlangens worden gevormd door porno en verklaart: “sissy-porno heeft me transgender gemaakt”. ‘Vrouw’ worden in deze zin vertegenwoordigt voor Chu een soort ‘suïcidale extase’ van psychische evacuatie: pure identificatie met het eigen kader, metonymisch weergegeven door ‘een open mond, een verwachtingsvolle klootzak, blanco, blanco ogen’.
Zelfs als deze manier van omgaan zogenaamd met wederzijdse instemming gepaard gaat, roept dit een diep onbehagen op. We hoeven alleen maar te kijken naar de furore die de stunt van Phillips omringde. Wat Phillips zelf betreft, ze beweerde dat de gebeurtenis haar fantasie was en dat ze ervan genoot, maar barstte daarna in tranen uit. Zelfs de mannen die kwamen opdagen om haar te gebruiken, smeekten om verwantschap, meldde Phillips, maar werden snel op weg gestuurd. Zo breidde Phillips’ omlijsting van zichzelf zich zelfs uit tot de mannelijke deelnemers, waardoor een industriële lopende band van onpersoonlijke sporen ontstond voor het hongerige OnlyFans-cameraframe.
Maar als dit schokkend lijkt, moeten we bedenken dat misschien alleen de uitbreiding van deze logica naar mensen überhaupt nieuw is. De industriële bio-industrie heeft dit soort dieren al ruim een halve eeuw ingekaderd en geobjectiveerd, waarbij levende wezens slechts als productie-eenheden worden beschouwd. Dergelijke ongelukkige dieren leiden slechts korte, ellendige levens vol angst en pijn, met weinig of geen ruimte voor natuurlijk gedrag, voordat ze op een andere lopende band worden geslacht. Hetzelfde objectiverende principe is ook van toepassing op dieren die worden gebruikt als proefpersonen voor medische of andere experimenten: een praktijk die gewoonlijk plaatsvindt achter vele lagen van veiligheid, verduistering en nauwgezette cognitieve dissonantie, om de simpele reden dat het, als het in de open lucht wordt uitgevoerd, als monsterlijk zou worden erkend.
Het dichtst dat ik ooit bij deze wereld ben gekomen, was een tijdelijke baan als twintiger, als administrateur in een universitair wetenschappelijk laboratorium waar proefdieren werden onderzocht. Er werd op kantoor altijd op gedempte toon over de “BRU” of “Eenheid Biologische Hulpbronnen” gesproken; Ik herinner me dat de sfeer tijdens een apenexperiment (ik zorgde ervoor dat ik de details niet te weten kwam) een onbeschrijfelijke, onderdrukte gruwel was. We wisten allemaal dat er iets vreselijks aan de hand was, maar het was onmogelijk om dat te zeggen. We voelden allemaal dat de overtreding die het ‘uitdagen’ van een bewuste primaat met zich meebrengt, louter een kwestie van doen was ding – als “biologische hulpbronnen”, ontdaan van hun gevoel en teruggebracht tot bruikbare levende materie.
