Spread the love en help Indignatie
Naar aanleiding van de moord op Brian Thompson, CEO van UnitedHealthcare, en de arrestatie van de vermeende schutter Luigi Magione, schreef ik ( FAIR.org , 11-12-24 ) over de manier waarop Murdoch-media zoals de Wall Street Journal en de New York Post , maar ook de redactieraad van Jeff Bezos bij de Washington Post , niet alleen de brede steun voor Mangione bekritiseerden, maar ook terugvochten tegen legitieme kritiek op de ziektekostenverzekeringsindustrie.
De New York Times is nu in volledige paniekmodus vanwege de wijdverbreide woede tegen de ziektekostenverzekeringsindustrie die de Brian Thompson moordpartij aan het licht heeft gebracht ( CNN , 6-12-24 ; PBS , 7-12-24 ; Reuters , 9-12-24 ).
‘Arbeidersklasseheld’
Times -columnist Bret Stephens ( 12/12/24 ) schreef dat omdat Brian Thompson uit een klein stadje kwam, terwijl Mangione uit een bevoorrechte achtergrond kwam, het in feite de vermoorde CEO was die de echte “held van de arbeidersklasse” was. Dit laat zien dat Stephens klasse niet begrijpt als een machtsverhouding, waarin mensen als Thompson economische macht hebben, ongeacht hun culturele achtergrond.
(Zoals muziekcriticus Kurt Gottschalk opmerkte, laat het ook zien dat Stephens het lied van John Lennon waaruit hij citeert niet begrijpt, waarvan de tekst de aspirant-held uit de arbeidersklasse adviseert: “There’s room at the top they are telling you still/But first you must learn how to smile as you kill/If you want to be like the folks on the hill.”)
Stephens zei dat het idee dat ziektekostenverzekeringsmaatschappijen “een uniek kwaad in het Amerikaanse leven vertegenwoordigen, losstaat van de ervaring van de meeste van hun klanten.” Het eerder genoemde FAIR-artikel bevat veel bewijs dat Stephens’ zwakke bewering tegenspreekt dat Amerikanen prima tevreden zijn met de status quo, en merkt op dat medische faillissementen exploderen, dat peilingen een groeiende ontevredenheid met het Amerikaanse zorgstelsel laten zien en dat onderzoeken aantonen dat het Amerikaanse systeem achterloopt op dat van vergelijkbare landen.
Maar het beste bewijs dat veel klanten ontevreden zijn met het ziektekostenstelsel is dat zovelen van hen de moord op een CEO van een ziektekostenverzekering volkomen begrijpelijk vonden.
Stephens, een van de rechtse columnisten van de Times , heeft ( 28-2-20 ) gezegd dat de socialistische senator Bernie Sanders uit Vermont , een van de bekendste wetgevers die Medicare-for-All steunt, hem “bang maakt”, omdat hij “nu de oude man is die dwangmatig tekeergaat tegen ‘de miljardairsklasse’ en de ziektekostenverzekeringsindustrie wil nationaliseren.” Stephens ( 31-1-20 ) klaagde dat voor Sanders’ aanhangers “gewone beleefdheid geen deugd is,” maar eerder een “list waarmee degenen met macht degenen zonder macht manipuleren en marginaliseren”; als dat zo is, leveren ze een behoorlijk goede kritiek op de manier waarop Stephens zelf “beleefdheid” inzet om afwijkende meningen het zwijgen op te leggen.
‘Op de tenen richting rechtvaardiging van moord’
Een andere rechtse columnist van de Times , Ross Douthat ( 13-12-24 ), ging specifiek in op de “duidelijk illiberale verwaandheid dat moord verkeerd is, maar dat het publieke enthousiasme voor de moord op een leidinggevende in een betreurenswaardige sector de begrijpelijke woede weerspiegelt van mensen die te ver zijn gedreven” — een standpunt waarvan hij volhield dat het “lijkt op de tenen te lopen in de richting van het rechtvaardigen van moord, zelfs als je volhoudt dat je geweld ontkent.”
Hij verwierp het “idee dat het Amerikaanse model van particuliere verzekeringen uniek slecht is en betrokken is bij daden van sociaal geweld omdat het mensen te veel behandeling ontzegt,” en beweerde dat alle verzekeringssystemen, openbaar of privé, zorg rantsoeneren.
Maar zoals ik in het eerdere FAIR-artikel opmerkte, ontdekte het Commonwealth Fund ( NBC , 19-09-24 ) dat het Amerikaanse systeem zich inderdaad onderscheidt van andere vergelijkbare landen, en dat het “de slechtste presteert onder de 10 ontwikkelde landen op cruciale gebieden van de gezondheidszorg.” De gebieden waarop de VS tekortschiet, zijn onder meer “het voorkomen van sterfgevallen, toegang (vooral vanwege de hoge kosten) en het garanderen van kwaliteitsbehandeling voor iedereen.” De rest van de wereld doet het op deze punten beter dan wij, in tegenstelling tot Douthat.
Amerikanen zien hoe de systemen in de rest van de wereld functioneren en weten dat de Verenigde Staten een beter zorgstelsel zou kunnen hebben, maar dat leiders van bedrijven en overheden dat eenvoudigweg niet willen.
‘We lieten ons manipuleren door een moordenaar’
Terwijl mensen hun horrorverhalen over geweigerde behandelingen en oplopende rekeningen voor hun ziektekostenverzekering deelden om de woede-uitbarsting van de schutter te begrijpen, wees bio-ethicus Travis Rieder ( New York Times , 13-12-24 ) met zijn vinger naar de massa alsof het luidruchtige kleuters waren:
De veronderstelde motieven die aan de schutter worden toegeschreven, zijn misschien wel begrijpelijk. Maar niet alles wat begrijpelijk is, is te rechtvaardigen. Deze tragische situatie zou ons moeten motiveren om de instellingen en structuren te veranderen die zoveel mensen in de steek hebben gelaten. Maar niet om moord een vrijbrief te geven, en al helemaal niet om het te verheerlijken.
De krant produceerde een audio-opinieartikel van politicoloog Robert Pape ( New York Times , 12/12/24 ), die luisteraars aanspoorde om de publieke reactie te zien als onderdeel van “de groeiende normalisering van politiek geweld in Amerika”, in plaats van als onderdeel van de groeiende verontwaardiging over het kapotte zorgsysteem in Amerika.
Hij omzeilde het laatste probleem en vergeleek het simpelweg met de aanval op Pelosis en de twee moordpogingen op Donald Trump, incidenten die geen nationale verontwaardiging tegen een onrechtvaardig beleid of systeem veroorzaakten. “Het is nu verschrikkelijk belangrijk dat nationale politieke leiders op alle niveaus politiek geweld en de moord op de CEO van de gezondheidszorg veroordelen en de uitstorting van steun voor de moord veroordelen”, aldus Pape.
Peter Coy ( 13-12-24 ) was een opiniebijdrager van Times en onderzocht de complexiteit van de winstgevende gezondheidszorg. Hij bood een aantal pleisters op de wond aan, maar vermeed een echte verkenning van een meer sociaaldemocratische benadering van de gezondheidszorg, ondanks de populariteit van door de overheid gefinancierde universele zorg ( Common Dreams , 9-12-24 ). Coy schreef:
Tragisch genoeg was Brian Thompsons schietpartij geen oplossing voor wat dan ook. “De manier waarop we ons door een moordenaar lieten manipuleren om het gesprek te voeren dat hij wilde, is grotesk,” vertelde Michael Cannon, de directeur van gezondheidsbeleidstudies bij het Cato Institute, die een vrijemarktbenadering voorstaat, mij.
Coy, Pape en Rieder bewijzen allemaal lippendienst aan problemen met het zorgstelsel en stellen voor om het via politiek te veranderen, alsof mensen daar niet al tientallen jaren voor vechten. Ze stellen de diagnose dat publieke vieringen van Thompsons dood het resultaat zijn van een zwakte van het publieke karakter, wat betekent dat het antwoord is om mensen eraan te herinneren dat moord verkeerd is.
Een eerlijkere diagnose zou zijn dat de reacties het resultaat zijn van een kapot politiek systeem dat mensen geen echte manier biedt om hun klachten over de gezondheidszorg aan te pakken. Dat zou echter niet betekenen dat we genaaid patiënten moeten uitschelden, maar dat we politieke hervormingen moeten eisen die de gevestigde politieke en zakelijke belangen uitdagen, waar de Times weinig zin in heeft.
‘Om het beter te laten werken’
Maar het meest banale stuk kwam van Andrew Witty ( New York Times , 13-12-24 ), de CEO van UnitedHealth Group, het moederbedrijf van Thompsons divisie, die zei, zonder details te geven en zonder een echte agenda voor verandering:
We weten dat het zorgstelsel niet zo goed werkt als het zou moeten, en we begrijpen de frustraties van mensen erover. Niemand zou een systeem ontwerpen zoals het onze. En niemand heeft dat gedaan. Het is een lappendeken die in de loop van decennia is opgebouwd. Onze missie is om het beter te laten werken. We zijn bereid om samen te werken met iedereen, zoals we altijd hebben gedaan – zorgverleners, werkgevers, patiënten, farmaceutische bedrijven, overheden en anderen – om manieren te vinden om hoogwaardige zorg te leveren en kosten te verlagen.
Hoewel dit stuk bijna niets anders bood dan PR voor een bedrijf dat wanhopig behoefte had aan positieve spin, hielp de plaatsing ervan op de opiniepagina van de Times wel om te laten zien waarom de schutter in dit geval zoveel sympathie kreeg. Mensen als Witty, met toegang tot goedbetaalde crisismanagementconsultants, kunnen hun gepolijste boodschap laten zien in de hoogste regionen van de Amerikaanse media.
Met al deze stukken op de opiniepagina die het publiek bekritiseren omdat ze hun woede uiten tegen leidinggevenden als Brian Thompson, is er geen stem van iemand op de opiniepagina’s die uitlegt waarom ze deelnemen aan deze nationale solidariteitsbeweging tegen verzekeringswinstbejag.
Dat is een veelzeggende omissie, want die verhalen hadden makkelijk verteld kunnen worden, vooral nu er meer nieuws opduikt over de afschuwelijkheid van deze verzekerings-Goliath. Artsen uit Minnesota hebben UnitedHealthcare aangeklaagd, omdat ze beweren dat het “opzettelijk het patroon van ‘weigeren, vertragen en onderbetalen’ volgt”, wat resulteerde in meer dan $ 900.000 aan onbetaalde onafhankelijke geschillenbeslechting ( KMSP , 12/12/24 ).
ProPublica ( 12/13/24 ) onderzocht hoe het bedrijf de behandeling van autistische kinderen beperkt. Eerder dit jaar kondigde de procureur-generaal van New York aan dat het bedrijf gedwongen was om “een boete van $ 1 miljoen te betalen voor het niet verstrekken van anticonceptiedekking, een schending van de wet van de staat New York” ( Gothamist , 6/20/24 ). Democraten in de Senaat beschuldigden het bedrijf ervan “claims van een groeiend aantal patiënten te weigeren terwijl het probeerde kunstmatige intelligentie te gebruiken om het proces te automatiseren”, een soort kapitalistische nachtmerrie met een sciencefiction-tintje ( Fox Business , 12/6/24 ).
De kankerpatiënt die levensreddende behandeling wordt onthouden, of de moeder die maaltijden mist en twee banen heeft om de medicijnen van haar kind te kunnen betalen, hebben geen PR-teams zoals Witty die heeft om de Times te bereiken . Daarom uiten mensen nu zoveel vitriool.
