De Apocalyptische Bosbranden INDIGNATIE AI & Politiek

De apocalyptische bosbranden die zijn uitgebroken in het boreale bos in Siberië , het Russische Verre Oosten en Canada, waarschuwden klimaatwetenschappers herhaaldelijk , zouden onvermijdelijk naar het zuiden trekken, aangezien stijgende wereldwijde temperaturen hetere, meer brandgevoelige landschappen zouden creëren.

Bosbranden – Nu is dat gebeurd. De mislukkingen in Californië, waar Los Angeles in acht maanden geen significante regenval heeft gehad, zijn niet alleen een mislukking van de voorbereidingen — de burgemeester van Los Angeles, Karen Bass, verlaagde de fondsen voor de brandweer met $ 17 miljoen — maar een wereldwijd falen om de winning van fossiele brandstoffen te stoppen. De enige verrassing is dat we verrast zijn. Welkom in het tijdperk van het ” Pyroceen “, waarin steden in brand staan ​​en er geen water uit de brandkranen komt.

Het boreale bos is het grootste bossysteem op aarde. Het omcirkelt het noordelijk halfrond. Het strekt zich uit over Canada en Alaska. Het reist door Rusland, waar het bekendstaat als “de taiga”. Het reikt tot in Scandinavië, pakt weer op in IJsland en Newfoundland en beweegt westwaarts door Canada, waarmee de cirkel rond is. Het boreale bos heeft meer bronnen van zoet water dan enig ander bioom, inclusief het Amazone-regenwoud.

Het is de longen van de aarde, in staat om 208 miljard ton koolstof op te slaan , of 11 procent van het totaal in de wereld. Toch is het gestaag gedegradeerd, aangevallen door ontbossing en de winning van de teerzanden in Alberta, Canada – dat 58 procent van Canada’s olie produceert en de grootste bron van geïmporteerde olie van de VS is – door de mens veroorzaakte droogte en stijgende temperaturen door koolstofemissies.

Bijna twee miljoen hectare boreaal bos is verwoest door winningsindustrieën en houtbedrijven. Ze hebben de bovenlaag van de grond weggeschraapt en vergiftigde woestenijen achtergelaten. De productie en consumptie van één vat ruwe teerzandolie laat tussen de 17 en 21 procent meer koolstofdioxide vrij dan de productie en consumptie van een standaardvat olie. De olie wordt duizenden kilometers getransporteerd naar raffinaderijen tot aan Houston, via pijpleidingen en in vrachtwagens met opleggers of treinwagons.

Deze enorme aanval, misschien wel het grootste project ter wereld, heeft de uitstoot van koolstofemissies versneld die, als ze niet worden gecontroleerd, de planeet onbewoonbaar zullen maken voor mensen en de meeste andere soorten. Er is een directe lijn tussen de vernietiging van het boreale bos en de woedende bosbranden in Californië.

Het boreale bossysteem heeft al meer dan tien jaar te maken met enkele van de ergste bosbranden ter wereld, waaronder de bosbrand Wood Buffalo (ook bekend als Fort McMurray) in 2016 , die bijna 1,5 miljoen hectare in beslag nam en die pas na 15 maanden volledig geblust was. De monsterlijke bosbranden, die volgens journalist John Vaillant ongeveer 950 graden Fahrenheit was — heter dan Venus — verwoestte duizenden huizen en dwong 88.000 mensen tot evacuatie.

De brand scheurde Fort McMurray met zo’n hevigheid en snelheid aan dat bewoners ternauwernood in hun auto’s konden ontsnappen, omdat gebouwen en huizen onmiddellijk verdampten. Vlammen schoten 300 voet de lucht in. Vuurballen rolden nog eens 1.000 voet de rookkolom in. Het was een voorbode van het nieuwe normaal.

Meer dan 100 klimaatwetenschappers hebben opgeroepen tot een moratorium op de winning van teerzandolie. Voormalig NASA-wetenschapper James Hansen waarschuwde meer dan tien jaar geleden dat als de teerzandolie volledig wordt geëxploiteerd, het “game over” is voor de planeet. Hij heeft ook opgeroepen om de CEO’s van fossiele brandstofbedrijven te berechten voor “ernstige misdaden tegen de mensheid en de natuur.”

Het is moeilijk om een ​​idee te krijgen van de omvang van de verwoesting, tenzij je, zoals ik in 2019 deed, de teerzanden van Alberta bezoekt. Ik bracht tijd door met de 500 inwoners van Beaver Lake, het Cree-reservaat, waarvan de meesten verarmd zijn en in kleine, hoekige geprefabriceerde huizen wonen. Ze zijn het slachtoffer van de nieuwste versie van koloniale uitbuiting, een die zich richt op de winning van olie die het water, de bodem en de lucht om hen heen vergiftigt.

Beaver Lake, zoals ik destijds schreef, wordt omringd door meer dan 35.000 olie- en aardgasputten en duizenden kilometers aan pijpleidingen, toegangswegen en seismische lijnen. Het gebied bevat ook de Cold Lake Air Weapons Range, die enorme stukken traditioneel grondgebied van de oorspronkelijke bewoners heeft overgenomen om wapens te testen. Reusachtige verwerkingsfabrieken, samen met gigantische extractiemachines, waaronder emmerwielen van meer dan een halve mijl lang en sleeplijnen van meerdere verdiepingen hoog, verwoesten honderdduizenden hectares.

“Deze stygische centra van de dood spuwen zwaveldampen uit, non-stop, en sturen vurige vlammen de duistere lucht in,” schreef ik. “De lucht heeft een metaalachtige smaak. Buiten de verwerkingscentra zijn er enorme giftige meren, bekend als slibvijvers, gevuld met miljarden gallons water en chemicaliën die verband houden met de oliewinning, waaronder kwik en andere zware metalen, kankerverwekkende koolwaterstoffen, arseen en strychnine. Het slib uit de slibvijvers lekt uit in de Athabasca-rivier, die uitmondt in de Mackenzie, het grootste riviersysteem in Canada.”

Niets in dit maanlandschap zal aan het einde leven ondersteunen. “De trekvogels die neerstrijken bij de afvalvijvers sterven in grote aantallen,” merkte ik op. “Er zijn zoveel vogels gedood dat de Canadese overheid extractiebedrijven heeft bevolen om op sommige locaties geluidskanonnen te gebruiken om aankomende groepen weg te jagen. Rond deze helse meren is er een constante boem-boem-boem van de explosieven.”

Het water in een groot deel van Noord-Alberta is niet langer veilig voor menselijke consumptie. Drinkwater moet per vrachtwagen worden aangevoerd voor het Beaver Lake-reservaat. Kanker en luchtwegaandoeningen zijn wijdverbreid.

John Vaillant , auteur van “ Fire Weather: On the Front Lines of a Burning World ”, beschrijft het teerzandlandschap:

…kilometer na kilometer zwarte en verwoeste aarde vol stadionverslindende putten en dode, verkleurde meren bewaakt door vogelverschrikkers in afgedankte regenkleding en bewaakt door vlammende schoorstenen en rokende raffinaderijen, het geheel aaneengeregen door printplaatdoolhoven van onverharde wegen en leidingen, bewaakt door machines ter grootte van een gebouw die, hoe enorm ze ook zijn, in het niet vallen bij de woestenijen die ze hebben gecreëerd.

De afvalvijvers alleen al beslaan ruim honderd vierkante mijl en bevatten meer dan een kwart biljoen gallons verontreinigd water en afvalwater van het bitumenopwaarderingsproces. Er is geen plek waar dit giftige slib terecht kan komen, behalve in de grond, of de lucht, of, als een van de enorme aarden dammen het begeeft, in de Athabasca-rivier. Al tientallen jaren zijn de kankercijfers abnormaal hoog in de gemeenschap stroomafwaarts.

De oncontroleerbare vuurstormen en de sneeuwstorm van ronddwarrelende sintels, zo beschrijft hij, zijn wat we zien in Californië, een staat die normaal gesproken in juni, juli en augustus te maken heeft met bosbranden. Buurten branden “tot op hun fundamenten onder een torenhoge pyrocumuluswolk die je normaal gesproken boven uitbarstende vulkanen vindt” en branden genereren “orkaanwinden en bliksem die branden op kilometers afstand aanwakkeren.”

Deze cycloonachtige branden lijken meer op de bombardementen op Hamburg of Dresden tijdens de Tweede Wereldoorlog dan op bosbranden uit het verleden. Ze zijn bijna niet te controleren.

Hier kunt u een interview zien dat ik met Vaillant deed .

“Vuur wil klimmen,” vertelde Vaillan me. “[W]e weten allemaal dat warmte opstijgt. Het stijgt op in de boomtoppen en zuigt wind van onderen aan omdat het voortdurend zuurstof nodig heeft. Dus het vuur, het is handig om het te zien als een ademende entiteit. Het trekt zuurstof van overal om zich heen aan en stijgt op in de architectuur van de bomen en zo ontstaat er dit kolkende schoorsteenachtige effect.

Waar het vuur op een bepaalde manier het gelukkigst, meest energiek, meest charismatisch en dynamisch is, is in de boomtoppen, en dan trekt het wind van beneden aan. Naarmate die warmte opbouwt, terwijl de hele boom betrokken is, heb je deze toenemende hitte en toenemende wind die zich vervolgens opbouwt, zodat het bijna een zichzelf in stand houdende machine wordt. Als je warme, droge en winderige omstandigheden hebt, zullen die vlammen van boomtop naar boomtop springen.”

De hitte laat damp vrij, koolwaterstoffen uit de brandstoffen eromheen, en daarom zien we “explosieve vuurballen en enorme vlammen die uit grote boreale branden komen, omdat dat de oververhitte damp is die opstijgt en vervolgens ontbrandt. Stel je een lege gasfles voor – ook al zit er misschien niet veel vloeistof in, hij zal nog steeds op spectaculaire wijze exploderen. Nou, dat is echt wat de brand in het bos mogelijk maakt, dat al die koolwaterstoffen vrijkomen in deze gaswolk die vervolgens ontbrandt. Dat is wanneer je, met name een boreale brand, op volle toeren ziet. Het wordt een rang 6 genoemd. Het is vergelijkbaar met een orkaan van categorie 5.”

Wanneer huizen en gebouwen erg heet worden, geven ze, net als bomen, koolwaterstoffen af. Vaillant noemt moderne gebouwen “brandbommen”. Ze zitten vol met petrochemicaliën en zijn vaak omhuld met petroleumproducten zoals vinylbekleding en teershingles. Wanneer branden de temperaturen opdrijven tot boven de 1400 graden, verdampen de vinylbekleding, teershingles, lijmen en laminaten in het multiplex.

“Het moderne huis is in feite brandbaarder dan een blokhut of een huis uit de 19e eeuw dat voornamelijk uit hout bestaat, en voornamelijk is ingericht met meubels van katoen of paardenhaar, dingen die we nu als antiek beschouwen,” zei Vaillant. “Maar het moderne huis is eigenlijk op een bepaalde manier een gigantische gasbus en daar denken we niet aan als het 75 graden is. Maar als het 300 graden is vanwege de stralingswarmte die van een vuur afkomt, of 1000 graden vanwege de stralingswarmte die van een boreale bosbrand afkomt, verandert het in iets compleet anders.”

“Wij die nu leven, zijn allemaal opgegroeid in het petroleumtijdperk”, aldus Vaillant. “Het voelt voor ons net zo normaal als mensen die in vliegtuigen en wachtkamers van artsen roken, dat in de jaren 50 normaal vonden. We zijn er helemaal aan gewend, tot het punt dat het voor ons onzichtbaar is. Maar als je er echt bij stilstaat hoe petroleum wordt gemaakt en wat het eigenlijk is, is het letterlijk giftig in elke fase van zijn leven.

Vanaf het moment dat het uit de grond wordt gehaald via het ongelooflijk vervuilende raffinageproces, in onze auto’s terechtkomt en waar het wordt verbrand… Petroleum zal je in elke vorm doden, of het nu als vloeistof is, als een giftige lekkage, als een gas, als een emissie. Het is vreemd om te bedenken dat we onszelf hebben omringd en ervan overtuigd dat deze diep giftige substantie een bondgenoot van ons is en een facilitator van deze prachtige levensstijl die we leven, die nu op meetbare en zichtbare manieren wordt aangetast door diezelfde energiebron.”

We hebben de geconcentreerde energie van 300 miljoen jaar gebundeld en in brand gestoken. We zijn verslaafd aan fossiele brandstoffen. Maar het is een zelfmoordpact. We negeren de grillige weerpatronen en de desintegratie van de planeet, trekken ons terug in onze elektronische hallucinaties en doen alsof het onvermijdelijke niet onvermijdelijk is. Deze enorme cognitieve dissonantie, die ons door de massacultuur wordt gevoed, maakt ons tot de meest zelfbedrogen bevolking in de menselijke geschiedenis. De prijs van deze zelfbedrieging zal massale sterfte zijn. De verwoesting in Californië is de voorbode van de apocalyps.