Spread the love en help Indignatie
Ik was en ben nog steeds groot een fan van Michael Jackson (MJ). Van zijn muziek, van zijn dansroutines zijn moonwalk wat ol wel cool vond. Dus MJ’s artistieke genialiteit ontging me niet, tot ik er onlangs aandacht aan begon te besteden en me realiseerde dat er meer achter zijn genialiteit (in de Romeinse zin) zat dan muziek en dans. Ik had de vage indruk dat hij een product was van de entertainmentindustrie en dat zijn roem onverdiend was. En natuurlijk was ik erg beïnvloed door de slechte pers die hij sinds het begin van de jaren ’90 had gekregen, zodat ik me voorstelde dat hij op zijn minst een erg gestoord individu was.
Maar toen luisterde ik naar Candace Owens video, “Wat is er echt gebeurd met Michael Jackson” die vorige maand werd gepost, en ik leerde dat Michael Jackson machtige en gemene Joodse vijanden had die samenzwoeren om zijn reputatie, zijn rijkdom en zijn gezondheid te vernietigen. Dat wekte mijn interesse, omdat Joodse macht een van mijn onderzoeksgebieden is
Een snelle zoektocht leidde me tot de onthutsende ontdekking dat Michael Jackson in 1995, twee jaar nadat de eerste beschuldigingen van kindermisbruik tegen hem waren geuit, een single uitbracht met de titel “They don’t care about us”, met daarop de tekst:
Jew me, sue me
Everybody, do me
Kick me, Kike me
Don’t you black or white me.
Wauw! De King of Pop, wiens plaat Thriller uit 1982 het best verkochte album aller tijden is (32 miljoen exemplaren), die dat zegt in een hit, zodat de hele wereld het kan horen? Sony verdoezelde de beledigende woorden (Jew en Kike) met groteske zware geluiden, maar de tekst bleef ongecensureerd en de originele versie is hier nog steeds te horen (1:10).
Toen herinnerde ik me dat Monika Wiesak een boek over MJ had geschreven. Omdat ik haar eerdere boek, America’s Last President: What the World Lost When It Lost John F. Kennedy kende , las ik haar Michael Jackson: The Man, the Music, the Controversy, 2023. Hier is mijn recensie van dit prachtige en noodzakelijke boek, met een paar extra weetjes.
“Het verhaal van Michael Jackson,” schrijft Wiesak, ‘biedt verhelderend inzicht in de wereld van entertainment, media en macht’ (p. v). Dat is inderdaad zo. Inzicht in Joodse Macht in het bijzonder, wat een van mijn onderzoeksgebieden is.
In de eerste hoofdstukken geeft Wiesak een portret van de man, gebaseerd op de getuigenissen van degenen die hem goed hebben gekend. Michael Jackson komt absoluut over als een “vriendelijk, bedachtzaam en empathisch” persoon. Wiesak citeert uit de positieve boodschappen van zijn songteksten, waarmee hij “probeerde te reiken naar de goedheid die in het grootste deel van de mensheid huist en die naar de voorgrond te brengen” (p. 158).
We herinneren ons allemaal de liefdadigheidssingle “We are the world” (1985), geschreven door MJ met een beetje hulp van Lionel Richie (hier is MJ’s prachtige originele demoversie), en gespeeld door vierenveertig muzieksterren onder de naam USA for Africa om geld in te zamelen voor het door hongersnood geteisterde Ethiopië. Het werd een wereldwijd fenomeen en markeerde het hoogtepunt van MJ’s invloed op de muziekindustrie.
Het nummer “Heal the World” (1991) vat ook de essentie samen van MJ’s weliswaar naïeve maar goedhartige boodschap. De videoclip toont kinderen van over de hele wereld die zich verenigen in vrede en de soldaten inspireren om hun geweren weg te gooien.
MJ’s tekst voor zijn lied “Palestine, Don’t Cry”, dat hij in 1993 schreef maar nooit heeft kunnen afmaken en opnemen, bevat de regels:
I will pray for you,
Oh Palestine…
God’s a place for you. …
Come deep in my heart
I’ll always love you…
And I believe in you,
Oh Palestine,
I will die for you
Aan het einde van het nummer “Earth Song” (1995) zingt Michael ’What about the holy land, torn apart by creed” (maar als je naar de acapella versie luistert, klinkt “creed” op 4:30 meer als “greed”).
Er wordt vaak gezegd dat Michael Jackson kinderlijk is gebleven omdat hij geen normale jeugd heeft gehad. Maar hoewel daar een kern van waarheid in zit, komt MJ ook naar voren als een diepzinnig persoon. Ik ben onder de indruk van wat hij in 2001 zei over zijn vader, die hij lang verafschuwd had vanwege zijn misbruik:
Ik ben gaan inzien dat zelfs de hardheid van mijn vader een soort liefde was – een onvolmaakte liefde, om zeker te zijn, maar desalniettemin liefde. Hij pushte me omdat hij van me hield, omdat hij wilde dat geen enkele man ooit neerkeek op zijn nakomelingen. En nu, na verloop van tijd, voel ik zegen in plaats van bitterheid. In plaats van woede heb ik absolutie gevonden. En in plaats van wraak heb ik verzoening gevonden. (p. 5-6)
Zulke woorden komen van een man die tot wijsheid is gekomen. Daarentegen, zullen we zien, lijken zijn vijanden extreem negatieve, hebzuchtige en wrede mensen te zijn geweest.
Paradoxaal genoeg was Michael Jackson een erg verlegen persoon met een gecompliceerde relatie tot zijn eigen lichaam. Dit is begrijpelijk voor een man die de fysieke transformaties van kindertijd naar adolescentie (met ernstige acne) naar volwassenheid heeft doorgemaakt, onder de schijnwerpers. Maar de media hebben zijn psychologische beperkingen kwaadaardig overdreven.
Decennialang hebben ze gesuggereerd dat hij zijn huid opzettelijk verbleekte, maar ik heb uit Wiesaks boek geleerd dat hij leed aan een ziekte die vitiligo heet, waarschijnlijk veroorzaakt door ernstige brandwonden op zijn hoofdhuid in 1984, wat resulteerde in ongelijke vlekken van witte huid die zich over zijn lichaam verspreidden, inclusief zijn gezicht. Zijn vriend David Nordahl legde uit:
De vitiligo verspreidde zich en verspreidde zich en het was moeilijk voor hem als hij in het openbaar moest verschijnen of moest optreden om de juiste make-up te gebruiken … Dus in het begin gebruikte hij donkere make-up om dat te bedekken, maar toen dat zich verspreidde, werd het steeds moeilijker om die witte huid de kleur te geven van de rest van zijn huid, dus moest hij steeds lichtere make-up gebruiken omdat … als je zweet … je niet wilt dat die witte lijnen over je gezicht lopen. (pp. 10-11)
Wat betreft de plastische ingrepen aan zijn neus helpt het om hem te horen zeggen hoe verschrikkelijk hij zich als tiener voelde toen zijn vader hem “fat nose” en “lelijk” noemde.
In 1985 begon de pers brutaal negatieve verhalen over Michael Jackson af te drukken en noemde hem “Wacko Jacko.”. Er lijkt geen commercieel motief te zijn geweest voor deze slechte pers. Michael was op de top van zijn roem. Was het zijn enorme spirituele invloed op de muziekwereld door het recordbrekende succes van “We are the world”? Is het toeval dat gangsta rap rond deze tijd zwaar gepromoot werd? MJ’s boodschap was precies het tegenovergestelde van de rapcultuur, zoals de clip voor “Beat it” laat zien. MJ liep absoluut uit de pas met de boodschap en de geest die producers in Zwart Amerika wilden injecteren.
De getuigenissen van sommige reporters geven aan dat het systematisch aanvallen op MJ een redactioneel beleid was dat hen van bovenaf werd opgelegd (p. 14). Waarom? “De mainstream bedrijfsmedia,” schrijft Wiesak, ”is een werktuig van het imperium. Ze verspreiden propaganda en kneden onze samenleving. Ze overtuigen ons ervan dat oorlog het vechten waard is. Ze geven vorm aan onze cultuur. En ze ontmenselijken hun vijanden” (p. 158). Het is duidelijk dat enkele machtige mensen die de controle hebben over de mainstream bedrijfsmedia hadden besloten dat MJ hun vijand was. Zijn zoon Prince herinnerde het zich:
Hij kwam thuis en maakte zich zorgen over zijn veiligheid, over zijn carrière, over zijn bezittingen, omdat hij het gevoel had dat hij de verkeerde mensen kwaad maakte en het een doelwit op zijn rug was, hetzij door zijn berichten van eenheid of het uitdagen van andere entiteiten, om welke reden het ook was, het was een doelwit op zijn rug. (p. 159)
In augustus 1993 werd MJ ervan beschuldigd de 13-jarige Jordan Chandler seksueel te hebben misbruikt. Later werd onthuld dat Jordan’s vader, Evan Chandler, zijn zoon had gedwongen en mogelijk gedrogeerd om deze beschuldigingen te uiten. Wraakzuchtige Jordan zou een jaar later, op 14-jarige leeftijd, wettelijke emancipatie van zijn twee ouders eisen en verkrijgen.
Evan Chandler was een tandarts met een geschiedenis van wanpraktijken en met ambities als Hollywood scriptschrijver, die had geprobeerd en gefaald om de vriendschap van zijn zoon met MJ te gebruiken voor zijn eigen gewin. Op 8 juli 1993 werd hij door David Schwartz, de man van zijn ex-vrouw, aan de telefoon opgenomen om zijn plan om MJ te vernietigen uit te leggen. Toen hij het over zijn advocaat had, zei hij (de opname is te horen in Owens’ video, op 15 minuten):
Ik heb de gemeenste klootzak uitgekozen die ik kon vinden en het enige wat hij wil is dit zo snel mogelijk naar buiten brengen, zo groot mogelijk, en zoveel mogelijk mensen vernederen. Het kan een bloedbad worden als ik niet krijg wat ik wil. … Zodra ik dat telefoontje pleeg, gaat deze man gewoon iedereen vernietigen op elke slinkse, gemene, wrede manier die hij maar kan. En ik heb hem de volledige autoriteit gegeven om dat te doen. … Als ik hiermee doorga, win ik veel. Ik kan op geen enkele manier verliezen.
Ik heb dat van binnen en buiten gecontroleerd. Ik krijg alles wat ik wil, en Michael’s carrière zal voorbij zijn. Deze man zal ongelooflijk vernederd worden. Je zult het niet geloven. Hij zal niet geloven wat er met hem gaat gebeuren, meer dan zijn ergste nachtmerries. Hij zal geen plaat meer verkopen. … Er zijn andere mensen bij betrokken die op mijn telefoontje wachten en die opzettelijk in bepaalde posities terecht zullen komen. … Alles verloopt volgens een bepaald plan dat niet alleen het mijne is. (p. 62)
Met “als ik niet krijg wat ik wil” bedoelde Evan Chandler blijkbaar 20 miljoen dollar, die hij uiteindelijk ook kreeg, hoewel MJ werd vrijgesproken van alle aanklachten. Maar wat bedoelde Chandler met “een bepaald plan dat niet alleen van mij is”? Welk plan, en wiens plan?
Je raadt het al. Evan Chandler was Joods (oorspronkelijke naam Evan Robert Charmatz). De “gemeenste klootzak” die hij inhuurde was de Joodse advocaat Barry Rothman, die samenwerkte met de Joodse psychiater Dr. Mathis Abrams om de zaak op te bouwen. Een andere Joodse man mengde zich in de strijd: Samuel Isaac Gordon, de toenmalige echtgenoot en manager van MJ’s zus LaToya Jackson, die haar onder druk zette om te verklaren dat haar broer inderdaad een pedofiel was. Later gaf ze toe dat ze had gelogen op verzoek van haar man.
Het is duidelijk dat de aanvallen op MJ niet alleen afkomstig waren van een snode Joodse bende, maar dat er een bredere samenzwering bij betrokken was. Het is moeilijk om weerstand te bieden aan de hypothese van een richtlijn die vanuit de B’nai B’rith naar de hoogste niveaus van politie en justitie werd gestuurd.
De politie ging zo hard als ze konden tegen Michael Jackson. Ze ondervroegen bijna dertig kinderen en hun families en in totaal ongeveer tweehonderd getuigen. Ze reisden met belastinggeld naar de Filippijnen en Australië, op zoek naar informatie. Verschillende ouders klaagden bij Michael’s advocaat Bert Fields dat de politieagenten hen ondubbelzinnig vertelden dat Michael hun kinderen had gemolesteerd, ondanks dat hun kinderen dit ontkenden. De politie vertelde de kinderen valselijk dat ze naaktfoto’s van hen hadden, in een poging hen bang te maken om beschuldigingen te uiten. (p. 68)
Ondertussen vaardigde de politie, bij gebrek aan bewijs van hun huiszoeking bij Michael en hun ondervragingen van getuigen, een bevelschrift uit voor een full body search van Michael. Op 20 december onderwierpen ze hem aan een vernederende visitatie. De politie fotografeerde en filmde zijn genitaliën en billen. (p. 72)
Het effect op MJ’s gezondheid was ernstig. Maar hij vocht terug met zijn album HIStory, “Michael’s meest persoonlijke album” volgens Wiesak. Het bevat het nummer “They don’t care about us” dat ik eerder noemde, waarvan de originele clip MJ in een gevangenis toont, soms geboeid. Het bevat ook het prachtige “Earth Song”. Een ander nummer, “Tabloid Junkie,” gaat over manipulatie door de media en zegt:
It’s slander!
You say it’s not a sword
But with your pen you torture men,
You’d crucify the Lord.
Overigens, zoals Wiesac opmerkt (p. 82), verwijst het lied naar de moord op JFK (“Truth be told, the grassy knoll”) en de vervorming van het imago van JFK door de media.
Hoewel de politie er nooit in slaagde vooruitgang te boeken met hun strafrechtelijk onderzoek (twee jury’s weigerden Michael in 1994 aan te klagen), bleven de media hem lastig vallen tot in de jaren 2000.
In 2003 werd de documentaire Living with Michael Jackson uitgezonden, van de Britse filmmaker Martin Bashir die een aantal maanden met MJ had doorgebracht op zijn Neverland Ranch in Californië. Door MJ’s woorden te bewerken, insinueerde de film dat MJ zijn bed deelde met kinderen, terwijl MJ in feite had verklaard dat hij op de grond sliep en de kinderen het bed mochten gebruiken.
Gebaseerd op deze verdraaide voorstelling van MJ’s relatie met kinderen, werd een dertienjarig kind dat in de film voorkomt, Gavin Arvizo, door zijn ouders onder druk gezet om MJ te beschuldigen van molestatie. Hij werd vertegenwoordigd door de Joodse advocaten William Dickerman en Larry Feldman, die de diensten van de Joodse psycholoog Stanley Katz inhuurden. De rechtszaak begon begin 2005 en duurde vijf maanden. Monika Wiesak schrijft:
De rechtszaak had, onder normale omstandigheden, nooit mogen plaatsvinden. De tijdlijn was onzinnig. De details van de beschuldigingen bleven veranderen. De Arvizos waren boos dat Michael zich van hen had gedistantieerd. Deze boosheid was niet anders dan de boosheid van Evan Chandler toen Michael niet meer met hem praatte. De Arvizos hadden een minimale geloofwaardigheid en een geschiedenis van het vragen om betaling van beroemdheden en het voeren van dubieuze rechtszaken.
Er was geen bewijs om hun beweringen te ondersteunen. Er waren geen geloofwaardige getuigenverklaringen en geen fysiek bewijs. Veel van de getuigen van de aanklager waren mensen met een zeer dubieuze achtergrond – mensen die verhalen verkochten aan de roddelbladen tegen betaling en mensen die Michael Jackson met succes had aangeklaagd. Toch sprak de pers gedurende vijf maanden en de twee jaar daarvoor, beginnend met het uitzenden van de Bashir documentaire, grotendeels over de beschuldigingen alsof ze een feit waren, alsof er massaal bewijs was om ze te staven. Ze lieten Michael Jackson door een hel gaan en besmeurden zijn reputatie bij elke gelegenheid.
Ook al waren de beschuldigingen nog zo aantoonbaar absurd, Michael moest twee jaar lang aanzien dat hij de rest van zijn leven in de gevangenis zou doorbrengen. De manier waarop hij werd behandeld was wreed en crimineel. Maar de jury doorzag het allemaal. Ze weerstonden de massale druk van de media en spraken Michael Jackson op alle aanklachten vrij. (pp. 108-9)
Het proces eiste zijn tol van Michael Jackson , wiens fysieke en mentale gezondheid verslechterde. Ik laat je de rest van het verhaal lezen in Monika Wiesak’s meeslepende laatste hoofdstukken. Ik noem alleen het detail dat “binnen enkele dagen na Michael’s overlijden, een kort fragment aan de pers werd vrijgegeven van MJ die een deel van zijn nummer ‘They Don’t Care About Us’ ten gehore bracht”, dat de media keer op keer afspeelden (p. 142). Dat is het nummer waarin MJ klaagde dat hij “Jewed” en “Kiked” was. Zou dat een soort cryptische handtekening kunnen zijn, Umbrella-man stijl?
Maar waarom zou Michael Jackson precies vernietigd en uiteindelijk gedood worden? Voelde de Joodse Macht zich bedreigd door zijn immense invloed? MJ had ooit tegen Oprah Winfrey gezegd: “Ik geloof dat alle kunst als uiteindelijke doel heeft de vereniging van het materiële en het spirituele, het menselijke en het goddelijke. Ik geloof dat dat de reden is voor het bestaan van kunst” (p. iv). Is dat niet precies het tegenovergestelde van de richting die de popmuziek is ingeslagen sinds de dood van Michael Jackson? Kijk maar naar het satanische optreden van Sam Smith tijdens de Grammy’s van 2023, waar miljoenen kinderen naar keken. Michael’s neef gaf commentaar op X:
Waar gaat het heen met onze wereld?!!! Mensen/organisaties proberen iemand af te zeggen die ‘Heal The World’, ‘Man In The Mirror’ en ‘We Are The World’ zong, maar vinden het allemaal goed dat deze gast @samsmith deze satanische hersenspoeling voor onze jeugd uitvoert…. No thanks.
In “Man in the Mirror,” van het album Bad (1988), spoort Michael Jackson ons aan: “Als je van de wereld een betere plek wilt maken, kijk dan eens naar jezelf en maak dan een verandering.” Hij legde uit in zijn autobiografie Moon Walk: “Het is hetzelfde waar Kennedy het over had toen hij zei: ‘Vraag niet wat je land voor jou kan doen; vraag wat jij voor je land kunt doen’” (Wiesak p. 27). In het nummer “Another Part of Me” (1988) zong Michael over de eenheid van de mensheid:
Ik zend een grote liefde uit en dit is mijn boodschap aan jullie: De planeten staan in de rij, we brengen lichtere dagen. Ze staan allemaal in de rij, wachtend op jou. Zie je het niet? Je bent gewoon een ander deel van mij.
Misschien werd Michael Jackson vernietigd omdat zijn oproep tot vrede en eenheid werd gehaat door de machten die gedijen bij verdeeldheid en geweld. Zijn goedheid was gevaarlijk besmettelijk.
Dat is het nog steeds. Miljoenen mensen houden van hem en rouwen nog steeds om hem, vooral onder zwarte Amerikanen. Daarom blijft de media hem waarschijnlijk verguizen. Het doet denken aan wat Jim DiEugenio “de postume moord op JFK” noemde, de obsessie om “elke nalatenschap die zou kunnen blijven hangen, in de kiem te smoren.”
Begin 2019 werd de lasterlijke tv-documentaire Leaving Neverland uitgezonden , gebaseerd op de interviews van twee volwassen mannen, Wade Robson en James Safechuck, die beweerden dat ze verkracht waren door Michael Jackson, tussen 1988 en 1996. “De reactie van de pers was brutaal,” schrijft Wiesak, ”zonder enige zorgvuldigheid. De krantenkoppen gingen ervan uit dat deze twee mannen de waarheid spraken.
Vrijwel geen van de gepubliceerde artikelen onderzocht de waarheidsgetrouwheid van de beweringen” (p. 146). De pers “schreeuwde om de annulering van Michael’s muziek. Het was niet genoeg dat ze Michael bij leven kwelden; ze probeerden ook zijn nagedachtenis en zijn muziek bij zijn dood te vernietigen. Er was geen rust in vrede voor Michael Jackson” (p. 156).
Uiteindelijk was Michael Jackson’s vernietiging ook een show van kracht: Jewish Power bewees dat ze de baas waren in de entertainmentindustrie en dat niemand hen kon trotseren zonder de hoogste prijs te betalen. Het doden van de rebelse King of Pop was voor hen waarschijnlijk een uitdaging van dezelfde omvang als het op klaarlichte dag doden van de Amerikaanse president die zich tegen hen had verzet. Of het doden van Christus, de man die geweigerd had te buigen voor Satan/Yahweh.
Christus hield van kinderen (Matteüs 19:14). Michael Jackson deed dat ook. Kinderen zijn mooi en geven je hoop in de mensheid. Ze wakkeren de goedheid in je hart aan. Michael Jackson hield ervan om bij kinderen te zijn en hen gelukkig te maken. Ja, het was niet ongewoon dat veel kinderen, waaronder zijn neefjes en nichtjes, in Michaels slaapkamer rondhingen voor logeerpartijtjes in Neverland. Zie jij iets ongepasts in deze video? Michael’s liefde voor kinderen verdraaien als pedofilie is de meest hatelijke laster die je je kunt voorstellen. Het is het werk van zeer kwaadaardige mensen.
Het is belangrijk om dit verhaal van een goede en onschuldige man die beschuldigd wordt van pedofilie steeds weer in herinnering te brengen, in het licht van de onthullingen van vandaag over P. Diddy (Sean Combs), wiens 30-jarige carrière als rapper en sex-blackmailer werd gelanceerd door de Joodse platenbaas Lucian Grainge, en door de Joodse homoseksuele producer Clive Davis.
Overigens zijn we er onlangs achter gekomen dat het hoofd beveiliging van P. Diddy het hoofd beveiliging van Michael Jackson was gedurende de laatste zeven maanden van MJ’s leven, en de tweede man ter plaatse toen MJ stierf. Zijn naam is Faheem Muhammad (luister hier naar Ian Carrol). Vier dagen voor zijn dood vroeg MJ aan Muhammad om de holistische gezondheidsverpleegster Dr. Cherilyn Lee te bellen, die hem eerder had gewaarschuwd tegen het innemen van de propofol die Dr. Conrad Murray hem gaf en die hem uiteindelijk zou doden.
Lee getuigde tijdens Murray’s proces wegens doodslag dat ze Muhammad had verteld dat ze er op 25 juni zou zijn om Michael te helpen en dat Muhammad Michael in de tussentijd onmiddellijk naar het ziekenhuis moest brengen. Maar natuurlijk bracht Muhammad Michael niet naar het ziekenhuis en in plaats daarvan was Michael op 25 juni dood. Muhammad verklaarde in de getuigenbank dat hij zich niet kan herinneren dat Lee hem vroeg 911 te bellen of Michael naar het ziekenhuis te brengen (hier op 10:50). En nu horen we van Rodney Jones Jr dat P. Diddy Muhammad zijn “opruimer” noemt, die “de kracht heeft om mensen en problemen te laten verdwijnen.”
