Tijdens haar campagne om de Conservatieve Partij te leiden, Kemi Badenoch beschreven vrouwen uit etnische minderheden die tijdens de verkiezingscampagne de zaak onmiddellijk aan hun echtgenoten overdroegen en zeiden: “Ik kan niet met je praten.” Dit is een cultuur, zei ze, die niet zo even geldig is als de onze. Het is, zo suggereert zij, in strijd met de Britse waarden. Het zou interessant zijn om te weten in hoeverre ze bereid is deze zaak door te drukken. Als vrouwen zouden staken totdat hun partners ermee instemden de helft van het huishoudelijk werk te delen, zou dit dan een voorbeeld zijn van Britse waarden (eerlijkheid misschien), of zou het een gek stukje vrouwenlib zijn dat in strijd is met de Britse manier van leven? Wat als Britse waarden geldt, is niet zo duidelijk als sommige mensen denken. Waarschijnlijk houdt het ook een patriottisch gevoel in, maar een trotse Britse patriot zijn is net zo goed een vorm van identiteitspolitiek als een militante lesbienne zijn. Degenen die identiteitspolitiek onsmakelijk vinden, denken aan de identiteit van anderen, niet aan die van henzelf.
De Britse waarden omvatten eerlijk spel en respect voor de rechtsstaat, maar sluiten het onthoofden van mensen uit, wat het soort gruweldaden is waar sommige radicale islamisten zich in begeven. Toch was het ophangen van mensen tot voor kort een aanvaardbare Britse praktijk, en de twee vormen van executie voelen waarschijnlijk niet zo heel anders aan voor het slachtoffer. Hoe het ook zij, de betekenis van waarden als fair play en de rechtsstaat wordt fel betwist. Je moet discussiëren over wat in een bepaalde context als zodanig telt, en dit is waar de meningsverschillen beginnen. Fair play is bijvoorbeeld eigenlijk een synoniem voor rechtvaardigheid; maar er zijn verschillende theorieën over rechtvaardigheid, waarvan geen enkele typisch Brits kan zijn. Eén centrale Britse waarde is democratie, maar er zijn ook meningsverschillen over wat dit betekent. Voor sommigen van politiek links is het parlementaire systeem niet verdacht omdat het democratisch is, maar omdat het niet democratisch genoeg is. Evenmin is een toewijding aan gerechtigheid of democratie eigen aan de Britten, net zomin als het geloof in de vrijheid van meningsuiting of het niet door glazen ruiten gooien van mensen. In feite is er geen moreel principe dat door de Britten wordt vereerd en dat niet evenzeer wordt gekoesterd door een groot aantal andere landen. In deze zin van het woord bestaan er geen Britse waarden, net zoals er geen Britse pannen bestaan in de zin van pannen die uniek zijn voor het land.
“Er zijn geen Britse waarden, net zoals er geen Britse pannen zijn in de zin van pannen die uniek zijn voor het land.”
Misschien was er ooit een Britse natie die verenigd was rond bepaalde waarden, maar die nu in een crisis is beland door de komst van immigranten met een ander besef van wat telt in het leven. Maar het idee van een consensus uit het verleden die nu in stukken ligt, is een mythe. Groot-Brittannië heeft altijd bestaan uit botsende culturen. In de 17e eeuw verscheurden dergelijke conflicten de plaats. Hoe dan ook, wat was de overeenkomst tussen de 19e-eeuwse fabrikanten en de arbeidersbeweging? Een geloof in gerechtigheid misschien? Maar voor sommige fabrikanten betekende dit het ophangen of deporteren van militanten uit de arbeidersklasse. De waarden van De Bewaker redactiekamer hebben weinig gemeen met die van Vinnie Jones of de Plymouth Brethren. Heft het feit dat Ben Elton en Nigel Farage allebei Britten zijn de verschillen tussen hen op?
