Oude grieven in de westerse politiek zijn heropend door de plotselinge val van Bashar al-Assad in Syrië. En ze zijn even ontmoedigend in hun oneerlijkheid als kortzichtig in hun eigenbelang. Aan de ene kant zijn de onberouwvolle interventionisten ervan overtuigd dat de val van de tiran jaren eerder zou hebben plaatsgevonden zonder de roekeloosheid van Ed Miliband in 2013, toen hij Britse luchtaanvallen blokkeerde. Aan de andere kant hebben we de onberouwvolle anti-interventionisten, onder leiding van Miliband zelf, die zeggen dat de echte criminelen degenen zijn die de oorlog in Irak tien jaar eerder roekeloos hebben voortgezet. Om Henry Kissinger te parafraseren: het is jammer dat beide partijen deze vervelende en tendentieuze historische oorlog, die veel meer onthult over de mislukkingen van onze politieke klasse, niet kunnen verliezen dan beide partijen lijken te begrijpen.
Om de interventionisten op het eerste gezicht te nemen, zou je denken dat de val van Assad in 2024 op de een of andere manier een bewijs is van hun eigen wijsheid bij het steunen van luchtaanvallen op zijn regime elf jaar eerder als reactie op zijn gebruik van chemische wapens. Wes Streeting, de minister van Volksgezondheid, zei vorige week dat “als het Westen sneller had gehandeld, Assad weg zou zijn geweest”. Door niet in te grijpen toen het de kans had, ‘creëerde het Westen een vacuüm waarin Rusland terechtkwam en Assad veel langer aan de macht hield’, betoogde Streeting. Het is een mooi verhaal met een aangenaam eenvoudige moraal als kern: onderneem actie of iemand anders doet het.
Streeting’s verslag van de recente geschiedenis – met name verre van zijn gezondheidsbriefje – is de conventionele visie in Londen, Parijs en Washington; het beeld van wat Barack Obama ooit omschreef als ‘de klodder’. Het is dan ook geen verrassing dat George Osborne dit herhaalde op zijn podcast: Politieke muntvorige week. Osborne beschreef het onvermogen van David Cameron om in 2013 parlementaire toestemming te krijgen voor militaire actie – waarmee onbedoeld een reeks gebeurtenissen op gang kwam die culmineerde in het besluit van Barack Obama om zijn rode lijn tegen chemische wapens niet op te leggen – als een van zijn grootste spijtgevoelens van de regering. “Vergeet het lijden dat het Syrische volk de afgelopen tien jaar als gevolg daarvan heeft moeten doorstaan [of non intervention]Kijk naar de enorme migratiestromen naar Duitsland, de druk die wordt uitgeoefend op Europese regeringen, de ineenstorting van meer gematigde centristische regeringen en uiteindelijk de kleine boten die het Engelse Kanaal oversteken”, legt Osborne uit. Alles kon worden teruggevoerd op het onvermogen van het Westen om de controle over te nemen in 2013, toen het nog de kans had.
Om de zaak van Osborne te ondersteunen, speelde hij een fragment af waarin de Britse diplomaat Hugh Powell reflecteerde op de verloren parlementsverkiezingen van tien jaar geleden.
