Als ik mezelf een beetje overdrijf met deze voorbeelden – hoewel ze de vreemdheid van Amerika niet aan de oppervlakte brengen – wil dat zeggen dat terughoudendheid niet bepaald het handelsmerk van mijn volk is. En toch blijft het een virtuele ketterij om te suggereren dat onze gigantische honger naar bedwelmende middelen zou kunnen wijzen op een ethisch falen van onze kant, of zelfs op een probleem met de drugs zelf. Wat dit laatste betreft, zegt Maia Szalavitz met grote zekerheid en zonder enig bewijs De New York Times vertelt ons dat “de meeste verslaving het gevolg is van pogingen tot zelfmedicatie van isolatie, sociale ontkoppeling, psychiatrische stoornissen, trauma en ernstige economische problemen”. De grootste voorspeller voor verslaving is uiteraard de gemakkelijke beschikbaarheid van medicijnen. Ik zou globaal kunnen aannemen dat sommige van de problemen die Szalavitz aanhaalt urgenter zijn in Tsjaad of Irak dan in de Verenigde Staten; Maar in deze landen, en in veel landen zoals deze, zijn drugs schaars, kunnen slechts weinigen ze betalen, en zijn de straffen streng. Studies bij ratten, die een vergelijkbare verslavingsdynamiek lijken te vertonen als mensen, tonen aan dat een aanzienlijke minderheid van hen kwetsbaar is voor verslaving (ongeveer 15-20% in het geval van cocaïne) – misschien denken Szalavitz en de rest van de trauma-inflatiemenigte dat wetenschappers dat wel doen. gewoon heel goed in het vinden van ratten die geplaagd worden door anomie?
“Als ik mezelf een beetje overdrijf met deze voorbeelden, wil ik zeggen dat terughoudendheid niet bepaald het probleem van mijn volk is.”
Als we niet moeten generaliseren tussen landen, moeten we er ook voor oppassen dat we dit ook doen op het gebied van drugs. Gebruikers, politie, hulpverleners en drugsdealers zullen u allemaal vertellen dat fentanyl op ongekende schaal destructief is geweest. Twee milligram – minder dan een snufje zout – kan dodelijk zijn, en omdat het goedkoop, moeilijk op te sporen en gemakkelijk te vervoeren is, wordt het nu in alles aangetroffen: neppillen, cocaïne, ecstasy. Fentanyl heeft een kortere werking dan heroïne, die het bijna uit de markt heeft verdreven. Gebruikers die ooit een baan hadden gehad of voor hun gezin hadden gezorgd, besteden nu de helft van hun dagen aan het najagen van het volgende hoogtepunt. De xylazine en benzodiazepinen die mensen samen met fentanyl innemen, hetzij onbewust, hetzij om de effecten ervan te verlengen, schakelen ze zo snel uit dat steeds meer mensen methamfetamine en crack gebruiken om wakker te blijven, waardoor de term ‘opioïdencrisis’ een regelrechte vereenvoudiging is.
In een recente reeks artikelen wordt voor het eerst sinds 2018 een daling van het aantal sterfgevallen door overdoses in Amerika gevierd (dat jaar was een anomalie, en afgezien daarvan zijn de cijfers sinds de jaren negentig gestaag gestegen). Velen speculeerden over welke politieke interventies uiteindelijk de curve hebben omgebogen. Niemand die ik heb gezien, heeft het voor de hand liggende verklaard: dat het aanbod van harddrugsgebruikers niet oneindig elastisch is, en dat er de afgelopen tien jaar 700.000 van hen zijn gestorven. Bovendien is dit een onderschatting: het Center for Disease Control houdt de sterfte door overdoses bij, maar niet de sterfgevallen als gevolg van drugsgerelateerde sepsis, cirrose, zelfmoord of geweld. Drugs volgen het patroon van epidemieën: ze treffen kwetsbare bevolkingsgroepen, van wie sommigen sterven en sommigen herstellen, en in hun kielzog verlenen ze een zekere mate van immuniteit. In de jaren tachtig verwoestte crack veel zwarte gemeenschappen, tot het punt dat ‘crackhead’ een van de ergste vormen van misbruik werd; nu hebben jonge blanken negen keer zoveel kans om crack te proberen als jonge zwarten (dit is misschien de plek om een woord te zeggen ter ere van de doeltreffendheid van het stigma, dat ondanks zijn slechte reputatie onder schadebeperkende mensen de belangrijkste handhaver van gedragsnormen is). Hetzelfde patroon begint zich al af te spelen bij fentanyl en meth, en cocaïne zal waarschijnlijk op korte termijn volgen.
Als de cijfers dalen, zullen de doden vergeten worden. Wie er ook aan de macht is, zal de overwinning claimen op problemen die zij niet hebben opgelost, en we zullen aan het beleid dat destijds in zwang was, de vermindering toeschrijven van een aandoening waar velen over hebben gepontificeerd, en weinigen de moeite hebben genomen om te proberen het te begrijpen. Dan zal er uiteindelijk een nieuw medicijn verschijnen, of zal een oud medicijn weer in de mode komen, en zullen we de cyclus opnieuw beginnen.
