Spread the love en help Indignatie
Guantánamo Van marteling tot migrantendetentie.
Donald Trumps uitbreiding van migrantendetentie in Guantánamo Bay volgt op jaren van marteling. Ondertussen heeft het Cubaanse volk altijd gevochten voor de bevrijding van hun land van het Amerikaanse imperialisme.
Kolonist Christoffel Columbus landde in 1494 in Guantánamo Bay tijdens zijn tweede reis naar Amerika. De rijken van Engeland, Frankrijk en Spanje betwistten later Guantánamo, een gebied van 114 vierkante kilometer.
Deze ‘ontdekking’ van het Cubaanse eiland ontketende een Spaanse uitroeiingscampagne tegen de inheemse bevolking, door middel van ziekte, hongersnood en wreedheid.
Wat volgde op de genocide was de “duizelingwekkende groei van de slavenhandel gebaseerd in Havana”. Zoals het Hutchins Center for African and African American Research van Harvard University het verwoordde:
Cuba werd de grootste slavenkolonie in heel Spaans Amerika, met het hoogste aantal tot slaaf gemaakte personen dat werd geïmporteerd en de langste duur van de illegale slavenhandel. Ongeveer 800.000 slaven werden geïmporteerd naar Cuba, twee keer zoveel als er naar de Verenigde Staten werden verscheept.
Tegenwoordig wordt Guantánamo Bay nog steeds bezet door de Verenigde Staten. Het wordt gebruikt als detentiecentrum door het machtigste leger in de geschiedenis.
De VS verwerpen systematisch de oproep van de Cubaanse regering om Guantánamo Bay terug te geven aan het Cubaanse volk.
De status van het kamp is uiterst dubieus, niet alleen volgens het internationale recht, maar zelfs volgens de Amerikaanse binnenlandse normen. De overheid beweert dat degenen die daar vastzitten geen recht hebben op bepaalde rechten volgens de Amerikaanse wetten.
Op 29 januari 2025 ondertekende Donald Trump een uitvoerend bevel waarin hij opriep om de detentiecentra voor migranten in Guantánamo uit te breiden .
De National Defense Authorization Act (NDAA) voor 2015 verbood de overplaatsing van gevangenen in Guantánamo Bay naar Amerikaanse bodem. Het legde ook een “Limitation on construction of new facilities in Guantanamo Bay, Cuba” op, wat betekent dat de migranten die daar vastzitten, opgesloten zitten in verouderde, vervallen faciliteiten.
De gevangenis bestaat uit verschillende kampen, elk met een eigen beveiligingsniveau, mate van transparantie en aantal gedetineerden.
Oud-president Barack Obama beloofde de gevangenis te sluiten, maar deed dat nooit tijdens zijn achtjarige presidentsverkiezingen.
Tijdens Trumps eerste termijn beloofde hij niet alleen de gevangenis open te houden, maar deze ook te gebruiken om er meer mensen op te sluiten.
Oud-president Joe Biden beloofde de overheid te sluiten, maar deed dat nooit.
Nu, tijdens Trumps tweede ambtstermijn, stuurt hij migranten naar deze beruchte martelgevangenis.
Niettemin is dit niet de eerste keer dat een Amerikaanse president deze macht uitoefent. Daarom is het essentieel om de geschiedenis van Guantánamo Bay, Cuba, te begrijpen en hoe dit gebied een Amerikaans martelkamp werd.
Een geschiedenis van het Amerikaanse imperialisme op Cuba
Het Cubaanse volk heeft een rijke geschiedenis van verzet tegen de onrechtmatige Amerikaanse militaire bezetting van Guantánamo Bay.
Cuba vocht tussen 1895 en 1898 dapper voor onafhankelijkheid van Spanje.
Nadat de USS Maine in de haven van Havana ontplofte, waarbij 270 Amerikaanse matrozen omkwamen, verklaarde president McKinley de oorlog aan Spanje. Hierdoor werd Cuba’s zware strijd voor vrijheid gedwarsboomd.
Aan het einde van de oorlog namen de Verenigde Staten de voormalige koloniën van Spanje, Cuba, Puerto Rico, de Filipijnen en Guam in, waarmee het Amerikaanse rijk werd uitgebreid.
In 1901 hielden Amerikaanse functionarissen toezicht op het opstellen van de Cubaanse grondwet, die een sectie bevatte die bekendstaat als het Platt Amendement. Dit gaf de VS het recht om het land militair binnen te vallen wanneer ze geloofden dat de Amerikaanse belangen werden bedreigd.
Tussen 1902 en 1912 stuurde Washington vier keer mariniers naar Cuba.
Guantánamo Bay werd in 1903 aan de Verenigde Staten “verpacht”. Hoewel de Amerikaanse regering het gebied tot op de dag van vandaag nog steeds controleert, beschouwt zij het technisch gezien niet als Amerikaans grondgebied, omdat Washington het land huurt van Cuba.
De Cubaanse regering weigert echter al lange tijd de huur te innen.
Vanaf 1902 werd Cuba geregeerd door president Tomás Estrada Palma. Hij was aanvankelijk bekend geworden als revolutionair die vocht tegen de Spaanse overheersing, maar zocht later Amerikaanse militaire interventie van president Theodore Roosevelt om een door arbeiders geleide opstand in de tabaksrijke provincie Pinar del Río te onderdrukken.
Later vochten Amerikaanse troepen tegen andere door arbeiders geleide opstanden in verschillende steden in het land.
Het Platt-amendement zorgde ervoor dat het Amerikaanse imperialisme zich kon bemoeien met de Cubaanse politiek en samenleving. Het gaf de VS een basis om op het eiland te opereren.
In 1933 vond er in Cuba een opstand plaats, ten tijde van het “Good Neighbor Policy” van president Franklin D. Roosevelt. De beweging resulteerde in de afzetting van de door de VS gesteunde dictator Gerardo Machado.
De VS werd in 1934 gedwongen het Platt Amendement in te trekken. Het Cubaanse volk bleef rechtmatig eigenaarschap van hun land eisen.
Vanwege de strategische ligging op de zuidoosthoek van het land was Guantánamo Bay aanvankelijk bedoeld als kolen- en marinebasis, toen de Amerikaanse marine zich wereldwijd uitbreidde. Naarmate de tijd verstreek en de wereldwijde klassenstrijd centraal kwam te staan met de opkomst van de Sovjet-Unie, evolueerde de rol van Guantánamo Bay echter.
Het meest controversiële gebruik van het gebied begon na 11 september 2001. Op 11 januari 2002 richtten de VS een detentiecentrum op voor militanten die gevangen waren genomen tijdens de “War on Terror.”
De onzekere juridische status van het gebied is een van de belangrijkste redenen waarom de VS Guantánamo Bay als detentiecentrum hebben gekozen.
Terwijl de VS Guantánamo Bay bezet, behoudt de Cubaanse regering volledige soevereiniteit over de grond. Washington heeft misbruik gemaakt van deze juridische dubbelzinnigheid om mensen vast te houden zonder volledige bescherming van het Amerikaanse rechtssysteem.
De Military Commissions Act van 2006 probeerde de vervolging van gevangenen te formaliseren. Toch stuitte het op juridische uitdagingen, wat leidde tot belangrijke uitspraken van het Hooggerechtshof, zoals Boumediene v. Bush (2008) , die gevangenen het recht op habeas corpus verleende.
Guantánamo : een nachtmerrie voor de mensenrechten
Guantánamo Bay heeft voortdurend de aandacht van de internationale gemeenschap getrokken en krijgt te maken met zware kritiek vanwege beschuldigingen van extreme mensenrechtenschendingen.
Rapporten van organisaties zoals Amnesty International en Human Rights Watch documenteren gevallen van onbepaalde detentie, harde verhoortechnieken en het gebruik van marteling.
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
Critici hebben het detentiecentrum veroordeeld omdat het buiten de normen van zowel de Amerikaanse grondwettelijke bescherming als het internationale recht opereert.
In 2023 stuurden 150 mensenrechtenorganisaties een open brief aan toenmalig president Joe Biden, georganiseerd door het Center for Victims of Torture, waarin ze eisten dat Guantánamo Bay gesloten zou worden. Ze schreven:
Onder de vele mensenrechtenschendingen die de afgelopen twee decennia zijn begaan tegen voornamelijk islamitische gemeenschappen, is het detentiecentrum Guantánamo – gebouwd op dezelfde militaire basis waar de Verenigde Staten begin jaren negentig Haïtiaanse vluchtelingen op ongrondwettelijke wijze vasthielden onder erbarmelijke omstandigheden – het iconische voorbeeld van het verwerpen van de rechtsstaat.
In de brief stond dat de exploitatie van het martelkamp ongeveer 540 miljoen dollar per jaar kost, waardoor ‘Guantánamo het duurste detentiecentrum ter wereld is’.
Toen Haïtiaanse vluchtelingen in 1991 een door de VS gesteunde staatsgreep tegen de democratisch gekozen president Jean-Bertrand Aristide ontvluchtten, stuurden de Verenigde Staten hen naar Guantánamo. Vervolgens hield procureur-generaal William Barr toezicht op de operatie. Barr zou later opnieuw als procureur-generaal dienen tijdens Trumps eerste presidentiële termijn.
Bovendien stuurden de Amerikaanse autoriteiten Cubanen die asiel zochten naar Guantánamo. Op het hoogtepunt huisvestte het kamp ongeveer twaalfduizend Haïtiaanse vluchtelingen.
Afzonderlijk daarvan sloten ambtenaren ongeveer 300 Haïtiaanse vluchtelingen met de diagnose hiv-positief op in een aparte faciliteit, vaak aangeduid als een ‘hiv-gevangeniskamp’. Districtsrechter Sterling Johnson Jr. oordeelde later dat deze praktijk in strijd was met de Amerikaanse grondwet.
Er zijn verschillende kampen in Guantánamo Bay, met 12 publiekelijk erkende locaties waar mensen opgesloten zitten. Camp Iguana, Camp Echo, Camp 7 en Camp X-Ray zijn de beruchtste.
Het runnen van deze detentiekampen is duur. “Sinds 2002 heeft het de Verenigde Staten $ 6 miljard gekost, en de jaarlijkse kosten van het opsluiten van elke persoon bedragen meer dan $ 13 miljoen,” aldus een Georgetown University Factsheet Report .
Pogingen om het detentiecentrum Guantánamo Bay te sluiten, gingen al decennialang gepaard met politieke en logistieke uitdagingen.
Oud-president Obama voerde campagne om de faciliteit te sluiten, maar slaagde daar niet in. Tijdens Obama’s twee ambtstermijnen daalde de populatie van 242 naar 41 personen, maar 48 personen werden aangewezen voor onbepaalde detentie.
Openbare overheidsrapporten maken geen melding van de geheime detentiefaciliteit voor immigranten, en pas onlangs zijn er details naar boven gekomen over de alarmerende omstandigheden . In februari 2024 meldde de New York Times, verwijzend naar het Department of Homeland Security, dat de autoriteiten vier mensen vasthielden in de geheime faciliteit .
Toen Trump het bevel aankondigde om migranten naar Guantánamo Bay te sturen, schreef Amnesty International :
Guantánamo Bay is de plek geweest van marteling, onbepaalde detentie zonder aanklacht of proces en andere onwettige praktijken door de Amerikaanse overheid. President Trump zou zijn autoriteit moeten gebruiken om de gevangenis daar eindelijk te sluiten, en niet om de faciliteit opnieuw te gebruiken voor offshore immigratiedetentie.
Hoe de Democraten Trump helpen
Net als tijdens Trumps eerste termijn hebben de Democraten heel weinig gedaan om de arbeidersgezinnen en immigrantengemeenschappen te helpen die getroffen zijn door de racistische uitvoerende bevelen van de president.
Een paar Democraten hebben zich slechts met de mond uitgesproken tegen het voorstel om 30.000 migranten naar het martelkamp Guantánamo Bay te sturen.
Democraten hebben nog steeds geen oplossing gevonden om een einde te maken aan de deportaties in de VS, die een gevaar vormen voor gezinnen.
ICE heeft de opdracht gekregen om een dagelijks quotum van 1.200 tot 1.500 arrestaties te verrichten, wat heeft geleid tot talrijke invallen in het hele land.
Bovendien geven strafmaatregelen, zoals het korten op de federale financiering van asielzoekerscentra en -staten onder leiding van Democraten, aan dat er geen uitdaging is voor Trumps beleid.
De regering heeft federale aanklagers opdracht gegeven een onderzoek in te stellen en mogelijk strafrechtelijke aanklachten in te dienen tegen staats- en lokale ambtenaren die zich niet aan de ICE-voorschriften houden.
Bovendien kan de regering, door de noodtoestand aan de nationale grens uit te roepen, meer troepen naar de grens tussen de VS en Mexico sturen, wat de gemeenschappen aan de grens nog verder militariseert en in gevaar brengt.
Wereldwijde beweging om het land terug te geven aan Cuba
Elk jaar vindt er op 11 januari een protest plaats, waarbij de Amerikaanse regering wordt opgeroepen Guantánamo Bay te sluiten.
De universele eis van mensenrechtenactivisten is om de resterende gevangenen die daar vastzitten, vrij te laten.
De Amerikaanse bezetting van Cuba in Guantánamo Bay is een microkosmos van de Amerikaans-Cuba relaties. Terwijl de Cubaanse regering al lang de teruggave van dit gebied eist, blijft de VS de baai bezetten.
Bovendien heeft het overweldigende bewijs van martelingen in de detentiecentra het cynisme blootgelegd van de claim van de Verenigde Staten om een “baken van democratie” of “verdediger van mensenrechten” te zijn.
De baai is slechts een van de vele gebieden waar de VS voortdurend inbreuk maakt op burgerrechten.
Op 4 februari 2025 vervoerden de autoriteiten de eerste groep gedeporteerden per vliegtuig naar Guantánamo Bay. Dit riep vragen op over de omstandigheden waaronder zij daar vastzaten en of hun detentie wel legaal was, aangezien de Amerikaanse wetgeving mensen in dergelijke faciliteiten niet beschermt.
Ironisch genoeg blijft de VS Cuba beschuldigen van mensenrechtenschendingen, zonder dat er serieus bewijs is.
Minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio gaf de Cubaanse regering de schuld van de migratiecrisis in het land, en niet het illegale , zestig jaar durende Amerikaanse embargo .
De hypocrisie is duidelijk voor de wereld. Het is de Amerikaanse overheid die een martelkamp financiert en runt, en dagelijks wreedheden begaat op Cubaanse bodem.
De Amerikaanse bezetting van Guantánamo Bay blijft een smet op de geschiedenis van de mensheid, een stempel van het kolonialisme dat symbool staat voor martelingen en schendingen van de mensenrechten.
Terwijl Trump een openlijk barbaarse campagne voert tegen immigranten, vluchtelingen, LGBTQ-mensen en andere groepen, laat het voortdurende gebruik van Guantánamo zien dat dit veel groter is dan slechts één president: de Verenigde Staten zijn een carcerale, imperialistische staat.
