Spread the love en help Indignatie
De nieuwe president Donald Trump zal waarschijnlijk zowel het einde van de Amerikaanse Republiek als het einde van het Amerikaanse Rijk inluiden.
Trump – Augustus liquideerde de Romeinse Republiek een generatie voor Christus door een beroep te doen op religie, zichzelf te presenteren als Apollo’s favoriet, de senaat onder zijn gezag te plaatsen en de eerste Romeinse keizer te worden. Hij promootte geboortecijfers van de hogere klasse, traditionalistisch moralisme en patriottische literatuur, zoals Vergilius’ opdracht Aeneis , een klassieker van politieke propaganda gebaseerd op niet-bestaande feiten over de vroegere grootsheid van Rome.
Augustus profiteerde van de sociale instabiliteit van het moment met een charismatische, demagogische en strategische toespraak over het opnieuw groot maken van Rome onder het symbool van de Gouden Adelaar. Een half millennium later was Augustulus de laatste keizer van het West-Romeinse Rijk, verslagen door de Germaanse barbaren.
Het Amerikaanse Rijk, het machtigste in de menselijke geschiedenis, is waarschijnlijk ook het kortste. Het heeft die titel een tiende van de tijd van het Romeinse Rijk in Europa en een honderdste van de tijd van het Oostelijke Rijk gehad.
Het probleem is niet de democratie, maar een substituut daarvoor: de kaping van een heel land en de wereld door de Angelsaksische techno-financiële oligarchie.
China zal op zijn beurt een einde maken aan die zeldzame historische uitzondering die de “Eeuw van Vernedering” wordt genoemd en opnieuw de grootste economische macht worden, zoals het dat al millennia is. We hopen dat wat China in die honderd jaar heeft geleerd, het niet zal veranderen in een Franco-Angelsaksisch type rijk en dat het zijn oudste traditie zal voortzetten om volkeren aan de andere kant van de planeet niet te onderwerpen.
De Amerikaanse president Donald Trump zal waarschijnlijk Augustus en Augustulus tegelijk zijn. We zouden kunnen wensen dat de vervanging van hegemonieën niet zou voldoen aan de gewelddadige Thucydides-val, zoals de vervanging van Groot-Brittannië door de Verenigde Staten dat niet deed, maar in dat geval was er sprake van een strategische continuïteit van het Angelsaksische kapitalisme. Hegemonie ging van de ene bondgenoot naar de andere.
Nu zijn de verschillen substantieel en bovenal belooft de Angelsaksische obsessie om geen enkele wereldwijde concurrentie toe te staan ons een groter conflict. Het noordwesten ziet zich niet alleen geconfronteerd met een nieuw voorbeeld van succes, dat van communistisch China, maar ook met zijn eigen nationale armoede en zijn internationale ineenstorting. Het exporteert niet langer alleen geweld, zoals het historisch heeft gedaan, maar consumeert het op zijn interne markt. Als oplossing beroept het zich op hetzelfde religieuze verhaal als altijd, waarbij elk bewijs van het tegendeel wordt ontkend.
Een van de meest recente preken was om het succes van het Chinese socialisme te rechtvaardigen met het Amerikaanse staatskapitalisme, ook al staan Chinese bedrijven onder de communistische regering, terwijl ze in het Westen erboven staan en ondanks het feit dat de Chinese economie wordt gepland door de regering, niet door bedrijven. China heeft een markteconomie (iets dat het kapitalisme niet heeft uitgevonden maar eerder heeft beperkt), maar het is geen kapitalistisch land. Het is een communistisch land in een nog steeds kapitalistische wereld.
Naast zijn materiële macht maakt Nonoccident zich zorgen over wat het generaties lang heeft bewogen: de noodzaak om voorbeelden van succes te aborteren die niet “het enige mogelijke model” zijn: het corporate kapitalisme. Angelsaksisch succes was niet gebaseerd op kapitalisme, maar op overzees imperialisme. De kapitalistische landen die als koloniale leveranciers dienden voor een fooi, waren kapitalistischer dan de Verenigde Staten.
Nu begint het voorbeeld van het Anglo-kapitalistische succes te verslechteren als gevolg van het verlies van de wereldmacht en de diepe interne tegenstrijdigheden die inherent zijn aan het kapitalisme en op grove wijze aan de oppervlakte komen: bijna 1 miljoen mensen leven op straat in de Verenigde Staten;
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
epidemieën van verslaving en sterfgevallen door overdoses; periodieke bloedbaden; etnische haat om een meedogenloze klassenstrijd te verhullen; studenten die zo in de schulden zitten dat ze contractarbeiders worden; toenemende sociale verschillen; criminaliteit die niet kan worden teruggedrongen;
fascisme in opkomst; en de erkenning, tot een paar jaar geleden ondenkbaar, dat de liberale democratie (het politieke circus van de plutocratie) niet langer werkt; de erkenning (nu van de arme rechterzijde en de rijke kapitalisten) dat democratie niet werkt en nooit heeft gewerkt;
dat de oligarchen Washington hebben meegenomen, nu zonder maskers, om de kaping van wat democratie werd genoemd af te maken en hun schatkist te vermenigvuldigen door te investeren in de oorlogen van het einde van de wereld…
Nu, als aan de ene kant de politiek van het succesvolle voorbeeld (rechts, om het simpel te zeggen) en de verhalen over democratie en vrijheid in een staat van paniek en catharsis van bekentenis zijn geraakt, zijn aan de andere kant (links) sommige taboes en totems voorgoed doorbroken. Bijvoorbeeld, plotseling beginnen miljoenen Amerikanen over voor de hand liggende dingen na te denken, zoals:
- Patriottisme is een andere manier om de waarheid te verdoezelen en rechtvaardigheid te handhaven met blinddoeken.
- Het probleem is niet de democratie, maar een substituut daarvoor: de kaping van een heel land en de wereld door de Angelsaksische techno-financiële oligarchie.
- Het falen van het neoliberale dogma dat particuliere bedrijven het beter en goedkoper doen.
- De ongecontroleerde criminaliteit en corruptie van parallelle regeringen zoals de NSA, de CIA, Wall Street en Silicon Valley.
- De consensusbreuk over de welwillende rol van het Imperium. Vóór de bevestiging van Marco Rubio als minister van Buitenlandse Zaken, terwijl hij geboeid in het Capitool zat, riep een activist wat miljoenen denken: “Rubio is bloeddorstig… hij wil ons alleen maar in een staat van voortdurende oorlog houden; bevrijd Cuba van de sancties die mensen doden. Vrijheid voor Palestina.” Andere ex-strijders werden gearresteerd omdat ze naar voormalig minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken riepen: “We hebben hier geld nodig, niet om kinderen in Gaza te bombarderen.”
- De aankoop van politici, senatoren en vertegenwoordigers door de grootste lobby’s in Washington. In januari 2025 zei senator Bernie Sanders (I-Vt.), verwijzend naar de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en de Israëlische lobby AIPAC : “De meeste Amerikanen willen niet dat we een regering steunen die kinderen doodt, maar als je dat zegt, krijg je te maken met AIPAC en andere miljonairs en verlies je de verkiezingen… Veel senatoren zeggen tegen me: ‘God, wat Netanyahu doet is monsterlijk, maar ik kan niet tegen hem stemmen, want ze gaan mijn politieke carrière verwoesten.’ Ze weten dat als de bedrijven niet tevreden zijn, ze de verkiezingen zullen verliezen…”
Geen van deze kritieken en ideeën is nieuw. Velen van ons schrijven hier al over sinds de jaren negentig. Niet eerder, want we waren nog niet geboren. Wat nieuw is, is dat op hetzelfde moment dat de fascistische politiek van de superrijken de macht grijpt in het Witte Huis, gesteund door een meerderheid van de bevolking die hun producten consumeert, een nieuwe en groeiende minderheid uit de kast is gekomen met een groter bewustzijn van de feitelijke klassenstrijd.
Maandag de 20e heroverde Donald Trump zijn ambt. Zijn grimmige gezicht alleen al zegt veel. Zijn volgelingen zijn niet eens hoopvol. Zoals Jorge Luis Borges zou zeggen, ze zijn niet verenigd door liefde, maar door angst. Zoals de Italiaanse Oriana Fallaci in 2001 schreef, wat we bekritiseerden als het begin van een gevaarlijk tijdperk (“The Slow Suicide of the West” 2002), ze zijn verenigd door “woede en trots.”
We mogen echter niet uit het oog verliezen dat naarmate het nationalistische, fascistische en feodale kapitalistische rechts vordert, de breuk steeds duidelijker wordt. Deze breuk zal, zoals altijd, radicaal naar links omslaan.
