Spread the love en help Indignatie
De Amerikaanse president-elect Trump heeft tijdens zijn campagne beloftes gedaan en bereidt zich nu voor om de tegenovergestelde beloftes in de praktijk te brengen.
Blijkbaar zijn de voor de hand liggende zaken in 2024 nog steeds in het nieuws. Zoals bijvoorbeeld het feit dat de Amerikaanse president-elect Trump dingen beloofde tijdens de campagne en zich nu voorbereidt om tegengestelde dingen te implementeren.
Blijkbaar begrijpt de gemiddelde burger niet, of wil hij niet begrijpen, dat de Amerikaanse democratie (en daarbuiten) een gigantische grap is. En blijkbaar is de grote verandering nog ver weg.
Alles volgens plan
Het probleem zijn niet de presidentskandidaten; het probleem is het Amerikaanse systeem zelf. We hebben dit al eerder geschreven en het is de moeite waard om het te herhalen door het samen te vatten:
- de crisis van de zogenaamde “op regels gebaseerde orde” waarmee de VS bijna een eeuw lang hun hegemonie hebben gevestigd, is een delicate en moeilijke crisis om op te lossen, maar zal onvermijdelijk tot een conclusie leiden.
- Republikein of Democraat, de Amerikaanse heersende klasse bestaat uit zionisten met een messiaanse razernij en een onstuitbare drang naar vernietiging, controle en uitroeiing.
- De Amerikaanse economie is gebaseerd op het meest extreme neoliberalisme. Om zichzelf in leven te houden, moet de economie overal crises en oorlogen veroorzaken. Anders stort de economie onherroepelijk in.
- De historische strijd tussen de zeemacht en het hartland verandert niet op basis van de voor- en achternaam van de politicus die in het Witte Huis zit. Deze kan alleen veranderen door een noologische (= een model van beschaving, van de geest van dat volk) verandering, en die kan alleen van binnenuit het Amerikaanse volk tot stand komen, niet van buitenaf.
Trump of Harris, het probleem van de Verenigde Staten blijft hetzelfde: de Verenigde Staten zelf, haar conformatie, de basis waarmee ze is geboren. Dit is het probleem van de Verenigde Staten. Om de situatie in Amerika te veranderen, moet Amerika veranderen en stoppen met wat het tot nu toe is geweest. Het heeft een radicale verandering van binnenuit nodig.
Deze verandering heeft te maken met de Amerikaanse identiteit, geschiedenis, tradities, culturen en de noodzakelijke diepe en radicale reflectie op hoe en waarom de Verenigde Staten van Amerika tot stand kwamen. Zonder deze collectieve therapeutische fase is er geen ontsnapping mogelijk.
Het is duidelijk dat zo’n proces moeilijk is, omdat de existentiële en antropologische dimensies tot in de kern zijn afgeslacht, cultuur is vervangen door goedkope, meeneemconsumentenproducten en waarden een vintage element zijn geworden van een verleden dat niet eens zo fascinerend is omdat het vermoeiend en saai is. Toch moeten we ergens opnieuw beginnen.
Geen omkering van de klassieke geopolitiek, maar de vervulling ervan door een geografische en noologische variatie in de geschiedenis.
Is Trump klaar voor verandering? En belangrijker nog, wil hij veranderen?
Trumps overwinning lijkt in meerdere opzichten op een bluf in het pokerspel genaamd “Amerikaanse verkiezingen”. Of toch niet?
Het neoconfront had deze keer geen problemen. Een gemakkelijke overwinning, zonder wendingen, aanvallen, doden, messiaanse wederopstandingen, revoluties of burgeroorlogen, niets cinematografisch boeiends. Het is bijna jammer dat de procedure soepel verliep. De (weinige) veteranen van Q wachten al jaren op hun blonde, gepofte Christus om de wereld te redden van het communisme, maar elke vier jaar moeten ze de benoeming uitstellen.
Tussen een vriendelijk gesprek met Joe Biden waarin ze spraken over een “soepele overgang naar het Witte Huis” en een paar posts op X, het favoriete platform van alle westerse politiek, verbijsterde de Tycoon de hele wereld door te doen wat politici het beste kunnen: precies het tegenovergestelde doen van wat ze tijdens de verkiezingscampagne beloofden. Hoe? Door het meest zionistische regeringsteam in de recente Amerikaanse geschiedenis te promoten.
Op de met sterren bezaaide pole position hebben we alleen de besten: Brian Hook, Mike Waltz, Lee Zeldin, Marco Rubio, Kristi Noem, Richard Grenell, Elise Stefanik, Tulsi Gabbard en natuurlijk JD Vence. Allemaal ijzersterke zionisten, loyalisten aan het Derde Tempel-project, waarvan Trump de grote promotor is geweest sinds voor zijn eerste presidentiële termijn.
Over welke verandering hadden we het?
Trump heeft talloze proclamaties gedaan tijdens de campagne, gericht op het stabiliseren van de Amerikaanse buitenlandse betrekkingen, waarbij hij de hete hangijzers van het Midden-Oosten, Oekraïne en China aansneed, maar ook bio-ethische kwesties, met name met betrekking tot de gevechten van de LGBT-bewegingen en natuurlijk de immigratiekwestie en de belastingkwestie. Jammer dat geen van de gekozen kandidaten geïnteresseerd is in het nakomen van hun verkiezingsbeloften.
Laten we beginnen met Marco “Mark” Rubio: geboren in Cuba, zionist, hij wordt minister van Buitenlandse Zaken. Hij is een ongebreidelde voorstander van de vernietiging van Palestina en Groot-Israël, maar is een tegenstander van directe Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog in Oekraïne, waarbij hij de voorkeur geeft aan het offer van de geografisch dichterbij gelegen en goedkopere horigen van Europa.
Hij is daarentegen een grote vijand van China, zozeer zelfs dat zijn rapport van september 2024, getiteld The World China Made , de beste en meest uitgebreide lezing is van China’s prestaties in de hightechindustrie en de wereldwijde handel die in vele jaren door een tak van de Amerikaanse overheid is gepubliceerd. Utopisten zoals Mike Pompeo, die geloofden (en misschien nog steeds geloven) dat een regimewisseling in China voor de deur staat, kregen geen aanbod van de verkozen president Trump.
Senator Rubio heeft een gedegen begrip van China’s economische macht. Hij is een realist die zijn huiswerk heeft gedaan. En dat is het juiste startpunt voor het Amerikaanse beleid ten opzichte van China. Sommige commentatoren speculeren dat een havik als Rubio de geloofwaardigheid heeft om een deal te sluiten met China. Zeker, zoals zijn rapport laat zien, beschikt hij over een grote hoeveelheid inlichtingeninformatie en is hij klaar om de confrontatie aan te gaan met de “rode vijand.”
Richard Grenell is een voormalige Amerikaanse ambassadeur in Duitsland, een belangrijk land voor de Amerikaanse controle in Europa sinds 1945: door Duitsland cultureel en politiek te vernietigen, door eerst zijn industriële structuur en vervolgens zijn munteenheid te onderwerpen, zorgden de Amerikanen voor een terugslag in hun voordeel. Grenell kent de kolonie Europa goed genoeg om te weten dat de oorlog in Oekraïne tot op zekere hoogte comfortabel is, dus het past de VS om zich eruit terug te trekken, en de Europeanen het probleem te laten oplossen.
In 2019, toen hij als diplomaat diende, bedreigde hij Europese bedrijven die deelnamen aan het Nord Stream 2-project, een feit dat hem uitzetting als persona non grata uit Duitsland kostte. Kort daarna won hij de troostprijs met de titel “National Intelligence Directorate of the United States of America.” En toevallig is hij als langdurig Republikein ook anti-Chinees.
De laatste functie wordt nu bekleed door Tulsi Gabbard, een inwoner van Samoa die de politiek inging als Dem, maar een criticus van Joe Biden en directeur van Amerika’s 17 inlichtingendiensten. Een carrièremilitair, abortusarts, voorbeeldige etnische en culturele mix van populair Amerika, promotor van “gendercorrecte” hervorming van de strijdkrachten, gezworen vijand van de As van het Verzet, stemde in 2019 om Trump af te zetten en werd door Hillary Clinton beschuldigd van samenspanning met Rusland.
Ze zal aanblijven als hoofd van de Amerikaanse inlichtingendienst, in een administratieve continuïteit die een zorgvuldige verdeling van de machtsbalans binnen het nieuwe presidentiële kabinet vertegenwoordigt.
Dan is er Michael Waltz, die als nationaal veiligheidsadviseur voor zijn tweede regering aantreedt. Met 26 jaar dienst in Special Forces met missies in het Midden-Oosten en Afrika en daarna in het Pentagon, was hij een van de initiatiefnemers van acties tegen de Axis Resistance en een fervent voorstander van de Amerikaanse interventie in Israël.
In dezelfde lijn ligt Biran Hook, een weinig bekende maar beslist belangrijke figuur in de zionistische politieke vergelijking. Hij is opgeleid bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, een politieke leerling van Mike Pompeo, is speciaal vertegenwoordiger van de VS voor Iran, was in de eerste Trump-regering directeur van beleidsvorming en was de beste pleitbezorger van de Abrahamitische akkoorden, waarbij hij de inlichtingendiensten van Israël en de VAE tegen Iran coördineerde.
Hij zal goed overweg kunnen met Lee Zeldin, kleinzoon van hervormingsrabbijnen en getrouwd in een mormoonse familie, die voordat hij milieuactivist werd bij de EPA een senior militair inlichtingenofficier was in Irak, een van de eersten die zich verheugde over de bomaanslag op de Iraanse generaal Qassem Soleimani in 2020 onder de regering van Trump. Hij wordt minister van milieu.
Laten we Pete Hegseth niet vergeten – een man van wie we nog veel zullen horen – havik van Iran, aangesteld om het Pentagon te leiden. Een interessante carrière, want hij is een Fox News-presentator en een oorlogsveteraan geweest. Een meester in infowarfare, hoewel hij in Amerika wordt bekritiseerd vanwege zijn “onvoldoende” militaire carrière. Minister van Defensie zijn, daarentegen, betekent niet
John Ratcliffe, een andere felle zionistische, rechtse Tea Party-man, gaat naar de Central Intelligence Agency. Hij is al de directeur van inlichtingen van het land in het tweejarig tijdvak 2020-2021, het tijdvak van de overgang tussen Trump en Biden. Hij zal de eerste persoon zijn die tegelijkertijd CIA-directeur en directeur van nationale inlichtingen is. Hij staat bekend als voorstander van de theorie van Russische inmenging in de verkiezingen van 2016, een voorstander van sancties in het Midden-Oosten en een grote tegenstander van China. Stel je eens voor wat hij bij de CIA gaat doen. Weinig macht in de handen van één man.
Ook aan “roze quota’s” is geen gebrek. De eerste opvallende is Kristi Noem, gouverneur van Dakota, die minister van Binnenlandse Veiligheid wordt, bekend als “de machtigste stagiaire op Capital Hill”, die al heeft beloofd de wetten tegen antisemitisme te verscherpen .
Ze wordt vergezeld door Elise Stefanik, die vertegenwoordiger zal zijn bij de VN. Een ogenschijnlijk onvoorbereide vrouw, een lid van het Huis van Afgevaardigden van New York die veel stemmen in de katholieke wereld beheert. Er staat zelfs een interessante notitie op haar cv: ze was persoonlijk assistent van zionist Joshua Bolten, een van Amerika’s machtigste mannen, eerst CIA-agent, toen stafchef van het Witte Huis en vervolgens uitvoerend directeur van Goldam Sachs in Londen.
Laten we twee grote namen toevoegen: de eerste is Vivek Ramaswamy, de in India geboren ondernemer en politicus die actief is in de farmaceutische industrie en lid is van Yale’s zionistische denktank Shabtai, de meest exclusieve Joodse club van de universiteit. Ramaswamy is een echte “meester” van de farmaceutische wereld, een echte tegenstelling tot de aangekondigde gevechten tegen Big Pharma. De andere prominente naam is Elon Musk, maar we zullen nog een artikel aan hem wijden.
Het is nog niet duidelijk wie naar de Treasury gaat. Kandidaten zijn onder andere Robert Lighthizer, Trumps man, programmeur van de handelsoorlog tegen China, een echte expert op het gebied van wereldwijde markten; Howard Lutnick, succesvolle zionistische miljardair, Trumps campagnefondsenwerver; Linda McMahon, neocon katholiek, directeur van WWF (World Wrestling Federation) en voormalig directeur van de Enterprise Agency; en Scott Bessent, een zionist die opgroeide in Soros Fund Management en nu een zetel heeft in de raad van bestuur van Rockfeller.
Dus, niets nieuws. Een zionistische entourage, zoals alle voorgaande, om hetzelfde plan voort te zetten. Make America Great Again , was dat niet het motto? Lijkt meer een plan om de glorie van Israël te herbouwen.
Gevolgen van de nieuwe Amerikaanse regering voor de internationale context
Laten we nu eens kijken naar de situatie op internationaal niveau.
De Verenigde Staten van Amerika krijgen een Republikeinse regering met een zionistische en anti-Chinese meerderheid. Niets nieuws onder de zon. De grootste uitdaging voor Trump betreft het nationale belang. De VS moet haar identiteit herwinnen en zichzelf opnieuw bevestigen als een wereldmacht, terwijl ze haar hegemonie beschermt. De “regering van de sterkste” is misschien wel hiervoor gekozen. De internationale belangen die verbonden zijn aan het permanente succes van de VS zijn te talrijk en financieel bindend.
De op regels gebaseerde internationale orde moet worden hersteld of in ieder geval gedeeltelijk worden gehandhaafd. De binnenlandse sociale crisis in de VS moet worden opgelost en historisch gezien is er niets beter voor Amerikanen dan een oorlog, een oorlog die media-aansprekend is, ideologisch stimulerend en veel brandstof levert aan de federale industrie.
Voor de regering van Trump zijn de drie belangrijkste fronten – Oekraïne, het Midden-Oosten en Palestina – het electorale risico wellicht waard.
De oorlog in Oekraïne is delegeerbaar aan Europa, dat zich er al lang voor het begin van de Speciale Militaire Operatie op heeft voorbereid. De toetreding van Oekraïne tot de NAVO is niet essentieel, omdat het strategisch niet handig is: waarom zouden we Europese landen moeten betrekken bij Art. 5 van het Verdrag, als ze er al bij betrokken zijn op grond van daadwerkelijke onderdanigheid, die militair, economisch en politiek is? Men kan het conflict op een alternatieve manier voortzetten.
De Europese landen zullen zich in ieder geval niet laten schaden tot het punt van zelfvernietiging, dus zullen ze vroeg of laat reageren, wat er ook voor nodig is. De huidige heersende klassen zijn getraind voor precies deze massale oorlogszelfmoord. Of het nu gaat om een hybride onderhouden conflict met lage intensiteit of een terugkeer naar conventionele oorlogsvoering met grenzen en loopgraven, directe betrokkenheid is voor de VS noch tactisch noodzakelijk noch strategisch opportuun. Rusland is klaar voor dit scenario en bereidt zijn troepen consequent voor.
Het conflict tussen Israël en Palestina is, nogmaals, een eschatologische kwestie. Voor Amerikaanse neocons is het een kwestie van leven en dood, ja zelfs van “eeuwig leven”. Het messianisme dat inherent is aan de Amerikaanse wereld, dat precies de Joods-zionistische wereld volgt, is hetzelfde dat Israël als staat het leven schonk door Palestina te bezetten. De strijd om de Derde Tempel is een te belangrijk project voor Amerikaanse elites.
Wereldwijde overheersing komt tot stand door de verovering en het behoud van deze subtiele machtsorden, waarmee de Amerikaanse cultuur op alle niveaus is doordrenkt. De VS is bereid om massaal in te grijpen en heeft daar groot belang bij, omdat Israëls kernenergie en zijn wapenproductiecapaciteit nauwelijks vergelijkbaar zijn met die van andere staten in de wereld. De vernietiging van Israël en de terugkeer van het vrije Palestina, van de rivieroevers tot aan de zee, wordt niet overwogen in de Amerikaanse futurologie.
China is een heel ander verhaal. De VS speelt op dat front misschien wel het laatste sprankje internationale geloofwaardigheid voor haar partners. Het tegenwicht bieden aan de economische – en politieke – macht van de Volksrepubliek China is cruciaal voor het voortbestaan van de Amerikaanse productieve en commerciële structuur. Het neoliberale systeem voorziet in een eindeloze strijd van de markten tot de dood, en daarom kan een Pax Mercatorum zelfs theoretisch niet worden geaccepteerd.
China bedreigt de controle over de Stille Oceaan en de Amerikaanse lucht- en ruimtevaartcontrole. Geen van beide opties is acceptabel voor de Amerikaanse militaire doctrine. Het is niet essentieel om te weten dat de oorlog gewonnen zal worden; wat er voor de VS toe doet, is de oorlog beginnen, en wat er daarna gebeurt, is bluffen met de pokerhand. Jammer dat de Chinezen, net als de Russen, gewend zijn aan heel andere, meer strategische, doordachte en gearticuleerde bordspellen. Het kan ze werkelijk niets schelen wat een dronken Yankee met een cowboyhoed op tafel gooit.
Als we een positief scenario proberen te overdenken, moeten we erkennen dat de dageraad van het nieuwe Amerikaanse Heartland waarschijnlijk via deze “nieuwe fase van oude dingen” komt. Er zijn enkele Europese en oostelijke analisten en experts die Trumps overwinning toejuichen en beweren dat het een overwinning zou zijn op het globalisme en de macht van elites.
Hoewel sommige politieke communicatie binnen de infowarfare-strategie, zoals van Rusland naar de Amerikaanse en Europese werelden, begrijpelijk en legitiem is, is het evenzeer waar dat dergelijke beweringen van vreugde niet door bewijs worden ondersteund. Integendeel, het scenario dat voor ons ligt met het regeringsteam is allesbehalve “anti-globalistisch”. We kijken naar een gekwalificeerde selectie van ervaren, getrainde globalisten die klaar staan om te handelen in naam van de “vrije wereld”. Ze zijn simpelweg geen Democraten, maar Republikeinen; dat is misschien het enige verschil.
Ideologische revolutie staat ver af van Trumps plannen. In alle eerlijkheid en billijkheid geven we onszelf de tijd en ruimte om te zien wat de nieuwe regering van Lady USA gaat doen, maar één ding is zeker: Make America Great Again is geen motto dat kan worden uitgevoerd zoals in het verleden. Amerika kan Amerika weer groot maken door die innerlijke revolutie uit te voeren die het er op een dag toe zal brengen de andere polen van de multipolaire wereld met respect en ernst te confronteren. Anders zal het lot van dit rijk dat van elk rijk in de geschiedenis zijn: de ondergang.
