“Zet de ‘T’ terug in ‘Stonewall’,” scandeerden we. “Geen ‘LGB’ zonder de ‘T.’”
De poging om overheidswebsites te ontdoen van elke erkenning dat queers bestaan — ooit hebben bestaan — heeft een aantal bijna komische fouten opgeleverd, zoals het verwijderen van archieffoto’s van het vliegtuig dat de eerste atoombom op Hiroshima afwierp van de site van het ministerie van Defensie omdat het de Enola Gay werd genoemd. Het heeft ook een minder directe impact op het dagelijks leven van trans-Amerikanen dan veel van de andere proclamaties van president Donald Trump . Het deelt echter een gemeenschappelijke historische antecedent met hen dat mij doet trillen — niet alleen als ouder van een transkind, maar ook als kleindochter van een Duits-Joodse vluchteling.
Een van Hitlers eerste daden na zijn machtsovername was de vernietiging van Magnus Hirschfelds Institute of Sexual Science , een wereldwijde pionier in LGBTQ+-onderzoek, therapie, genderbevestigende zorg, belangenbehartiging en gemeenschap. Hirschfeld was zowel Joods als queer — “ongewenste” identiteiten die onlosmakelijk verbonden zijn in de nazi-ideologie.
Op 6 mei 1933 plunderden Storm Troopers het centrum van Berlijn en staken de bibliotheek in brand , de eerste van de beruchte boekverbrandingen die bedoeld waren om alle sporen van enige “on-Duitse” cultuur te vernietigen. Het verwijderen van vermeldingen van LGBTQ+-mensen van websites van de Amerikaanse overheid is misschien niet zo vurig, maar het is het digitale equivalent van deze fascistische censuur. Volgens wetenschapper Heike Bauer volgde het berekende spektakel op het instituut op “maanden van observatie en bedreigingen … die een nieuwe fase inluidden in de intensivering van de naziterreur.” Met het voordeel van achteraf weten we waar die terreur toe leidde.
Wij kunnen daar niet meer terug.
Voor de menigte, met een transvlag als een harnas, begon mijn zoon E.: “Het is altijd — en is nu helemaal — ongelooflijk moeilijk geweest om een trans-minderjarige te zijn. Zelfs op mijn middelbare school, die zogenaamd iedereen accepteert, heb ik te maken gehad met haat van veel van mijn klasgenoten.”
E. ging niet in detail op het podium, maar uit de manier waarop hij de nonchalante transfobie en homofobie beschrijft die hij ziet, is er niet zoveel veranderd als ik zou willen denken sinds ik 30 jaar geleden zijn leeftijd had. Zijn leeftijdsgenoten zeggen nog steeds dingen als: “Wie het eerst beweegt, is homo” en delen anti-LGBTQ+ memes. E.’s jongere zus, een leerling in groep 3, meldt dat haar klasgenoten dezelfde geladen “spelletjes” spelen.
Dit gebeurt in New York, in progressieve scholen en (relatief) accepterende gemeenschappen, waar LGBTQ+-studenten zich over het algemeen op hun gemak voelen om uit de kast te komen, gesteund worden door leraren en bestuurders, en beschermd worden door staats- en lokale wetten. Maar wanneer de president van de Verenigde Staten diezelfde kinderen als doelwit kiest om uitgewist te worden, moedigt hij deze onverdraagzaamheid aan in elk deel van ons land en op elk niveau van de samenleving.
Een van de vele krachtige borden die ik zag bij het protest luidde: “Wij zijn ouder dan jullie wetten en we zullen ze overleven. Er zijn queer en trans kinderen, volwassenen en ouderen in de toekomst.” Het is een boodschap van veerkracht en hoop waaraan ik me vastklamp in deze donkere tijden.
Tijdens deze Transmaand van Zichtbaarheid — maar ook op andere momenten — is het van cruciaal belang om te onthouden dat president Trump transgender Amerikanen niet meer uit de toekomst kan wissen dan uit het verleden. Maar dat is alleen waar als bondgenoten de luide stemmen van de transgemeenschap echoën en versterken. Hun woorden — E.’s woorden — waren die middag ver buiten de hekken van Stonewall National Monument te horen. Als zijn ouder en grootste voorvechter is het mijn taak om ervoor te zorgen dat jij ze ook hoort.
Ik had E. meegenomen naar het protest om hem de kracht van zijn gemeenschap te laten zien, maar het bleek dat hij het podium had betreden om diezelfde boodschap aan anderen over te brengen — het enige deel van zijn toespraak dat hij had voorbereid voordat hij daar opstond. Hij pauzeerde om zichzelf te herpakken, zijn vingers dansten met zenuwen langs de rand van de cape die hem markeerde als een trans-superheld, voordat hij eindigde met deze resonerende noot: “Aan alle trans- en non-binaire kinderen daarbuiten — jullie zijn niet alleen.”
De menigte donderde instemmend toen E. ongemakkelijk bij de microfoon stond, onzeker over wat hij nu moest doen. Ik wenkte hem om naar beneden te komen zodat ik hem in de stevigste mama-beer-omhelzing kon wikkelen. E. straalde, genietend van het feit dat hij zijn podiumvrees had overwonnen en was opgeladen met de energie van honderden demonstranten. Toen we het park uitliepen, werd hij vijf keer tegengehouden door volwassenen die hun trots op hem wilden uiten en hem wilden laten weten dat de gemeenschap achter hem stond. Dus ik had mijn doel toch bereikt. Angelica Christina Torres, een bestuurslid van het Stonewall Inn Gives Back Initiative die eerder de menigte had opgeschud met haar eigen toespraak, kwam naar hem toe om hem te vertellen hoe trots ze op hem was en vroeg om een foto. “Jij mag ook mee, mama,” moedigde ze me aan. “Je doet het geweldig.” Ik had het niet door, maar ik moest het dringend horen.
Op dit moment een transgenderkind opvoeden betekent dat ik door de wereld loop met het gewicht van zijn gezondheid en veiligheid op mijn schouders — een veel zwaardere last dan ik voor mijn cisgenderdochter draag, dan ik voor E. een paar maanden geleden droeg. De intensiteit van deze last — de viscerale angst die zijn tanden gedurende mijn dagen ontbloot — heeft in mij het intergenerationele trauma wakker gemaakt dat mijn erfenis is als kleindochter van een vrouw die als tiener uit nazi-Duitsland vluchtte. Hoewel ze stierf voordat ik naar de kleuterschool ging, is mijn oma mijn hele leven een bezielende kracht gebleven. Ik groeide op met de vraag: “Zou ik net zo dapper zijn geweest als zij?”
Tot voor kort bleef de vraag theoretisch. Maar het is geen overdrijving om te zeggen dat president Trump toneelstukken speelt die rechtstreeks uit Hitlers handboek komen. En het is niet alleen de hyperwaakzaamheid die ik heb geërfd die me doet opmerken. Transkinderen zoals E. zijn kanaries in de kolenmijn. Als we niet voor ze opkomen en Trump niet in zijn sporen stoppen, maakt de geschiedenis overduidelijk waar dit pad naartoe leidt. U hoeft zelf misschien niet de last van deze vervolging te dragen. Uw kinderen kunnen het misschien wel redden. Maar, zoals M. Gessin met felle welsprekendheid betoogt : “De reden dat u zich hier zorgen over zou moeten maken, is niet dat het u zou kunnen overkomen, maar dat het anderen al overkomt.”
Dat zou voldoende moeten zijn.
Ali Moss (zij/haar) is een twee keer voor een Emmy genomineerde documentairemaker die nu de lens op zichzelf heeft gericht. Haar essays zijn gepubliceerd in BuzzFeed, Business Insider, Viator en Kveller, en ze werkt aan een memoires over haar toewijding om de cyclus van intergenerationeel trauma te doorbreken. Lees meer op alimoss.com en volg haar op likeamoss.substack.com .
