Dat wordt overschaduwd door minder vervelende regels, iets dat niet verrassend meer constructie betekende. Als je door een van de grote metro’s van Texas rijdt, vooral in de buitenwijken, zie je overal nieuwe gebouwen. Toegeeflijke bestemmingsplannen betekenen dat wat tot voor kort landelijke paden waren, nu vol staat met auto’s en fastfoodrestaurants. Het grootste deel van Texas is diep voorstedelijk, maar er is ook een bruisend leven in de binnensteden. Dat geldt vooral voor Austin, waar een woontoren van 82 verdiepingen binnenkort van de staat zal zijn hoogste gebouw, voegt zich bij een aantal hoogbouw in de buurt van de legendarische uitgaanswijk Sixth Street. De whiskytenten en honky-tonks, die gokkers bestoken met redelijk geprijsde drank en luide muziek, worden weerspiegeld in nieuwe woonwijken: de afgelopen tien jaar heeft Texas drie keer zoveel gebouwd als veel huizen als Californië.
Dit heeft Texas in staat gesteld de huizenprijzen laag te houden en jonge millennials aan te trekken die het beu zijn hun salaris te verspillen in West Hollywood, Crown Heights of de Tenderloin. En als Dallas vorig jaar door deze toestroom 6 miljard dollar aan bruto-inkomsten uit andere staten heeft gewonnen – terwijl New York 60 miljard dollar verloor – zijn het niet alleen blanke hipsters die het paradijs verlaten en naar Texas verhuizen. De staat is vooral populair onder Afro-Amerikanen en Latino’s, wat geen verrassing is als deze groepen het in Texas zoveel beter doen dan in Chicago of Boston.
“Texas heeft de huizenprijzen laag gehouden en heeft jonge millennials aangetrokken die het beu zijn hun salaris te verspillen in West Hollywood, Crown Heights of de Tenderloin.”
Dat spreekt tot een andere kracht van het Texaanse experiment. Want als lage belastingen en goedkope huizen talent lokken, trekken ze ook banen aan die ze kunnen vervullen. Nogmaals, de statistieken hier zijn duidelijk. De afgelopen vijf jaar, Texas groei van de werkgelegenheid is drie keer sneller geweest dan Californië en tien keer sneller dan New York. Texas is verre van een satrapie van Wall Street, maar beschikt nu over enkele van de grootste bedrijven van het land, van Exxon tot AT&T, Tesla tot Dell. Zelfs Joe Rogan heeft zich hier gevestigd en heeft voor 14 miljoen dollar een enorme villa in Austin gekocht. Zoals deze namen impliceren, krijgt Texas intussen snel een reputatie op het gebied van culturele en technologische innovatie. Houston herbergt ‘s werelds grootste medische complex, terwijl de erfenis van NASA de staat het bruist ook van de defensie-startups.
Afgezien van het feit dat Afro-Amerikanen de Yankee-sneeuw en armoede beu zijn, trekt deze bonanza ook buitenlanders aan. Denk bijvoorbeeld aan Fort Bend County, de uitgestrekte buitenwijken ten westen van Houston. Van een berucht broeinest van de Klan is de gemeenschap nu een gemakkelijke mix van zwarten, Aziaten en Latino’s. De lokale bevolking schept zelfs op over het hosten van America’s derde grootste Hindoetempel, gemaakt van bakstenen verscheept vanuit India.
Niet dat de relaxte cultuur hier alleen door cijfers kan worden begrepen. In tegenstelling tot andere delen van Amerika lijkt Texas de ergste raciale neurosen van dit moment te vermijden. Voor een deel is dat eenvoudigweg een kwestie van welvaart: omdat Texaanse Latino’s veel waarschijnlijker een huis bezitten dan hun leeftijdsgenoten in Los Angeles of San Francisco, zien ze zichzelf doorgaans niet als slachtoffer van ‘gekleurde mensen’. De elites van de staat beseften al snel dat Mexicaans-Amerikanen een vitaal en winbaar kiesdistrict vertegenwoordigden. Terwijl de Californische Republikeinen de Latino’s vervreemdden door Proposition 18 te pushen, waarbij migranten zonder papieren werden uitgesloten van openbare diensten, vertelt de voormalige Bush-insider Karl Rove mij dat de Republikeinse Partij in Texas een veel zachter standpunt inneemt. De strategie werpt zijn vruchten af: Latino-gebieden, met name de Rio Grande Valley, gingen in november voor het eerst in de rode cijfers.
Tegelijkertijd zijn er tekenen dat het wonder in Texas alleen maar zal voortduren: de lokale economie zal waarschijnlijk profiteren van het tweede presidentschap van Trump. Hoe zou dat ook niet kunnen, als ‘drill, baby, drill’ een belangrijke plank van zijn platform is? Andere Trumpworld-figuren maken op hun beurt soortgelijke geluiden. Chris White, de nieuwe minister van Energie, komt uit de olievelden in West-Texas, wat hem de ideale kandidaat maakt om reserves te exploiteren die toch de helft van de productie van het land zouden kunnen omvatten. Zeker, White’s achtergrond maakt hem tot een uitschieter: veel topfunctionarissen op energiegebied zijn meer geïnteresseerd in het tevredenstellen van milieuactivisten dan in het winnen van zwart goud.
