Spread the love en help Indignatie
Gaza – De politie in Amerika heeft een grote hervorming nodig, een project dat zich vertaalt in het bevrijden van de politie van de racistische aard van de Amerikaanse cultuur, terwijl ze steviger worden vastgeketend aan de cultuur van burger- en mensenrechten. Niet eenvoudig, maar zeker een waardevolle taak vergeleken met het handhaven van de huidige situatie. Hier is een ander perspectief: wat zou er gebeuren als alle politie in het land gewoon zou verdwijnen of “defunded” zou worden?
Het resultaat zou vrijwel zeker een ineenstorting van de orde zijn. Volgens de filosoof Thomas Hobbes zou dit eigenlijk een absoluut slechter scenario zijn, omdat bijna alles beter is dan anarchie, wat hij vergelijkt met een oorlog van allen tegen allen. Als ik een diepere analyse van Hobbes even terzijde laat, ga ik ervan uit dat de meeste lezers het met hem eens zouden zijn, hoewel misschien niet met zijn zwak voor dictatoriale vervangers (zie zijn baanbrekende werk, Leviathan).
Oké. Laten we dat tweede perspectief – anarchie in één samenleving – nu overbrengen naar de internationale orde. Eigenlijk zijn we al bijna bij deze situatie. De regels en voorschriften die er zijn om zogenaamd grenzen te stellen aan het gedrag van staten, zijn de afgelopen vijftig jaar al aan het afbrokkelen. De VS, die op zo uiteenlopende plekken als Vietnam en Irak opereert, heeft laten zien hoe “grootmachten” hun virtuele neus kunnen ophalen voor de juridische grondslagen van de beschaving.
Even terzijde: de VS is ook de Dorian Grey van de “grootmachten.” Dit komt omdat de Verenigde Staten, terwijl ze zich barbaars gedragen, beweren het toonbeeld te zijn van verlicht gedrag. Andere “grootmachten” zoals Rusland en China hebben hun eigen rol gespeeld in deze plaag van barbarij, maar de VS vertoont de meeste hypocrisie.
Is het dan een verrassing dat het de voornaamste cliëntstaat van Washington is, namelijk Israël, die nu de hele fragiele structuur van de internationale rechtsorde omverwerpt, en dat met de standvastige hulp van Amerika en andere westerse staten?
Ironie
Er zit hier veel ironie in, want de aard van het Israëlische gedrag dat momenteel het internationale recht bedreigt, weerspiegelt het anarchistische nazigedrag in de jaren dertig en veertig. We herinneren ons nazi-Duitsland om twee belangrijke redenen: (1) Het voeren van oorlog niet ter zelfverdediging, maar ter wille van territoriale expansie. De nazi’s rechtvaardigden deze agressie voornamelijk met het concept van “Lebensraum”, het verwerven van grondgebied voor kolonisatie door een groeiende, raciaal superieure, Duitse bevolking.
En wat met de inheemse bevolking van deze veroverde gebieden? (2) Het antwoord op deze vraag vormt de tweede reden waarom we de nazi’s herinneren. Deze bevolkingsgroepen werden afgeslacht – deels door de massale luchtaanvallen en executies van burgers in bezette gebieden. Uniek, tot nu toe, voor de nazi’s was de instelling van de gemechaniseerde massamoord in concentratiekampen. Natuurlijk waren de belangrijkste, maar niet de enige, slachtoffers van deze kampen de Europese Joden.
Hoe herinnert het huidige gedrag van Israël, gesteund door zijn beschermheer de Verenigde Staten, ons aan de nazi-verstoring van de internationale orde?
(1) Israël is geëvolueerd – gedreven door de logica van de zionistische ideologie – om zichzelf uit te roepen tot een staat van Joodse suprematie. Zoals beschreven door B’Tselem, Israëls eigen mensenrechtenorganisatie, streeft Israël naar “Joodse suprematie van de Jordaan tot de Middellandse Zee.”
Tegenwoordig noemen we dit apartheid, dat door het internationale recht en de conventie is aangemerkt als een “misdaad tegen de menselijkheid.”
(2) Sinds zijn oprichting heeft Israël “al het land van het Bijbelse Israël, d.w.z. Gaza, de Westelijke Jordaanoever en andere stukken grondgebied, begeerd als goddelijk aangewezen “lebensraum” voor het Joodse volk. Momenteel wordt de etnische zuivering van de Gazastrook uitgevoerd ter voorbereiding op de Israëlische kolonisatie.
(3) Die etnische zuivering wordt voornamelijk voortgezet door massale bombardementen vanuit de lucht en artilleriebeschietingen die zowel de nazi-tactiek van de blitzkrieg als de Amerikaanse tactiek van “shock and awe” nabootsen.
(4) Hoewel er geen letterlijke kopie is geweest van de naziconcentratiekampen, heeft Israël de Gazastrook wel omgevormd tot ’s werelds grootste openluchtgevangenis.’ En daarna, na de Palestijnse verzetsdaad van 7 oktober 2023, hebben ze de Gazastrook nog een keer omgevormd tot een simulatie van de laatste dagen van het getto van Warschau, dat ook (in 1943) door de nazi’s werd verwoest vanwege een verzetsdaad.
(5) Merk ten slotte op dat al het bovenstaande daden zijn van de Israëlische staat en zijn zionistische aanhangers, en niet van het Joodse volk als geheel. De poging van Israël om alle Joden te identificeren met zowel zijn ideologie als zijn misdaden, is het equivalent van de nazi’s die in naam van alle Duitsers ten oorlog trekken. Geen van beide beweringen is waar.
“Op het scherp van de snede”
Er zijn tal van gezaghebbende uitspraken over de gevolgen van Israëlische acties voor de internationale rechtsorde. Bijvoorbeeld de opmerkingen van 20 november 2024 van Francesca Albanese, de speciale VN-rapporteur voor de situatie van de mensenrechten in de Palestijnse gebieden die sinds 1967 bezet zijn. Albanese zei: “Het falen van de staten van de wereld om Israëls ‘koloniale uitwissing’ van het Palestijnse volk te stoppen, zet de internationale rechtvaardigheid op het spel.
We zouden kunnen verliezen wat we hebben, wat we hebben opgebouwd… Het internationale recht staat op het randje.” Op 3 december 2024 merkte Ramzy Baroud, een gerespecteerde Amerikaans-Palestijnse journalist en schrijver, op dat totdat het recente gedrag van Israël de ware aard van die staat duidelijk maakte, het Westen “het hele Israëlische politieke discours [dat] [de zionistische staat] binnen westerse prioriteiten en veronderstelde waarden plaatste: beschaving, democratie, verlichting, mensenrechten en dergelijke” had geaccepteerd.
Als gevolg hiervan “is het internationale rechtssysteem er historisch gezien niet in geslaagd om Israël … verantwoordelijk te houden voor het internationale recht.” Dit omvat “het volkomen falen van de internationale gemeenschap om de gruwelijke genocide in de [Gaza]strook te stoppen.” VN-secretaris-generaal Guterres heeft geconcludeerd dat “de catastrofe in Gaza niets minder is dan een volledige ineenstorting van onze gedeelde menselijkheid.”
Baroud merkte op dat met vertraging “bleek dat het internationale systeem een polsslag heeft, hoewel zwak, maar genoeg om de hoop te doen herleven dat juridische en morele verantwoording nog steeds mogelijk is.” Hij sprak hier over de uitspraken van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) en het Internationaal Strafhof (ICC). Het eerste stelde de grote waarschijnlijkheid vast dat Israël genocide pleegde in Gaza – een conclusie die werd ondersteund door bewijsmateriaal dat door Zuid-Afrika en anderen, en door bijna elke gerenommeerde mensenrechtenorganisatie op de planeet, aan het hof werd voorgelegd.
Het ICC heeft, op basis van dit bewijsmateriaal, arrestatiebevelen uitgevaardigd voor de verantwoordelijke Israëlische leiders. Duizenden van hun soldaten worden ook onderzocht. Het zal nog lang duren voordat een van deze mensen van een vakantie in het buitenland kan genieten (behalve misschien naar de VS of Hongarije) zonder het risico te lopen gearresteerd te worden.
Niettemin is geen enkele staat militair van plan om de voortdurende slachting in Israël te stoppen. Als de Israëliërs hun arrogantie in toom houden en thuisblijven, zullen hun leiders en soldaten misschien nooit voor de rechter worden gebracht. De Israëliërs wedden erop dat de tijd hun zonden zal uitwissen. Zoals David Ben Gurion zei (ja, hij zei dit echt): “de oude [Palestijnen] zullen sterven en de jongeren zullen vergeten.” Het is een dwaze aanname. Vraag maar eens aan jonge Joden wereldwijd of ze de Holocaust zijn vergeten. De Amerikaanse regering hoopt misschien op dezelfde pseudo-remedie.
Corrosieve terugslag
Er is nog een ander gevolg dat in overweging moet worden genomen, met name wat betreft Israëls beschermheer, de Verenigde Staten. Zoals we weten, om Ramzy Baroud te citeren, is de VS zelf een “onberouwvolle schender van mensenrechten” en dat is misschien de reden waarom de Amerikaanse regering het gemakkelijk vindt om “een sterke positie in te nemen ter verdediging van Israël, en het ICC te schande te maken voor de bevelen.” U zult zich de opmerking herinneren dat deze positie een enorm niveau van hypocrisie met zich meebrengt. Het blijkt dat dergelijke hypocrisie binnenlands corrosief kan zijn.
Er bestaat zoiets als de Leahy Law, vernoemd naar voormalig Democratisch senator Patrick Leahy uit Vermont. Deze wet werd in 1997 aangenomen en “verbiedt de Amerikaanse regering om fondsen te gebruiken voor hulp aan eenheden van buitenlandse veiligheidstroepen wanneer er geloofwaardige informatie is die erop wijst dat die eenheid betrokken is bij grove schendingen van de mensenrechten.” Deze wet beperkt zowel het ministerie van Buitenlandse Zaken als het ministerie van Defensie. Dus de materiële steun van Washington aan Israël terwijl het leger tegelijkertijd genocide pleegt in Gaza, schendt de federale wet. En ze doen dit op bevel van een keizerlijk presidentschap.
Er zijn corrosieve gevolgen van deze duidelijke hypocrisie en flagrante officiële minachting voor de Amerikaanse wet. Nu lijken federale en lokale overheden volkomen bereid om de grondwet af te schaffen op aandringen van christelijke fundamentalisten en zionistische ideologen.
Als gevolg hiervan worden de grondwettelijke rechten van vrije meningsuiting en vergadering selectief onderdrukt. Autoriteiten sluiten de geweldloze protesten af en arresteren jonge idealisten (voornamelijk studenten), docenten en vele anderen die zich inzetten voor burger- en mensenrechten, evenals degenen die persoonlijk worden getroffen door de slachting door Israël: Palestijnse Amerikanen en Amerikaanse Joden die geschokt zijn door wat de Israëli’s doen in naam van hun religie.
En, net zo schandelijk, hebben universiteitsbestuurders hun onderwijsprincipes verkocht voor het moderne equivalent van dertig zilverlingen van de donoren. Meer in het algemeen lijkt het erop dat er wereldwijd een gestage beweging is naar het autoritaire rechts, ook in de Verenigde Staten. Deze beweging neigt ernaar zich aan te sluiten bij Israël en de zionisten en daarom zullen de corrosieve effecten waarschijnlijk erger worden voordat het beter wordt.
Conclusie
Laten we het laatste woord geven aan een Israëlische journalist, een van de weinigen die ziet en begrijpt wat de “zionistische staat” werkelijk heeft aangericht: Gideon Levy, schrijvend in Haaretz (23 december 2024).
Levy merkt op dat dit jaar de 80e verjaardag is van de bevrijding van het naziconcentratie-/vernietigingskamp in Auschwitz, gelegen in het huidige Polen. Hij informeert ons vervolgens dat de Israëlische premier, Benjamin Netanyahu, niet aanwezig zal zijn omdat er een arrestatiebevel van het ICC tegen hem is uitgevaardigd wegens het plegen van oorlogsmisdaden.
Levy contextualiseert deze ironische situatie als volgt: “De afstand tussen Auschwitz en Gaza, met een tussenstop in Den Haag [waar het ICC rechtspreekt], is nog steeds enorm, maar het kan niet langer worden betoogd dat de vergelijking belachelijk is … [In feite] realiseert men zich dat deze afstand met de dag kleiner wordt … En wanneer er etnische zuiveringen worden uitgevoerd in Noord-Gaza, gevolgd door duidelijke tekenen van genocide in de hele Strook, dan buldert de herinnering aan de Holocaust al.”
Levy’s conclusie is dat dit het resultaat is van een beslissing die Israëlische leiders lang geleden hebben genomen. Met de nederlaag van de nazi’s en de bevrijding van vernietigingskampen zoals Auschwitz, kregen de “Joden de keuze tussen twee erfenissen: Nooit meer, de Joden zullen nooit meer met een soortgelijk gevaar worden geconfronteerd, of – Nooit meer, niemand ter wereld zal ooit meer met een soortgelijk gevaar worden geconfronteerd.
Israël koos duidelijk voor de eerste optie, met een fatale toevoeging: na Auschwitz mogen Joden alles doen.” En dat hebben ze gedaan door een zionistisch geïnspireerde 75 jaar van intimidatie en vervolging van het Palestijnse volk. Als gevolg hiervan is Israël nu een “pariastaat”, is de premier een oorlogsmisdadiger en “realiseert men zich dat de afstand” die de praktijken van de nazi’s scheidt van die van Netanyahu’s Israël “met de dag kleiner wordt.”
Levy’s observaties kunnen dienen als een grafschrift voor de illusies van het zionistische Israël en zijn Amerikaanse beschermheren. Het kan ons ook introduceren in een ander historisch tijdperk van barbarij, zoals de jaren 30 en 40, en dus ook een grafschrift zijn voor internationale wet en orde en mensenrechten.
