De stilte van de storm


Op de heilige berg was het winter. De sneeuw was dik op de piek en de bossen. Het is een afgelegen plek, maar het is ook bezweken. Ze hebben elektriciteit en internet, en de oude muilezelpaden zijn vervangen door wegen, auto’s, bussen. Het was een vergissing, denk ik. Ze hadden zich moeten verzetten: hadden ons moeten laten zien dat het nog steeds mogelijk is, zelfs op één kleine plaats, om zonder het miasma te leven, zonder het nieuwe bewustzijn.

Ik kwam echter nog steeds thuis met deze stilte. Met deze Golf van binnen. Het was gebed, denk ik, dat is het gemaakt. Misschien vechten gebed en elektriciteit tegen een oorlog. Misschien zijn het twee soorten verborgen spirituele kracht, twee krachten die niet kunnen worden gezien en toch die op een of ander radicaal niveau het lot van onze soort en onze wereld beïnvloeden.

Je kunt naar God richten, denk ik nu, of je kunt de deuren gesloten houden. Je kunt de elektrische stroom je de wereld in laten trekken. Het is daar beneden luidruchtig. De stroom is luidruchtig. Zodra de kamers beginnen te worden opgeruimd, komt de stilte echter. Het begint omhoog te kruipen. Als je het het minst verwacht, komt het en zit in jou.

In zijn boek Man of materieErnst Lehr, volgens Jeremy Naydler, verwijst naar de wetenschappelijke revolutie als de tweede val. De eerste keer dat Adam en Eve ‘waren bezweken voor de verleiding om voortijdig kennis te verwerven. Dit leidde tot een zekere verlichting van het menselijk bewustzijn, maar tegen de verwoestende kosten van een scheiding van de oorspronkelijke staat van participatie in de goddelijke wereld. ” De tweede val daarentegen gebeurde als gevolg van ‘menselijke handeling die overtroffen kennis’. We kwamen om natuurlijke krachten te begrijpen en te gebruiken die we nog niet begrepen. Krachten zoals elektriciteit.

“Mannen verkenden het elektrische rijk als het ware in het donker”, schreef Lehr. “Het was een rijk vreemd aan hun gewone ideeën en ze hadden niet de vormen van gedachte ontwikkeld die nodig zijn om het te begrijpen.”

“We kwamen om natuurlijke krachten te begrijpen en te gebruiken die we nog niet begrepen.”

Het was diep donker buiten toen het rooster naar beneden was. Er was geen gloed in de lucht, geen lichten vanuit het huis vielen in vierkanten op het harde gras. Een vorst kwam binnen en vestigde zich op het grasveld en de rotsen en de auto -voorruit. De lucht was wolkenloos, de sterren waren hard en kristallijn. Er was geen geluid. De elektrische draad die over onze tuin gaat, ons huis verbindt met de hoofdlijn, is meestal te horen om zachtjes te neuriën op een stille nacht. Niet vanavond. Er was geen zoemen. Venus was laag en goudbruin aan de horizon. Ik zag een schietster. Ik hoorde een uil. Ik ging terug naar binnen. De kamer was vaag verlicht met kaarsen en het vuur was laag.

Ik heb nog steeds geen zin om een ​​van mijn ideeën te schrijven. Maar ik veronderstel dat ik dat zal doen. Ik bezwijk elke dag aan de zwaartekracht. De onderwereldgoden van de elektrische draden doen hun werk. Ze brengen me neer in de grotten van ideeën, argumenten, gevechten en wil. Gebed heft me echter op. Het heft ons allemaal op, als we het laten, vooral het zoemen en in een andere stilte.

Nu kijk ik naar de doos aan de muur en ik zie, zelfs terwijl ik wegty, dat het internet weer is gedaald. De storm is voorbij, maar de gevolgen zijn dat niet. De gevolgen van de storm zullen nooit voorbij zijn. Misschien zal ik je nooit deze woorden kunnen sturen, en misschien maakt dat niet uit. Woorden lossen allemaal op in deze ether. Geen van de woorden blijft bestaan.

Alleen de stilte, als je het laat.

***

Een versie van dit artikel verscheen voor het eerst op Paul’s substack, De abdij van Misrule.




Source link

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *