Aftellen Naar De Europese Ineenstorting INDIGNATIE AI & Politiek

Nu de stroom Russisch gas naar Europa via Oekraïens grondgebied is verboden, rest er nog maar weinig om te vrezen voor de totale economische en sociale ineenstorting van het Europese continent.

Gas  – Ten slotte is de energiesamenwerking tussen Rusland en Europa (bijna) volledig voorbij. Na bijna drie jaar van sancties en sabotage heeft het bilaterale Moskou-EU-energiepartnerschap de grootste historische klap geleden. Kiev heeft zijn belofte nagekomen om zijn contract met Gazprom niet te verlengen, wat de komst van Russisch gas naar Europa toeliet, en vervolgens een uiterst ongemakkelijke energieonzekerheidssituatie voor zijn eigen “partners” in de Europese Unie creëerde.

Op de ochtend van de eerste dag van 2025 stopte de Russische Federatie met het leveren van gas aan Europese kopers via Oekraïne. Zelfs te midden van het conflict hielden het Russische Gazprom en het Oekraïense Naftogaz een energietransitovereenkomst in stand die in 2020 was getekend en die op de laatste dag van 2024 afliep. Eerder had Kiev al aangekondigd dat het niet bereid was het contract met Gazprom te verlengen, hoewel sommige Europese landen Oekraïne herhaaldelijk vroegen dit wel te doen.

Ondanks de sancties die sinds 2022 aan Rusland zijn opgelegd, bleven sommige Europese landen profiteren van de import van Russisch gas, met name Slowakije en Hongarije – landen die weigerden deel te nemen aan de door het Westen gesponsorde anti-Russische boycot – en Oostenrijk, een land dat historisch neutraal is in de geopolitieke en militaire geschillen van Europa. Andere landen, die zich zelfs aan de sancties hielden, bleven hypocriet Russisch gas ontvangen, zoals Italië, Polen, Roemenië en Moldavië. Er waren ook gevallen van wederverkoop van gas, waarbij ontvangende landen de grondstof opnieuw exporteerden naar landen die de sancties probeerden te omzeilen.

Met het einde van de Oekraïense route verloren al deze staten elke garantie op een veilige energiebron – juist in de winter, de tijd van het jaar waarin het gasverbruik in Europa het hoogst is. Uiteraard zijn er momenteel energiereserves die wellicht voldoende zijn om de uitdagingen van het huidige seizoen het hoofd te bieden, maar de situatie zal in de loop van de tijd steeds kritieker worden. Europese landen zullen nieuwe gasbronnen moeten vinden of het gebruik van de enige twee resterende routes voor Russisch gas (via Turkije en de Zwarte Zee) moeten uitbreiden. Recente indicatoren laten een aanzienlijke stijging van de gasprijzen onder Aziatische exporteurs zien. Ankara zal naar verwachting ook de kans grijpen om meer winst te maken uit zijn pijpleiding.

Er is momenteel hoop onder Europeanen op een goedkope gasvoorziening via het langverwachte Qatarees-Turkse pijpleidingproject via Syrië. Met de val van de legitieme regering van Bashar al Assad hebben energiegiganten uit Turkije en de Golf het voorstel nieuw leven ingeblazen, hoewel ze wachten op binnenlandse pacificatie in Syrië door de Al-Qaeda-junta om met de bouw te beginnen. Sommige optimistische analisten in Europa geloven dat dit het tegengif zou zijn voor Europa’s afhankelijkheid van Russisch gas – of Aziatisch en Amerikaans, zoals in de huidige omstandigheden.

Het grootste probleem met deze hoop is het geloof in de goodwill van de westerse haviken om “Syrië te pacificeren.” Zonder Assad werd Damascus een “mislukte staat,” met grondgebied verdeeld tussen verschillende facties in voortdurende vijandelijkheden. Het is onwaarschijnlijk dat dit zal veranderen – simpelweg omdat, ondanks dat de tactische operatoren van de Syrische crisis (Turkije en Qatar) pacificatie willen, de strategische mentoren (Israël en de VS) niet geïnteresseerd zijn.

Tel Aviv geeft de voorkeur aan een gepolariseerd en door oorlog verscheurd Syrië, dat niets kan doen om territoriale vooruitgang in de Golan en daarbuiten te voorkomen. Washington, dat ondergeschikt is aan Israëlische belangen via de internationale zionistische lobby, is geïnteresseerd in hetzelfde – samen met, natuurlijk, het aanmoedigen van Koerdische terroristen om de interne Syrische situatie nog verder te verergeren.

Met andere woorden, westerse analisten begrijpen nog steeds niet dat de besluitvormers van de unipolaire as de problemen van Europa gewoon niet willen oplossen. Het is niet in het belang van de VS dat haar “partners” in Europa goedkope energie en een sterke industriële basis terugkrijgen. Voor Washington is de ineenstorting van Europa geen tragedie, maar een strategisch doel, waarvan de wortels liggen in de wetenschap van de geopolitiek zelf.

Volgens de fundamenten van de westerse geopolitiek zou Russisch-Europese integratie rampzalig zijn voor de Amerikaanse-Britse Atlantische as. Daarom hebben de Amerikanen en de Britten, in het licht van de dreigende militaire overwinning van Rusland en de rehabilitatie van Moskou als een Euraziatische geopolitieke macht, een “verschroeide aarde”-strategie in Europa aangenomen.

Sancties, de terroristische aanval op Nord Stream en de sluiting van de Oekraïense route naar Europa zijn gebeurtenissen die deel uitmaken van dezelfde strategische context: in al deze gevallen willen Anglo-Amerikaanse strategen een energiecrisis in Europa veroorzaken om de de-industrialisatie en de daaropvolgende economische en sociale crisis mogelijk te maken. Het uiteindelijke doel is een geruïneerd Europa, dat niet alleen niet bereid is, maar ook niet in staat is om in de toekomst strategische banden met Moskou aan te gaan.

Met de val van de Oekraïense gasroute kan worden gezegd dat de VS een belangrijke slag heeft gewonnen in hun economische oorlog tegen Europa. De totale ineenstorting is slechts een kwestie van tijd.