Het behandelen van ernstige psychische stoornissen en het bestrijden van criminaliteit zijn verschillende overheidstaken. Maar de realiteit is dat een Democraat die stemt om winkeldiefstal aan te pakken waarschijnlijk ook een meer paternalistische wending in de geestelijke gezondheidszorg zal steunen. Paternalisme hoeft niet de terugkeer van het asielbevel te betekenen, en zal dat vrijwel zeker ook niet betekenen. Iedere westerse natie heeft zijn geesteszieken gedeïnstitutionaliseerd, en geen enkele heeft vroegere asielsystemen teruggebracht.
Op de gemeenschap gebaseerde geestelijke gezondheidszorg zal centraal blijven staan, maar binnen dat systeem moet een robuustere voorraad psychiatrische bedden aanwezig zijn dan momenteel beschikbaar is voor ernstig geesteszieke Amerikanen. En veel vormen van paternalisme houden op bij ziekenhuisopname, zoals programma’s die poliklinische behandelprogramma’s verplicht stellen, zoals rechtbanken voor geestelijke gezondheidszorg en de Kendra-wet uit New York, die rechters de macht geeft om mensen te bevelen zorg te ontvangen.
In Amerika was tweeledige beleidsvorming gebruikelijker. Het kreeg vijftien jaar geleden een fatale klap van de Democraten ze hebben de traditionele wetgevende normen terzijde geschoven en ObamaCare er doorheen geramd. We zijn de twee voordelen van het oude model vergeten: hervormingen tussen twee partijen bieden dekking aan politici die te maken krijgen met competitieve herverkiezingsraces – en ze zijn duurzamer op de lange termijn. Wanneer de achterbankpartij aan de macht komt, zal zij zich er niet onmiddellijk toe zetten de prestaties van de vorige regering of het Congres ongedaan te maken, omdat hun vingerafdrukken op die prestaties, of op sommige ervan, staan.
De omlijsting is cruciaal. Onbehandelde ernstige psychische aandoeningen worden vaak gezien als een ‘stedelijk’ probleem, op een manier die de kansen op hervormingen op federaal niveau schaadt. New York City speelt een grote rol in deze opvatting vanwege het mediaprofiel en het feit dat bijna iedereen gebruik maakt van het openbaar vervoer, waardoor de bredere bevolking in direct contact komt met de onbeschermde daklozen in al hun onbehandelde scherpte.
In het grootste deel van het land, waar privévervoer de norm is, is de crisis van psychische aandoeningen meer verborgen. Maar het treft rijke families, zoals die van Sam Altmanevenals de armen, en die op het Amerikaanse platteland, waar huisvesting misschien goedkoper is, maar psychiaters en andere specialisten praktisch onbestaande zijn.
Gezinnen vormen een groep voor wie de geestelijke gezondheidscrisis helemaal niet verborgen is. Het op de gemeenschap gebaseerde systeem is in veel opzichten in werkelijkheid een op gezinnen gebaseerd systeem. De overheid kent toezichthoudende functies toe aan gezinnen die decennia geleden werden vervuld door massale asielprogramma’s.
