Spread the love en help Indignatie
Trump – Dit is een nog beslissender keerpunt dan 2016.
Toen Donald Trump in 2016 het presidentschap won, had Amerika nog steeds een sprankje geloofwaardige ontkenning. Ja, hij had een geschiedenis van louche zakenrelaties, racistische uitspraken en vermeende seksuele intimidatie. Maar misschien meende hij het niet echt. Misschien was het allemaal maar kleedkamerpraat. Misschien zou hij wel voldoen aan de eisen van het ambt. Misschien zou hij meer op een gewone Republikein lijken, maar dan een stuk ruwer aan de randen.
Deze keer waren er geen excuses. Sinds zijn inauguratie hebben Amerikanen een intiem begrip gekregen van Trump en zijn volgelingen. We waren getuige van de chaos van zijn regering, die hij op een motor van persoonlijke grieven liet draaien. We hebben de degradatie van het publieke debat en de normalisering van flagrante, onberouwvolle leugens meegemaakt. We zagen zijn extremistische rechterlijke benoemingen de moeizaam verworven reproductieve rechten en stemrechten die Amerikanen breed steunen, afpakken.
We hoorden hem verlangen naar de macht van autocraten als Vladimir Poetin, Kim Jong Un en Xi Jinping. We hebben geleden en zijn gestorven omdat Trump degene was die de teugels in handen had toen een pandemie toesloeg.
Er was geen wegkijken toen Trumps bende Amerikaanse vlaggen als speren gebruikte om zich op 6 januari een weg te banen naar het Amerikaanse Capitool. Iedereen was erbij toen hij weigerde toe te geven dat hij de verkiezingen had verloren, toen hij schuldig werd bevonden aan seksueel misbruik van E. Jean Carroll en toen hij werd veroordeeld voor 34 misdrijven. Ik zou nog meer kunnen zeggen, maar dat hoeft niet.
We weten allemaal wie Donald Trump is en hoe hij regeert. Het kan niet duidelijker zijn dat zijn visie voor Amerika minder deelname en meer straf, minder stabiliteit en meer vernietiging betekent. Er is geen mysterie meer over deze man en de beweging achter hem.
Toch was Trump om 4 uur ’s ochtends Eastern op weg naar een overwinning die nog beslissender was dan in 2016. Miljoenen kiezers zagen dit allemaal en wilden meer. Miljoenen andere Trump-kiezers waren misschien niet blij met sommige van deze dieptepunten, maar vonden het niet zorgwekkend genoeg om op te wegen tegen alle andere zorgen die hun stemmen beïnvloedden. Weer anderen, mogelijk Democratisch georiënteerd, voelden zich niet gemotiveerd genoeg door dit alles om op Harris te stemmen.
Uiteindelijk besloot Amerika alles plat te branden.
Deze campagne liet zien dat Trump nu nog meer een bedreiging vormt voor de democratie en de rechtsstaat dan de eerste keer. Hij was opruiend en raciaal opruiend op een manier die zijn vorige twee campagnes er positief staatsmanachtig uit liet zien. Hij beloofde massadeportaties van miljoenen immigranten, dood en gevangenschap voor zijn politieke tegenstanders en de inzet van het Amerikaanse leger tegen Amerikaanse burgers.
Er was geen ontkennen aan wat een nieuwe termijn van Trump voor ons betekende. Project 2025 presenteerde een alarmerend heldere routekaart voor zijn autoritarisme. Nieuwsberichten over vrouwen die verminkt en gedood werden door abortusverboden vulden de ether.
Talloze voormalige ambtenaren van de regering-Trump waagden hun nek om in ondubbelzinnige bewoordingen te zeggen dat deze man van dichtbij nog erger was dan hij van veraf leek. En niet voor niets zagen kiezers Trump steeds meer gespannen, onsamenhangend en bizar worden op het campagnepad, wat vragen opriep over zijn basisvermogen om welke baan dan ook uit te voeren, en maakten hem vervolgens toch president.
De geschiedenis zal deze verkiezing misschien nog wel eens als een beslissender keerpunt zien dan 2016, dat het begin markeerde van het Trump-tijdperk in de Amerikaanse politiek. Dit was het moment waarop Amerikaanse kiezers de regering enthousiast overdroegen aan een man waarvan ze goed weten dat hij klaar is om deze omver te werpen. Sommigen zijn ideologische die-hards die verlangen naar christelijk nationalisme, maar anderen wilden gewoon de sensatie van het identificeren met een shockjock, chaos zaaien en een zwarte vrouw weer aan de macht brengen.
Het was een zet van zowel egoïsme als zelfsabotage die Elon Musk waardig was, Trumps nieuwste raadgever, die Twitter in de twee jaar dat hij het bezit voor 34,6 miljard dollar aan waarde heeft leeggezogen, alleen maar om het te vullen met desinformatie en haatdragende taal.
Het Trump-tijdperk heeft een reeks voorheen ondenkbare omkeringen van de gangbare wijsheid aan de rechterkant teweeggebracht. Categorieën van mensen die ooit als onaantastbare doelen werden beschouwd (de troepen, wetshandhavers) worden nu besmeurd als verliezers en woke snowflakes , of vrolijk aangevallen omdat ze het Capitool bewaken. Individuen die ooit als onmiskenbaar verwerpelijk werden beschouwd in de beleefde samenleving (Adolf Hitler) zijn nu gecompliceerde figuren met een aantal bewonderenswaardige kwaliteiten .
Het is te verwachten dat rechtse functionarissen en de Republikeinse basis hun wereldbeeld snel zouden aanpassen om Trump tegemoet te komen; hij geeft ze precies wat ze willen . Maar het is schokkend om te zien dat een aanzienlijk aantal van de rest van het land dit voorbeeld volgt. De snelheid waarmee Amerikanen hun waarden hebben verdraaid om ze in lijn te brengen met die van Trump is adembenemend. Hoe slechter hij is geworden en hoe meer hij een bedreiging is gebleken, hoe populairder hij is geworden.
Er zijn veel redenen waarom verkiezingen verlopen zoals ze verlopen, en er zullen stapels analyses zijn die ze in de komende weken (en decennia) uit elkaar halen. Maar in de kern was de grote vraag van de verkiezingen van 2024 of kiezers bereid waren om de fragiele infrastructuur van de democratie op te blazen om de meest kwetsbaren onder ons te pakken. Het antwoord was een klinkend Ja.
