Spread the love en help Indignatie
Ursula von der Leyen Vraag de meeste Europeanen wat ze van de EU vinden en ze zullen je vertellen dat het meedogenloos saai is. Het zijn allemaal bureaucraten in statementbrillen die toezicht houden op obscure regelgeving over de kromming van komkommers; ondoordringbare gangen in de statige buitenposten van Luxemburg en Straatsburg; en een veelvoud aan raden, commissies, parlementen en rechtbanken — de precieze opdracht van elk is volkomen raadselachtig voor de leek.
Ursula von der Leyen – Toch is deze saaiheid onlosmakelijk verbonden met het doel van de unie als vredesproject. Zoals politiek filosoof Luuk van Middelaar opmerkte in Passage to Europe , werd de EU geacht een “vlucht van de geschiedenis naar de bureaucratie” te vertegenwoordigen — een poging om de “onvoorspelbaarheid en pathos” die de relaties tussen Europese staten lang hadden gekenmerkt, te vervangen door “nuchtere, verweven belangen”.
Oorlogen zouden worden vervangen door consensus, wetgeving en saaie regelgeving; potentieel opruiende politieke en ideologische verdeeldheid zou worden afgezwakt door zwaar technisch jargon en compromis. De resulterende gezichtsloosheid werd belichaamd in een apocriefe vraag die aan Henry Kissinger werd toegeschreven: “Wie moet ik bellen als ik Europa wil bellen?”
Maar alles verandert. De EU wordt minder saai en minder democratisch, en heeft een gezicht gekregen: Europees Commissaris Ursula von der Leyen, die sinds vorige maand een nieuwe termijn van vijf jaar nastreeft.
De “Koningin van Europa” is door critici omschreven als “Napoleontisch”, “dictatoriaal” en “heerszuchtig”, indrukken die zijn versterkt door haar persoonlijke eigenaardigheden en flamboyante, patriciërsachtige houding. Ze is tenslotte de vrouw van Heiko von der Leyen, een telg uit een aristocratische familie die fortuinen maakte met zijde. Ze is ook dressuurruiter en treedt op in paardensportevenementen, haar paardenpassie heeft ze geërfd van haar overleden vader, Ernst Albrecht, een van de eerste ambtenaren van de opkomende EU en een prominente politicus in de Duitse CDU.
Toen Von der Leyens pony in 2022 door een wolf werd doodgebeten, kondigde de Commissie aan dat ze hun beschermingsstatus zou verlagen om afschot mogelijk te maken, tot grote schrik van natuurbeschermers. Ze is een energieke moeder van zeven en slaapt naar verluidt in een bescheiden kamer van 25 vierkante meter op de 13e verdieping van het Berlaymontgebouw van de Commissie. Ook op andere gebieden van haar leven zou ze een ascetische discipline aanhouden, waarbij ze zich onthoudt van zowel alcohol als vlees.
Toch slagen zulke excentriciteiten er niet in de transformaties binnen de EU te vatten sinds ze aan de macht kwam. Haar heerschappij wordt namelijk gedefinieerd door de herdramatisering van de Europese politiek — iets dat zal doorgaan als ze erin slaagt om in juni een nieuwe termijn veilig te stellen, wat ze waarschijnlijk zal doen.
De ambtstermijn van Von der Leyen werd gekenmerkt door een versnelling van wat Perry Anderson “Europese staatsgrepen” noemde — de geleidelijke machtsconcentratie in Brussel. Zelfs de manier waarop ze in 2019 commissaris werd, vertegenwoordigde een breuk met een procedure die was ontworpen om de EU-uitvoerende macht meer democratische legitimiteit te geven.
In 2003 legde een Frans-Duitse overeenkomst de basis voor wat het Spitzenkandidaten (“lead candidate”)-proces zou worden, waarbij de politieke familie met de meeste stemmen bij de verkiezingen voor het Europees Parlement het ambt van commissaris voor haar vooraf gekozen kandidaat veilig zou stellen. Maar in 2019 was Von der Leyen niet de Spitzenkandidat van haar Europese Volkspartij (EVP) — in plaats daarvan werd ze met de hand uitgekozen door EU-leiders Angela Merkel en Emmanuel Macron.
De Spitzenkandidat van de EVP , Manfred Weber, werd gedwarsboomd door Macron, die hem als ongeschikt beschouwde. Von der Leyen was daarentegen al lange tijd een loyalist van Merkel en, zoals Macron opmerkte, sprak ze uitzonderlijk goed Frans. De toenmalige Duitse minister van Defensie stond ook open voor nauwere militaire samenwerking met Frankrijk en had gesproken over de noodzaak om “een leger van Europeanen” te creëren — nog een punt in haar voordeel voor Macron.
Met andere woorden, Von der Leyens opkomst was een stille staatsgreep. Afgezien van de mooie woorden over het verdedigen van de democratie, kwam het neer op wat Anderson omschreef als “de stille regeling van zaken tussen elites in camera , boven de hoofden van een inert volk beneden”. Misschien is Von der Leyen als gevolg daarvan haar oorsprongsverhaal gaan herschrijven, door te beweren dat ze “in 2019 meedeed” — verwijzend naar een campagne die nooit heeft plaatsgevonden. Voor de koningin van Europa zijn zowel de realiteit als de democratie kneedbaar.
Toch betreft Von der Leyens zwaarste revisionisme het buitenlands beleid van de EU. In 2019 identificeerde ze de oprichting van een “geopolitieke commissie” als een van haar belangrijkste prioriteiten als commissaris. De EU, zo beweerde ze, moest een belangrijke “geopolitieke” speler worden “om een betere wereldorde te creëren”. Chaos en crisis vereisten dat ze “leerde de taal van de macht te spreken”. Toen kwamen de dubbele dreigingen van Rusland en een andere Trump-regering, die beide deze doelen een grotere urgentie gaven. Het resultaat is dat Von der Leyens EU geleidelijk wordt omgebouwd voor oorlog.
Twee jaar geleden doorbraken EU-ambtenaren het taboe op de financiering van dodelijke wapens toen ze besloten de levering van dodelijke militaire hulp aan Oekraïne te financieren. Aangezien artikel 41.2 van het Verdrag van de Europese Unie expliciet “uitgaven die voortvloeien uit operaties met militaire of defensie-implicaties” verbiedt , was er enige creativiteit nodig om deze zet te omzeilen. Met dit doel voor ogen mobiliseerde de EU de European Peace Facility (EPF), een verkeerde benaming voor een instrument dat is ontworpen om militaire inzet in het buitenland te financieren. Om het verbod op de financiering van oorlog te omzeilen, is de EPF ontworpen als een “off-budget”-instrument van € 5 miljard.
En de oorlogsroffel stopt daar niet. Dinsdag zal de Commissie een “vergaande” strategie voor de Europese defensie-industrie onthullen , die de defensie-industrie van de EU naar een oorlogsvoet zal verplaatsen, terwijl “de manier waarop het wapens financiert en verkoopt, op zijn kop wordt gezet”. Von der Leyen heeft gezegd dat het ernaar streeft om “onze defensie-industriële capaciteit de komende vijf jaar te turbochargen”, met een focus op gezamenlijke inkoop.
Deze aanpak is gebaseerd op de precedentscheppende gezamenlijke inkoop van Covid-vaccins door de Commissie, een inspanning die nu wordt aangeprezen als een model voor succes, maar nog steeds verstrikt is in grote controverse: Von der Leyens privé-sms-uitwisseling met Pfizer-topman Albert Bourla — waarin de details van de deal van april 2021 voor 1,1 miljard doses van het vaccin werden uitgewerkt — is in het geheim gehouden , waarbij zowel journalisten als de Europese Rekenkamer werden tegengehouden in hun pogingen om toegang te krijgen tot het gesprek. Het volstaat te zeggen dat zo’n precedent niet veel goeds voorspelt voor transparantie in het enorme nieuwe defensie-inkoopproces.
En ook de andere onderdelen niet. De nieuwe strategie zal bijvoorbeeld naar verluidt de opening van een Defence Innovation Office in Kiev en de instelling van een nieuwe rol als defensiecommissaris omvatten. Het is zeer waarschijnlijk dat de nieuwe defensie-tsaar uit Polen of een van de Baltische staten komt; Radosław Sikorski, de huidige minister van Buitenlandse Zaken van Polen, wordt gezien als de topkandidaat.
Als dit gebeurt, zullen we het zwaartepunt van Europa naar het oosten zien verschuiven, waarbij de meer agressieve retoriek en het beleid van wat George W. Bush ooit “het nieuwe Europa” noemde, dat van “het oude Europa” inhalen. Ook op andere manieren zou de nieuwe defensiestrategie van de Commissie de EU Amerikaanser maken: een voorgestelde maatregel kopieert het Amerikaanse Foreign Military Sales-programma, het programma waarmee Washington rechtstreeks contracten met buitenlandse hoofdsteden kan sluiten, waardoor de wapenverkoop wordt gestroomlijnd.
Elders probeert Von der Leyen ook haar “geopolitieke commissie” te versterken door het slapende uitbreidingsproces van de EU nieuw leven in te blazen. Dat beweert ze tenminste. De Russische invasie van Oekraïne, die sinds Kroatië in 2013 toetrad tot het blok, feitelijk dood is, zou het weer tot leven hebben gewekt. In juni 2022 breidde de EU de kandidaatstatus uit naar Oekraïne en Moldavië, waarbij Von der Leyen zich sterk maakte voor deze stap: pas geleden zei ze dat ze “aan onze eigen hervormingen werkte om ons voor te bereiden op een Unie van meer dan 30 lidstaten”.
Er werd natuurlijk niet vermeld dat toetreding notoir lang en moeizaam is: Servië is al 12 jaar kandidaat-lidstaat en Montenegro 14 jaar. Ondertussen kreeg Turkije eind vorige eeuw officieel de status van kandidaat-lidstaat. Maar Von der Leyen denkt dat ze weet hoe ze het moet laten werken. En natuurlijk zou het betekenen dat er meer taboes doorbroken zouden moeten worden.
Critici van de uitbreiding vrezen dat de nieuwe lidstaten uit Oost-Europa hun vetorecht zouden kunnen gebruiken bij de besluitvorming over het buitenlands beleid, waardoor de unie zou verlammen en de samenhang zou eroderen. Von der Leyen dringt er daarom op aan om de unanimiteit bij de besluitvorming over het buitenlands beleid af te schaffen, waardoor “gekwalificeerde meerderheidsstemming” in de plaats zou komen — een zet waarvan tegenstanders beweren dat het de nationale soevereiniteit zal ondermijnen en de lidstaten hun gekoesterde vetorecht zal ontnemen.
Maar zelfs als Von der Leyen haar zin krijgt, wat ook het onverzettelijke Hongarije zou ondermijnen, is het onwaarschijnlijk dat dit een snelle weg naar lidmaatschap voor Oekraïne betekent. Als gevolg hiervan hebben EU-insiders haar hernieuwde uitbreidingspraatje afgedaan als “deugdsignalering”, terwijl anderen erop wijzen dat het absorberen van een landbouwgrootmacht als Oekraïne buitengewoon kostbaar zou zijn en het risico loopt meer protesten van boeren op het hele continent uit te lokken.
Polen, waar maandenlang is gedemonstreerd over een overvloed aan goedkoop Oekraïens graan, is momenteel een van de meest uitgesproken voorstanders van het behoud van de unanimiteitsregel in de besluitvorming over het buitenlands en veiligheidsbeleid van de EU. Andere verdedigers van het veto zeggen dat unanimiteit hardere onderhandelingen aanmoedigt en consensus bevordert.
Middelaar is het daarmee eens en merkt op dat “het de psychologische zekerheid is dat je een resolutie kunt blokkeren als je er echt tegen bent, die consensus mogelijk maakt”. Bovendien, zoals Anderson schrijft, “is de alchemie van de Unie om unanimiteit te bereiken door de dreiging van een meerderheid.”
Uiteindelijk lijken een onafhankelijke Europese defensie-industrie en buitenlands beleid misschien verstandig in de huidige geopolitieke context, maar Von der Leyens aanpak is dat niet. Op dit moment doen haar retoriek en acties weinig meer dan het soort muffe neoconservatisme nabootsen dat sommigen in Washington voorstaan. Ze probeert niet haar eigen visie te verwoorden of een echt alternatief te bieden, maar wil eerder het theoretische vacuüm opvullen dat is ontstaan door een terugtrekkende VS met de eigen logica van het verdwijnende imperium.
“Haar retoriek en daden doen weinig meer dan een imitatie van het soort muffe neoconservatisme dat door sommigen in Washington wordt bepleit.”
Maar de gespierde aanpak van defensie dient ook een meer zelfzuchtig politiek doel. Voor de Europese Parlementsverkiezingen van juni probeert Von der Leyen de Europese rechterzijde te versieren. Dit is een afwijking van 2019, toen ze werd gezien als een soort CDU-liberaal. Destijds was ze een voorvechter van genderkwesties, zoals kinderopvang voor werkende moeders, en van groen beleid. In juni zal het echter de populistische rechterzijde zijn die naar verwachting zal floreren.
Het is veelzeggend dat Von der Leyen alleen toenadering zoekt tot een specifiek segment van het Europese Rechts: de fractie die pro-NAVO is. De scheidslijn is hier duidelijk, met Von der Leyen die kritiek levert op de AfD, Marine Le Pen en Geert Wilders van de Identity and Democracy-groep (ID), maar leden van de European Conservatives and Reformists (ECR) omarmt, waartoe ook de Brothers of Italy van Giorgia Meloni en de PiS van Polen behoren. Er is inhoudelijk weinig verschil tussen de twee groepen op enig ander gebied dan de NAVO: de ID is kritisch op de alliantie, terwijl de ECR bestaat uit enkele van haar meest vurige aanhangers.
Voor degenen die nu hard-rechts zijn en de NAVO omarmen, is de invoering van een Atlanticistisch buitenlands beleid zeker zinvol: het biedt een soort zuiverende absolutie en een ticket naar de politieke mainstream. Denk aan de Zweden Democraten en de Finnen (voorheen de Ware Finnen), die nu allebei lid zijn van de ECR. Beide partijen waren ooit tegen het NAVO-lidmaatschap, maar lieten hun verzet de laatste jaren varen toen het duidelijk werd dat de macht in zicht was.
De centrumrechtse coalitie van Zweden vertrouwt op de steun van de Zweden Democraten voor haar meerderheid in het parlement, terwijl de Finnen nu deel uitmaken van de conservatieve regeringscoalitie. In beide gevallen is een voldoende pro-NAVO-standpunt politiek goudstof; alle andere veronderstelde principes en waarden zijn, zo lijkt het, onderhandelbaar.
En cruciaal is dat dit beide kanten op werkt. In de afgelopen maanden, toen de twee het gezellig kregen, heeft Von der Leyen Meloni’s harde standpunt over immigratie omarmd: vorig jaar reisden de twee naar Tunesië om een overeenkomst te bereiken over het beperken van migrantenvertrek en bezochten ze samen het opvangcentrum voor migranten op Lampedusa. Beide reizen belichaamden een verschuiving in het hart van de EU — dat, terwijl delen van het populistische rechts zich op het gebied van buitenlands beleid meer op het mainstream richten, het centrum op de meeste andere gebieden, met name migratie, naar rechts afglijdt.
Net als Von der Leyen is de EU als geheel een schepsel van ideologische plasticiteit, dat voortdurend ontwikkelingen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan weerspiegelt. In de VS, een land dat zich schrap zet voor zijn eigen verkiezingen, steunen veel van de liberalen die ooit “ kinderen in kooien ” afkeurden als bewijs van Trumps fascisme, nu bipartizane voorstellen om de grensbeveiliging te versterken in ruil voor voortdurende militaire hulp aan Oekraïne.
minder saaie EU lijkt dus een meer Amerikaanse EU te zijn, geregeerd door een heerszuchtige koningin die haar aanwijzingen uit Washington haalt. In haar streven naar een blok dat “heeft geleerd de taal van de macht te spreken”, loopt Von der Leyen het risico een bureaucratisch vredesproject langzaam te veranderen in een gevangene van zijn eigen militarisme.
