Het resultaat? Een dagelijkse ervaring van werken bij de politie die Adler vergelijkt met de dystopische film van Terry Gilliam Brazilië: het station verlaten om mensen te arresteren impliceert het voldoen aan een duizelingwekkend aantal regels, voorschriften en procedures. Dit, zo voegt Adler eraan toe, heeft een procedureel geobsedeerd management gecultiveerd dat lijkt op een “koloniale politiemacht die bestaat uit elite imperiale senioren die verbijsterde lokale heffingen leiden die niet kunnen worden betrapt om erop te wijzen dat de keizer naakt is”.
Voor Carl, een voormalige politieagent die nu de patrouilles van My Local Bobby in Noord-Londen leidt, drong deze realiteit pas tot hem door toen hij het korps verliet. Nadat hij in Noord-Londen een man had opgemerkt met een kentekenplaat in zijn broek, hielden hij en zijn team een week lang een inbraakteam in het zuidoosten in de gaten. “We keken hoe ze huizen binnendrongen”, zegt Carl, “terwijl we de politie belden en zeiden: ‘Kijk, ze gaan nu naar binnen, je moet komen!'”
Toen de politie uiteindelijk arriveerde, gingen de inbrekers er vandoor. Nu hij buiten het korps staat, heeft Carls vrijheid om grondinlichtingen te zoeken in heel Noord-Londen geresulteerd in de arrestatie van talloze inbraakteams, in samenwerking met de politie. Maar dit is in wezen een privaat gefinancierde uitbesteding van de oude operatie van de Met, die op zijn beurt zijn inbraakonderzoeksteams in Londen vrijwel heeft ontmanteld.
Voorbij Hadley Wood, en terug richting de binnenwijken van Londen, zijn WhatsApp-groepen in de gemeenschap rijk aan geruchten over de hulp die beschikbaar is voor meer welvarende buren. Maar als deze particuliere inspanningen op hun eigen voorwaarden succesvol zijn – My Local Bobby heeft de autocriminaliteit in Hadley Wood met 38% teruggedrongen – kan gemeenschappelijke financiering moeilijk en zelfs vernederend zijn voor degenen die het zich niet kunnen veroorloven. Een man in Fulham beschrijft hoe een buurman, die ervoor koos niet te betalen voor het particuliere beveiligingsteam van de weg, ontdekte dat ze contractueel verplicht waren toe te staan toen zijn huis werd beroofd.
Paul in Shoreditch heeft een soortgelijke angst. Hij beschrijft hoe het einde van zijn weg is veranderd in een ‘hotspot voor crackverslaafden en drugsdealers’, waardoor bewoners in het donker niet meer naar buiten durven te gaan. Wat volgde was een drie maanden durende strijd waarbij hij met de gemeente te maken kreeg, een brief schreef aan de Met-commissaris en uiteindelijk informeerde naar de diensten van een bedrijf genaamd Shoreditch Security: dat de bewoners uiteindelijk een prijsopgave van £ 1.000 per week opleverde. Dat bleek destijds te veel. “We betalen allemaal belasting en hoge gemeentebelastingen”, zegt Paul. “We zouden ons op een basisniveau al beschermd moeten voelen.”
En als dat het onheilspellende vooruitzicht doet rijzen van een natie die wordt geteisterd door een tweeledig politieapparaat – waarbij sommigen My Local Bobby beschrijven als een terugkeer naar de 18e-eeuwse traditie van ‘diefnemers’ die uitdrukkelijk zijn ingehuurd door de rijke slachtoffers van misdaden – zijn er andere angsten. te. Veel particuliere agenten zijn veteranen van de Metropolitan Police, maar Londenaren zijn dat wel af en toe bezorgd over de vage grenzen rond wie legaal geweld kan gebruiken. Zeker, sommige particuliere bewakers lijken graag hun steentje bij te dragen. In 2023 was er bijvoorbeeld een anti-Ulez-demonstrant naar men zegt overreden door een man die was ingehuurd om de controversiële camera’s te verdedigen.
Dit alles zou er natuurlijk niet toe doen als de werkelijke politie zou werken zoals bedoeld. Als dat zo zou zijn, zelfs als McKelvey zelf toegeeft, zouden outfits als My Local Bobby geen markt hebben. Toch lijkt een hervorming onwaarschijnlijk als je spreekt met een officier die twintig jaar oud is en die nu op het punt staat te vertrekken. “We zijn uit het oog verloren wie en waarvoor de politie dient”, vertelt hij. “De huidige staat spreekt een kleine elite-minderheid aan, die pas begrijpt hoe erg het is totdat hun auto wordt gestolen. We moeten opnieuw beginnen. Een totale hertekening, zodat we kunnen terugkeren naar de oorspronkelijke reden waarom het werd opgezet: om lokaal inlichtingen te verzamelen en mensen te hacken.”
Terug in Hadley Wood lijken de lokale bewoners zich nu zalig onbewust van de groeiende spanningen van het 21e-eeuwse Engelse sociale contract dat ze achter zich hebben weten te laten. Voor de wereld buiten Hadley Wood voorspellen agenten echter iets veel grimmigers: een groeiende mix van particuliere veiligheid naast falende institutionele krachten en een honger naar publieke eigenzinnigheid. “Er zal een situatie ontstaan waarin de politie echt de straat op gaat,” waarschuwt Adler, “en het publiek naar de regering zal kijken en zeggen: ‘Wat is hier verdomme aan de hand?’” In Hadley Wood en andere buitenwijken van Noord-Londen, een stillere vorm van die afrekening is al begonnen.
