Nu AI en automatisering de mens in veel carrièregebieden voorbijstreven, hoeven mensen mogelijk niet langer te werken om te overleven. Een universeel basisinkomen zal overlevingsinstincten elimineren en persoonlijke groei noodzakelijk maken om van het leven te genieten. Onderwijs voor jonge kinderen moet worden herstructureerd naar modellen die persoonlijke exploratie stimuleren in een tijdperk waarin productiviteit ons niet langer definieert.
Onderwijs In een eerder artikel , “Als AI alles voor ons kan doen, wat doen we dan?”, besprak ik hoe mensen met de opkomst van AI snel fysiek en cognitief overbodig worden. Dit komt doordat automatisering en AI zo productief en creatief worden dat mensen op geen enkel denkbaar gebied met hen kunnen concurreren. Binnenkort hoeven mensen niet meer te werken om te overleven.
Als gevolg hiervan zal ook het overlevingsinstinct, de belangrijkste drijfveer achter menselijke activiteit, verdwijnen. Jongere generaties moeten worden opgevoed om hun eigen motivaties en doelen te ontwikkelen en zo hun fysieke en mentale atrofie te voorkomen. Het is dringend noodzakelijk om de huidige productiviteitsgestuurde onderwijssystemen te vervangen door een alternatief model dat persoonlijke groei bevordert. Dit model zal de aangeboren authenticiteit en alertheid van kinderen behouden. Door hen een omgeving te bieden die hen motiveert om hun volledige potentieel te
bereiken, kunnen kinderen een levenslange reis van persoonlijke groei maken in een samenleving waarin AI de behoefte aan overlevingsgerichte productiviteit vervangt.
Een universeel basisinkomen zal ons stimuleren om ons te richten op persoonlijke groei
De positieve kant van deze dominantie is dat de welvaart die door samenlevingen wordt geproduceerd, tot nieuwe hoogten zal stijgen met slechts een marginale menselijke bijdrage. Samenlevingen en overheden zullen deze welvaart moeten herverdelen onder de bevolking in de vorm van een universeel basisinkomen (UBI).
Het Forbes- artikel “Will AI Make Universal Basic Inevitable?” definieert UBI als betalingen aan burgers die de basiskosten van levensonderhoud dekken. Talrijke onderzoekers en technologieleiders beweren dat dit eerder vroeg dan laat zal gebeuren. Technologiepionier Elon Musk beweert dat “waarschijnlijk niemand van ons een baan zal hebben” zodra AI wijdverbreid is, waardoor UBI noodzakelijk wordt.
De introductie van het basisinkomen zal ongetwijfeld het aangeboren overlevingsinstinct van de mens irrelevant maken. Dit is een moeilijk te bevatten idee, aangezien overleving al sinds mensenheugenis de drijfveer is voor de productiviteit van de mens. Psycholoog Dr. Jim Taylor stelt dat “het menselijke overlevingsinstinct onze krachtigste drijfveer is” en dat “vrijwel alles wat mensen zijn geworden, dat essentiële doel dient”.
Bovendien heeft Daniel Kahneman, een psycholoog die in 2002 de Nobelprijs voor Economie won, aangetoond dat de manier waarop “we informatie verwerken en onthouden, problemen oplossen en beslissingen nemen” erop gericht is onze overlevingskansen te optimaliseren. Onze “vecht-of-vlucht”-reactie is een bekend voorbeeld van ons overlevingsinstinct in actie.
Samenlevingen staan voor de uitdaging om dit overlevingsinstinct te vervangen door motivaties voor persoonlijke groei en ontwikkeling als de belangrijkste drijvende kracht van de mensheid. Mensen zouden zich moeten richten op het proactief benutten van hun volledige potentieel – fysiek, intellectueel, emotioneel, sociaal en spiritueel – om te genieten van een zinvol en bevredigend leven. Anders zullen ongemotiveerde individuen zonder overlevingsinstinct hoogstwaarschijnlijk fysieke en mentale achteruitgang ervaren.
Het is belangrijk om het verschil tussen persoonlijke groei en persoonlijke ontwikkeling kort toe te lichten . Persoonlijke groei verwijst naar de interne transformatie van onze mindset en zelfbewustzijn. Persoonlijke ontwikkeling richt zich op externe verbeteringen, zoals het verwerven van nieuwe vaardigheden en capaciteiten. Persoonlijke groei kan dus worden gezien als een levenslang proces om een ”betere” versie van jezelf te worden, terwijl persoonlijke ontwikkeling draait om het verwerven van nieuwe kennis. Hoewel persoonlijke ontwikkeling kan bijdragen aan persoonlijke groei, mag het deze niet vervangen als centraal doel in de opvoeding van de jongere generaties.
Onderwijsmodellen moeten kinderen voorbereiden op dit soort toekomst
Het is daarom dringend noodzakelijk dat we de jongere generaties een omgeving bieden die de ontwikkeling van deze zelfgeconstrueerde motivaties stimuleert. Helaas zijn bestaande onderwijsmodellen grotendeels verankerd in het verleden. Deze onderwijsmodellen zijn gericht op het stimuleren van ontwikkeling om de individuele productiviteit te verhogen, niet op persoonlijke groei.
Ontwikkelde samenlevingen moeten hun onderwijssystemen geleidelijk afschaffen en vervangen door een opvoedingsmodel dat “individuen in staat stelt en motiveert om hun potentieel in elke levensfase te verkennen”. Een gedetailleerde beschrijving van dit nieuwe opvoedingsparadigma valt buiten het bestek van dit artikel, maar ik zal twee basisprincipes beschrijven die richting moeten geven aan de opvoeding van onze jongeren. Ik zal ook vijf fundamentele veranderingen schetsen die in de bestaande onderwijsmodellen moeten worden doorgevoerd om verder te gaan dan overleven en de jongere generaties een omgeving te bieden die persoonlijke groei bevordert.
Het eerste principe richt zich op het behoud van de aangeboren authenticiteit van kinderen door hen aan te moedigen zich te gedragen en te spreken op een manier die hun ware zelf weerspiegelt. Met andere woorden, de gevoelens, gedachten, woorden en daden van kinderen moeten in elke situatie coherent blijven.
Montessorischolen zijn een voorbeeld van een poging om de authenticiteit van kinderen te koesteren door ervoor te zorgen dat ze zich niet gedwongen voelen om zichzelf te maskeren of te veranderen om te voldoen aan wat ze denken dat de mensen om hen heen van hen verwachten. Het is belangrijk om op te merken dat dit niet betekent dat ze alles mogen doen wat ze willen. Het ontwikkelen van persoonlijke discipline en respect voor sociale normen zijn nog steeds integraal onderdeel van dit model, maar mogen de authenticiteit van kinderen niet ondermijnen.
Het tweede principe is het stimuleren en transformeren van de aangeboren verwondering van kinderen tot alertheid. Volgens het National Institute of Health is de verwondering van jonge kinderen hun “innerlijke verlangen om te leren dat wacht op de realiteit om gewekt te worden”. Na verloop van tijd transformeert deze verwondering in alertheid , de cognitieve staat van betrokkenheid en bewustzijn. Het is algemeen bekend dat jonge kinderen meestal alert zijn en dat hun nieuwsgierigheid kan worden gewekt door alles wat nieuw is in hun omgeving. Het stimuleren van deze alertheid is essentieel voor het bevorderen van hun persoonlijke groei en het verrijken van hun opvoeding.
Nieuwe onderwijsmodellen zullen zich richten op persoonlijke exploratie
Om aan deze twee principes te voldoen, moeten de huidige onderwijsmodellen worden aangepast. Onderwijs moet aansluiten bij de kansen die een samenleving biedt waarin mensen niet verplicht zijn te werken. De belangrijkste en meest noodzakelijke verandering in het onderwijssysteem is dat leren primair moet bestaan uit persoonlijke verkenning en ontdekking in de echte wereld, waardoor traditionele schoolgebouwen overbodig worden. Het moet niet gericht zijn op het afleveren van productieve werknemers.
Dit leidt tot de tweede noodzakelijke verandering: het vervangen van rigide, gestandaardiseerd leren door immersief leren via ervaringen die relevant en interessant zijn voor het kind. Vanwege het eclectische karakter van de geglobaliseerde wereld zouden kinderen ook gedurende langere tijd ondergedompeld moeten worden in verschillende omgevingen en culturele contexten om een kritisch begrip daarvan te ontwikkelen.
De derde verandering is een verschuiving naar het groeperen van kinderen op basis van gedeelde interesses in plaats van leeftijd, wat een boeiendere leeromgeving bevordert. Dit betekent dat kinderen deel uitmaken van een groep waarin gedeeld enthousiasme ervaringen kan versterken. Kinderen zouden in de loop van de tijd van groep moeten wisselen om hun evoluerende interesses en volwassenheidsniveau te weerspiegelen.
Als vierde verandering moeten we de nadruk leggen op de ontwikkeling van kinderen, parallel aan hun leerproces. Dat wil zeggen dat kinderen niet gevraagd moeten worden om gestandaardiseerde kennis te vergaren, puur om te onthouden. In plaats daarvan zouden ze ondergedompeld moeten worden in ervaringen die hen in staat stellen kennis te verwerken en te groeien als mens.
Ten slotte moet het aantal leidende waarden en doelstellingen in het opvoedingsmodel tot een minimum worden beperkt. De waarden en doelstellingen die overblijven, zouden bij voorkeur gebaseerd moeten zijn op gevestigde, robuuste psychologie en neurowetenschap, in plaats van op subjectieve culturele dogma’s van welke aard dan ook. Dit zorgt ervoor dat de onderwijsmodellen gezond zijn voor kinderen en persoonlijke groei garanderen.
Zodra dit nieuwe opvoedingsparadigma goed gedefinieerd is, kan het niet op grote schaal worden geïmplementeerd zoals de huidige onderwijssystemen. Het model zou eerder moeten dienen als referentiepunt waarnaar huidige onderwijsmodellen geleidelijk kunnen overstappen. Talrijke projecten hebben al waardevolle bijdragen geleverd aan de noodzakelijke verschuiving.
Voorbeelden hiervan zijn de ” boskleuterscholen ” in Denemarken, waar kinderen jarenlang vrij in de natuur spelen; projectmatige activiteiten in Noorwegen, waar huiswerk en examens zijn afgeschaft; en de Montessori- en Vrije Scholen, die modellen bieden die het potentieel van leerlingen effectiever benutten. Hoewel dit allemaal aanzienlijke verbeteringen zijn, blijven ze uiteindelijk trouw aan de snel achterhaalde doelstelling om kinderen te vormen tot productieve leden van de maatschappij.
Ouders moeten deze academische evolutie in gang zetten
Nu rijst de volgende vraag: wie moet de overgang van het traditionele onderwijssysteem naar het nieuwe opvoedingsmodel leiden? Van overheden kan niet worden verwacht dat zij het voortouw nemen, omdat hun besluitvormingsproces bureaucratisch van aard is en slechts reageert op de publieke vraag. Ouders moeten daarom het voortouw nemen bij het starten van de overgang. Ze moeten zich ervan bewust zijn dat hun kinderen de nadelige gevolgen zullen ondervinden van een opvoeding in een verouderd onderwijssysteem.
Gelukkig hebben ouders straks nog ruim de tijd om zich intensief bezig te houden met de opvoeding van hun kinderen. Door de toenemende toepassing van AI hoeven zij namelijk niet meer te werken.
Indignatie wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.
